De pups van de Eenhoornleijn

In dit digitale dagboek vindt u de beschrijvingen van hoe de pups van de Eenhoornleijn opgroeien tot ze naar hun nieuwe bazen gaan. Voor uitgebreide fotoseries van het jonge spul kunt u op de website kijken. Veel plezier!

28 februari 2005

bezoek

Er komt natuurlijk regelmatig bezoek. Dat zijn dan mensen die een pup uit een van de twee nesten krijgen of het zijn mensen die gewoon graag de pups willen zien. Vandaag was er wel heel spannend bezoek: vrienden die maar liefst drie honden bij zich hadden! Eén ervan was een stabij, dat is dus doodgewoon en niet bijzonder. De tweede was een oude Golden retriever. Dat was spannend, want dat model kenden de jongelui nog niet. Maar de derde was wel het allerspannendst: een teckel! De teckel zelf vond het ook bar interessant, dat kleine spul. Normaal gesproken is hij degene die overal onderdoor wandelt, maar nu liepen er opeens honden onder hém door. Hij vond het maar raar en wilde wel onderzoeken hoe het kwam, maar die kleine monstertjes gaven hem weinig kans, ze liepen om hem heen te dansen en te springen tot hij van ellende maar bij zijn baas op schoot klom. De pups vonden het allemaal reuzeleuk en concentreerden zich op de Golden, die niet zo goed wist wat hij met die frutselhondjes aanmoest en dus besloot net te doen of ze er niet waren. De stabij was ook een reu en gedroeg zich zoals veel reuen doen als ze pups zien: hij begon met ze heel nadrukkelijk te negeren. Maar dat hielp niet. De pups vonden dat een stabij een vriend moest wezen en holden gezellig achter hem aan, ook al deed hij dappere pogingen om niet aanwezig te zijn. Ze dansten om hem heen en de arme stabij wist niet meer waar hij zijn poten neer moest zetten. Hij moest op zijn tellen passen, want één verkeerde beweging en er stonden drie dames klaar om hem op zijn nummer te zetten. Ja, drie, want buiten Isabel en Eva had ook Lobke zich opgeworpen als beschermster van de puppen. Dat leken de kleine duiveltjes goed door te hebben, want ze werden knap baldadig en maakten het de arme stabijknaap behoorlijk lastig. Uiteindelijk werden de puppen daarom weer terug in de ren gezet, waar ze niemand konden plagen behalve elkaar. Van achter het hekje durfden de heren toen wel uitgebreid te kijken naar die kleine beestjes. Maar wat ze ermee moesten wisten ze duidelijk absoluut niet. En ze leken wel opgelucht toen de bazen weer naar huis gingen. Niks voor stoere mannen, pupjes, leken te te denken.

25 februari 2005

een goede moeder

Wat een goede moeder is, is een kwestie van smaak. Isabel is een goede moeder. Ze laat zich opeten door haar kinderen, ze voedt tot ze erbij neervalt en ze verdedigt ze met haar leven. Eva is ook een goede moeder, maar op een andere manier. Eva neemt eten mee van elders en geeft dat aan haar kinderen. Dat komt natuurlijk doordat ze een carrieremeisje is. Ze zorgt dus voor eten dat van buiten de deur komt. Voeden tot de kinderen uit de luiers zijn is maar slecht voor je figuur, lijkt ze te denken. En daar doet Eva dus niet aan. Ze komt met een mond vol brokken aangehold, wil de ren in en geeft de brokken aan haar kinderen. Terwijl die zich daarop storten, gaat Eva opruimen. Er wordt gedweild en geruimd, terwijl de kinderen met gepast respect achter haar aanhollen als de brokken op zijn. Ze drinken niet bij haar, ze kijken wel uit. Dat krijgen ze namelijk vreselijk op hun kop. Eva is van de Spartaanse school. Geen zachte heelmeesters voor haar, gewoon de zweep erover. Ze loopt grauwend en snauwend door de ren en heeft het druk en als ze klaar is, ziet de boel er spic en span uit. De pups zitten op een beleefde afstand en bekijken dit tafereel. De enige die soms een halfslachtige poging doet om een slokje te pikken is Halfje, maar er worden geen slokjes gepikt, een draai om haar oren kan ze krijgen. En daarna een lik over haar neus.
Hoe anders gaat dat bij Isabel! Isabel is om te beginnen een prinsesje, altijd al geweest. Ze zorgt met overgave voor haar kinderen, maar dweilen doet ze niet. Zodra de eerste hap vast voedsel naar binnen ging, besloot Isabel dat er vanaf nu niet meer geruimd werd. Prinsesjes hebben daar hun personeel voor. Isabel gaat tegenwoordig ongeveer eenmaal per dag de ren in. Dan staat ze zacht en prinsesselijk melodieus te janken bij het hekje en zingt over haar melk, die rijk en overvloedig is. Ze mag er dan in en voedt alle zeventien pups gedurende ongeveer 3 minuten. Daarna gaat het hekje weer open en vlucht ze naar buiten, terwijl bij het verlaten van de ren alle pups er bij het hekje afvallen alsof je een trosje bessen rist. Dan gaat ze in haar mand liggen, wast haar buik en heeft hoofdpijn. Niet zoveel dat ze niet alles in de gaten kan houden, dat niet. Er ontgaat haar niets van wat er in de ren gebeurt en als ze maar even denkt dat er iets fout gaat staat ze hevig bezorgd bij het hekje, maar eigenlijk is ze van mening dat het allemaal gesmeerd gaat. De kinderen worden zindelijk, de kranten worden verschoond (door de baas) en de boel wordt gedweild (door Eva of de baas). Eten krijgen ze op tijd dus dat is allemaal in orde. Isabel vindt het langzamerhand tijd worden om met de kinderen te gaan spelen. Jammer dat ze zo door haar melk geobsedeerd zijn, daarom beperkt ze zich tot het kijken naar hoe de kinderen met elkaar spelen. Ze is een tevreden moeder die begint te begrijpen dat je op tijd je schoonheidsslaapje moet doen en dat doet ze dus ook. Ze gaat er weer wat beter uitzien al is ze nog erg mager. Haar kinderen echter zien eruit als Hollands welvaren en daar was het haar blijkbaar om te doen. Soms komt er één kind tegelijk bij haar liggen in haar mand, dat mag. Als het kind te ruw is wordt hij of zij niet weggescholden, nee, ze pakt het kopje tussen haar kaken en trekt de boosdoener voorzichtig los van de gemartelde tepel. Isabel scheldt namelijk niet. Ze is en blijft een prinsesje.

24 februari 2005

de verdwijning van de kist

Sinds de ren is verbouwd tot één grote ren is de kist van Eva in onbruik. Tot vandaag, toen de jongelui opeens besloten dat het een goeie wc was, eigenlijk. Omdat er dan eerder sprake is van misbruik en we nog slechts één stap verwijdert zijn van het slopen van bushokjes, moest de kist van Eva dus weg. Dat klinkt simpel, maar het viel tegen. Ga eens met gereedschap in een ren met zeventien puppen zitten en demonteer dan een werpkist. Dat gaat niet. Zodra er een schroevendraaier werd gepakt, kwamen er zeventien puppen kijken wat dat was, of je het kon eten, of het af te pakken was, wat je er dan vervolgens mee zou kunnen doen en waarom je broer dat ding wel had en jij niet. Dan moet er vervolgens een jacht op de schroevendraaier worden ingezet, wat ook alweer niet meevalt omdat er gemiddeld vijftien puppen bereid zijn daarmee te helpen. Van de wal in de sloot en en passant ook in de waterbak. Dan moet je dus eerst dweilen, daarna andere dingen opruimen omdat dergelijke activiteiten blijkbaar darmstimulerend werken, en daarna heb je nog steeds die schroevendraaier niet terug. Die pak je vervolgens alsnog af om te ontdekken dat er allemaal tandafdrukjes in staan. Zodra je hem dan op de eerste schroef zet komen er weer ongeveer vijftien puppen aangehold om te helpen. Die gaan er dan als ze de kans krijgen met de schroeven vandoor, dus die kans mogen ze niet hebben want schroeven zijn slecht voor de maag. Na een half uur is dan uiteindelijk de eerste zijkant los en de ren uit, wat weer aanleiding is voor nieuwe opwinding, want er blijkt een kleine ruimte te zijn van ongeveer vier centimeter hoog, onder de kist. Daar willen dan zeventien puppen tegelijk onder, wat niet past. Bovendien kun je zo nauwelijks een paneel weghalen zonder het gevaar te lopen een paar puppen te pletten. Na ongeveer anderhalf uur is dan de hele kist in delen de ren uit en dat is ook weer reden tot opwinding, want er is opeens een nieuw stuk wereld in de ren. Op de plaats waar de kist stond ruikt het bar spannend, wat onderzocht dient te worden. Dat bemoeilijkt het broodnodige dweilen dan weer en zo ben je met een klusje van tien minuten al gauw twee uur bezig. Maar de kist is nu weg en de wc is alweer verplaatst. Er zijn puppen die snappen dat het niet om de plaats gaat maar om de kranten, er zijn er die dat helemaal niet snappen en maar wat doen. Twee Stippen blonk vanaf het allereerste begin uit in zindelijkheid en doet dat nog steeds, maar de meeste puppen snappen die kranten wel maar denken er domweg niet altijd aan. Ze hebben het dan ook vreselijk druk. Al is niet altijd duidelijk waarmee dan.

23 februari 2005

buiten!

De pups hebben nu de leeftijd om naar buiten te gaan, maar helaas werkt het weer niet erg mee. Toch proberen we af en toe eens hoe dat is, buiten. In de tuin kan niet, het is te koud, maar op de arm mee de straat op om eens te zien dat de bovenkant van de wereld nog hoger is dan de jongelui dachten, dat kan wel. Bij dit soort activiteiten zie je veel verschil in karakter. De kinderen van Eva zijn nu allemaal een keer buiten geweest, al was het niet zo lang. Prins Kees was uiteraard kalm. Hij zat prinselijk en keek en de wereld was dan wel groot en hoog en wijd, maar je bent een prins of je bent het niet, dus hij hield het hoofd koel. Kootje werd juist reuze actief van de buitenlucht. Hij wilde er direct vandoor, al wist ie niet precies waarheen dan. Hij mocht even op de stoep staan maar toen drukte het gewicht van heel die grote wereld opeens op zijn schouders en werd hij erg plat van al die indrukken. Floddertje zat er uiteraard niet mee dat de wereld groot is. Ze wil altijd overal heen en dat wilde ze dus buiten ook. Ook Halfje vond de wereld alleen maar interessant en zag wel een toekomst in de ontdekking van alle dingen die ze nog niet kent. Ornamentje was een beetje onder de indruk, maar niet meer dan een beetje. Op de stoep gaan staan ging haar wel te ver, daar moest ze hard van achteruit lopen, maar verder vond ze alles voornamelijk leuk. Ook Witje vond alles leuk, zij is een vrolijk kind dat altijd wel in is voor gezellige dingen en dit leek haar helemaal dol. Humpy besloot acuut dat ze nog veel te klein was voor dit soort dingen en wilde naar huis, maar Twee Stippen vond het wel weer erg leuk. Zij is een vriendelijk meisje maar soms wat baldadig en ze wilde meteen allerlei dingen van dichtbij bekijken. Dragen was stom, zélf lopen, dat wilde ze! Eenmaal op haar pootjes werd ze wel iets minder dapper, maar ze bleef toch nieuwsgierig. Drie Stippen verloor heel wat van die bravour die ze normaal wel heeft toen bleek dat de lucht héél erg ver weg was opeens. Dat is toch wat pupjes vaak het meest indrukwekkend vinden: de hoogte van de wereld. Drie Stippen was geen uitzondering, ze wilde naar huis en wel nú. En na dit enerverende gebeuren waren de dames en heren allemaal moe. Zelfs Halfje, die nog wel even een poging deed tot spelen maar toen toch besloot te gaan slapen. Tjongejonge, de wereld is groter dan hier. Het valt niet mee om dat te bevatten als je zo klein bent en daarom zijn ze er maar een nachtje over gaan slapen. Voor ze naar hun nieuwe baasjes gaan, mogen ze minstens nog een keer. Spannend!

22 februari 2005

verlegde grenzen

Hoe groter de kinderen worden, hoe meer ze bij elkaar op bezoek willen. Leuk, maar de enkeling die de weg heen vindt, vindt die weg vrijwel nooit meer terug. En omdat er blijkbaar een drang bestaat om in het eigen bed te slapen is het resultaat dat er regelmatig een huilend pupje bij het hekje zit dat naar huis wil. Daarom is nu het tussenhekje weg. Dat was even gek in het begin. De wereld was opeens groter, de wc werd verplaatst, je kon zomaar met de buurkinderen spelen, het was allemaal erg spannend! Isabel was niet lekker dus die vond het wel best allemaal, ze lag in haar mand en was misselijk. Dat komt doordat ze te goed voor haar kinderen wil zorgen, ze heeft zichzelf een beetje uitgeput. Ze had haar pups laten drinken tot ze zelf bijna was uitgedroogd en haar tepels letterlijk tot bloedens toe waren afgekloven. Ze lag vanuit haar mand naar al die kinderen te kijken en besloot dat ze die niet allemaal kon gaan voeden. Bovendien mocht ze er ook niet heen en dus bleef ze braaf liggen.
Nu de kinderen de hele dag met elkaar kunnen spelen, geeft dat vreemde taferelen. Zo is de kist van Eva's kinderen totaal afgezworen, dus die kan binnenkort worden opgeruimd. Verder wordt er groepsgewijs in de mand geslapen, dat blijkt heel gezellig te zijn. Je kan er best met z'n tienen of meer in. Tot nog toe staat het record op veertien tegelijk, maar dat sliep toch wat onrustig. Soms klinkt er dan gedurende een tijdje een gesmoord gepiep, als er een pupje de verstikkingsdood dreigt te sterven, en van de kranten blijft nog minder over dan voorheen, want die worden nu ook in groepsverband gelezen. Eten gaat weer beter dan eerst daarentegen, want je kunt dus wel denken dat de buren lekkerder eten hebben dan jij, maar zonder hekje kun je het controleren. Als het dan niet waar blijkt te zijn is dat goed voor de eetlust. Eva en Isabel weten nog niet zeker of ze het een goed idee vinden, alles bij elkaar. Eva houdt nu zo'n beetje de boel schoon en wordt als ze binnenkomt direct aangevallen door 17 pups tegelijk! Zoveel tepels heeft ze niet, maar ze blijven het proberen. Isabel heeft zich voorlopig beperkt tot kijken. Ze heeft wel wat last van stuwing, maar omdat ze niet lekker is krijgt ze dan gewoon twee pups bij zich in haar mand. Dat kan ze wel behappen.

21 februari 2005

dokter

Als pupjes 6 weken zijn krijgen ze hun eerste prik. De dierenarts komt daarvoor aan huis, wat wel zo gemakkelijk is. Het is al emotioneel genoeg, want er hoort een volledige body-check bij. Omdat de pups maar 5 dagen schelen hadden we een dag gekozen die tussen de beide dagen in lag dat de pups 6 weken zouden zijn. Vandaag was het zover. Eerst mochten de pups van Eva. Omdat de hondenwereld niet zo geemancipeerd is, waren de jongens het eerste aan de beurt. Kees vond het een beetje genant allemaal. Die prik is nog tot daar aan toe, en dat in je ogen, oren en mond kijken, vooruit maar, maar toen werd er ook gekeken op er wel twee balletjes waren. Kees schaamde zich dood over deze ongewenste intimiteit en deed gauw zijn ogen dicht. "Deze is compleet", zei de dierenarts en ook dat leek Kees niet te kunnen waarderen. Waarschijnlijk had hij er zelf geen seconde aan getwijfeld. Kootje onderging het allemaal heel ontspannen, maar bij de dames was er wat meer protest. Halfje had helemaal geen tijd voor dit soort onzin, Floddertje gilde als enige de hele boel bij elkaar, Drie Stippen wilde naar huis en wel nú, Witje en Twee Stippen waren beheerst als echte dames en Ornamentje vond het allemaal maar stom. Humpy moest van de hele zaak alleen maar heel hard kwispelen.
Daarna was het nest van Isabel aan de beurt. Ook hier weer eerst de heren. Evert vond het allemaal dolgezellig en kon niet stoppen met kwispelen, Leffert had net als Halfje helemaal geen tijd, Bolletje vond het ook heel knus en gezellig en Donkerbontje was zo ontspannen dat hij bijna in slaap viel. De dames deden het al even prima. Bandje was wild-enthousiast en kwispelde en likte dat het een lieve lust was, ze merkte niet eens dat ze geprikt werd, Twee Links had het veel te druk met op mijn vingers te knagen om ergens wat van te merken, Schimmeltje vond het alleen maar een beetje raar en Sneeuwwitje was als enige lastig, omdat ze nog van alles te doen had en eigenlijk niet langer dan 5 seconden kon vrijmaken. Dat was helaas voor haar niet voldoende, maar er staat tegenover dat er wel geconstateerd kon worden dat haar spierontwikkeling pico bello in orde is. Dat wist Sneeuwwitje natuurlijk al, want ze traint elke dag voor... tja, dat weet ze zelf niet, maar je weet niet waar je terecht komt en dus houdt ze blijkbaar met alles rekening. Al met al een enerverende middag voor de kinderen, maar vijf minuten later waren ze het gelukkig allemaal weer vergeten.

19 februari 2005

water

De waterbak is een spannend object. Het kostte even moeite voor alle pups het idee begrepen. Het is ook wat raar: je kan er doorheen kijken maar toch is het er, en als je er in gaat staan is je poot nat. Dat was gek en het overkwam alle pups wel een paar keer. Langzamerhand leren ze dat het handig is om te kijken waar je loopt, zodat je niet door de wc stiefelt en daar vieze poten krijgt, zodat je niet struikelt over de voerbak omdat je toevallig omhoog kijkt en zodat je dus ook niet met alle vier je poten in dat rare goedje terecht komt dat je niet ziet maar er toch is en waarvan je natte poten krijgt. De eerste keer is dat een rare gewaarwording. Het gaat als volgt: pupje loopt en stapt in de waterbak. Pupje blijft abrupt staan met het natte pootje voor zich uitgestoken. Een uitdrukking van afgrijzen verschijn op puppengezichtje. Nat pootje wordt achterdochtig besnuffeld. Nat pootje wordt geschud. Pupje wil vervolgens doorlopen en dan zijn er twee mogelijkheden.
De eerste is dat het pupje door wil lopen zonder op het getroffen pootje te staan. Dat gaat niet, wat daardoor weer voor een probleem zorgt, want pupje wil wel verder maar getroffen pootje mag niet meedoen, waardoor pupje dus struikelt en met een beetje pech weer in de waterbak terecht komt.
Mogelijkheid twee is dat pupje zo geschokt is door de natte poot dat pupje niet uitkijkt waar het loopt en vervolgens met de volgende poot ook in de waterbak stapt. Dat heeft over het algemeen totale verstijving tot gevolg, terwijl de uitdrukking van afgrijzen nog groter wordt. Meestal is het uiteindelijke gevolg dat pupje probeert te lopen en tegelijk probeert de getroffen lichaamsdelen uit te schudden. Dat gaat niet tegelijk, en het geeft hoe dan ook een bende, want er blijven natte pootafdrukken achter en het onvermijdelijke gevolg is bijna altijd dat een ander pupje dit ontdekt en vervolgens hetzelfde ritueel afwerkt. Toen dus de eerste pups ontdekten dat je van dit rare spul kan drinken, wekte dit algehele belangstelling. Er wordt ook onmiddellijk bewezen dat honden groepsdieren zijn, want zodra er een pup naar de waterbak gaat om te drinken, denken er direct minstens vier andere: "Hee, wat een goed idee", om vervolgens samen te drommen om de drinkbak. De eerste waterhindernis is dus genomen: het fenomeen drinken uit een bak is duidelijk. Dat er plaatsen zijn waar waterbakken zijn waarvan je het einde niet kunt zien weten de pups natuurlijk nog niet. Er is nog voldoende te ontdekken in het leven!

18 februari 2005

logeren

Doordat de pups ziek waren, hadden ze rust nodig. Maar dat moeten ze dan wel zelf willen. De kinderen van Isabel zijn de rust zelve, die slapen veel en zijn tevreden. De kinderen van Eva hebben het druk, druk, druk. Ze zijn net hun moeder en kijken al reikhalzend uit naar die carriere, de skeelers, de avonturen. Halfje wil bovendien ook een mobieltje, want ze wil alles weten en liefst in gesprek gaan met de hele wereld tegelijk. Floddertje en Twee Stippen waren behoorlijk mager geworden en wilden eigenlik ook wel rust, maar dat lukt niet als je zulke drukke broers en zussen hebt. Daarom mochten ze uit logeren bij de buren. Vandaag waren ze zover bijgekomen dat ze weer naar huis mochten. Twee Stippen had alweer praatjes en was blij dat ze weer op honk was, maar Floddertje dacht daar heel anders over. Ze zat voor het hekje en keek naar de buren en ze had heimwee. Ze wilde terug naar die dikzakjes van hiernaast, lekker de hele dag slapen en eten en een beetje lui spelen met de rest. Na een uur zat ze nog steeds bij het hekje en zakte in slaap. Terugleggen bij haar broers en zussen had geen zin, want ze stond meteen weer op en ging terug naar het hekje. Daarom mocht ze weer terug naar de buren. Zodra ze daar was holde ze naar de poef, klom erop en ging de kist in. Ze plofte direct tussen haar neven en nichten en ging heerlijk warm liggen slapen. Isabel vindt het best. Een kind meer of minder maakt haar niks uit. Floddertje heeft trouwens meer dan één reden om bij de buren te willen wonen: de mand die daar staat heeft ze zich helemaal toegeeigend. Ze ligt erin met eerst heel veel neven en nichten en langzaam maar zeker werkt ze ze allemaal de mand uit, tot ze er alleen in ligt. De ware reden dat Floddertje zo graag bij de buren woont is dan ook meteen duidelijk: zij is daar de baas! Thuis heeft ze te maken met Halfje, die twee keer zo groot is als zij en door haar gewicht alleen al de baas, maar bij de buren is Floddertje de snelste, de handigste, de slimste domweg doordat ze ouder is. Logeren is voor haar domweg eigenbelang: ze heeft de mand en ze is de baas. Wat kun je nog meer wensen als je een Floddertje bent?

17 februari 2005

hobby

De pups hebben een nieuwe hobby: lezen. Ze lezen alles wat los en vast zit. In hun geval is dat de krant en die lezen ze op de wc. Doordat er veel mensen kranten meenemen om als wc te dienen, lezen de pups gevarieerd. Er is De Limburger, Het Utrechts Nieuwsblad, BN De Stem, het Noordhollands Dagblad en dan nog wat lokale weekkrantjes. Soms fietst er een NRC of een Volkskrant tussendoor, voor het niveau. Allemaal worden ze uitgeplozen want je weet niet waar je komt te wonen en wilt van alles op de hoogte zijn tenslotte. Lokale weekbladen zijn niet zo geliefd, want die hebben nietjes en dus zitten alle vellen aan elkaar. Bij gewone kranten kun je een blad pakken en er wild mee rond gaan hollen, wat natuurlijk veel leuker is. Ornamentje leest erg graag de krant in de werpkist. Ze trekt de deken ervoor opzij zodat niemand meer behoorlijk kan liggen en leest vervolgens systematisch van boven naar onderen. Wat ze uit heeft scheurt ze af en gooit ze weg, want lezen is zwaar werk en ze wil het blijkbaar niet dubbel doen. Kees is niet zo'n lezer, Halfje vindt het leuk maar zij verveelt zich snel en Humpy is dol op lezen.Twee Stippen doet er niet aan mee. Zij was al erg vroeg zindelijk en ze wil blijkbaar niet aan haar wc gaan zitten plukken.
Bij de buren wordt er sinds een dag ook gelezen. Het begon ermee dat Halfje iets zag op de wc van de buren dat ze niet kon lezen omdat het te ver weg was. Ze besloot dus de wc door het hekje te trekken zodat ze het op haar eigen wc op haar gemakje kon lezen. Dat trok de aandacht van Twee Links die wilde weten wat er zo vreselijk interessant was aan hun wc?? Bolletje wilde dat best even uitleggen, want hij had al eerder zitten kijken naar de lezende buren, en het gevolg was dat Twee Links de krant niet wilde afgeven, omdat zij hem nog niet had gelezen. Daarop ontstond een heuse burenruzie, die gelukkig niet uit de hand liep doordat er een hekje tussenzat. Bovendien scheurde de krant opeens af, waardoor Halfje nogal dwaas achterover viel aan de ene kant en Bolletje aan de andere. Dat bekoelde de verhitte gemoederen enigszins en al snel zaten ze gezellig allemaal hun eigen stukje krant te lezen. Het worden vast breed ontwikkelde pupjes.

16 februari 2005

vechten

Pupjes leren met soortgenoten omgaan door te spelen. Dat spelen lijkt meestal meer op vechten dan op wat anders, maar daar leren ze juist van. Spelen en vechten doen de pups niet alleen met elkaar, maar ook met andere zaken. Zo vecht prins Kees voornamelijk met de dekens in de mand. Woeste gevechten zijn dat, met veel gegrom en geschud. Kootje vecht ook met dekens, maar dan die in de werpkist, die er nog steeds staat en waar ze met z'n allen lekker knus kunnen liggen. Het wordt niet gewaardeerd als Kootje aan de dekens begint te sjorren als de rest ligt te slapen en dat levert dan weer nieuwe gevechten op.
Omdat de darmpjes van de pups nog wat van streek zijn krijgen ze ook een maaltijd van droog brood, en dat is volgens Sneeuwwitje ook iets om mee te vechten, zo'n broodkorst. Broer Leffert vindt het meer iets om óm te vechten, en dan breekt zo'n korst natuurlijk in twee stukken en wordt het een gezellige bende. De kinderen van Eva vnden brood niet iets om mee te vechten. Ze lijken op hun moeder en hebben een meer dan gezonde eetlust, dus tegen de tijd dat Sneeuwwitje klaar is met haar gevecht en begint met eten, is bij de kinderen van Eva de bak allang leeg, terwijl die zelfs meer krijgen dan die verwende kinderen van Isabel. Uit frustratie omdat "die van hiernaast" nog eten hebben terwijl hún bak al leeg is, beginnen met name Halfje en Kees dan maar met de hekjes te vechten. Kees is namelijk een rustig type maar erg gesteld op eten. Hij eet niet in gezelschap en pakt dus telkens een stuk brood om dat elders op te eten, maar op die manier weet hij toch wel aardig wat weg te werken. Twee Stippen achtervolgt Kees omdat ze doorheeft dat hij brood meeneemt. Ze begrijpt niet waarheen en misschien verdenkt ze hem zelfs wel van geheime bergplaatsen. Wat de reden ook is, ze wil weten waar hij heen gaat met dat brood en als ze hem ingehaald heeft wil ze het brood gewoon hebben. Zo vindt Prins Kees zichzelf opeens verwikkeld in een woest gevecht met een zusje dat bijna de helft kleiner is dan hij, maar watervlug en niet op haar mondje gevallen. Ze scheldt hem de huid vol en Kees is niet opgewassen tegen zoveel verbaal geweld: hij geeft zijn broodkorstje braaf af. Twee Stippen verschanst zich in de mand met haar stukje brood en ziet aan de andere kant van het hekje Floddertje, die nog steeds bij de buren woont en in de mand aan die kant zit, ook met brood. Even overwegen de dames tegen elkaar te gaan zitten schelden maar het brood wint. Je moet tenslotte je prioriteiten stellen.

15 februari 2005

goede zorgen

Eva mag dan een flodder van een moeder zijn op veel gebieden, maar ze heeft ook oerdrangen. Eén van die oerdrangen is voedselverstrekking. Geen verstrekking van melk, die tijd is voor haar voorbij, de kinderen zijn 5 weken, hooguit eens per dag dus nog een slokje maar niet meer. Maar er is wel degelijk een drang om het nageslacht te voorzien van eten. Als Eva zelf net heeft gegeten staat ze te piepen bij het hekje. Zou ze dan naar binnen mogen, dan gaf ze haar hele maaltijd op voor haar kinderen. Dat mag ze dus niet, want ze moet zelf ook eten tenslotte.
Maar er zijn meer mogelijkheden natuurlijk. Zo krijgen Isabel en Eva onder de middag een paar boterhammen. Normaal gaan ze daarmee naar hun mand en eten ze die op, maar niet vandaag. Eva griste het brood uit mijn hand en snelde naar het hekje, waar ze een zeer specifiek jankend geluidje begon te maken. Hoewel haar kinderen dit geluid nog nooit gehoord hadden, wisten ze instinctief wat het betekende. Ze stormden massaal de kist uit en verdrongen zich aan de andere kant van het hekje. Eva klauwde aan het deurtje, het was duidelijk, hier was geen houden aan. Als ik haar niet bij de pups zou laten zou ze over een uur nog steeds met het brood in haar bek bij het hekje staan janken. Dus liet ik haar bij de pups. Ze holde met brood en al de kist in en werd achtervolgd door een zwartwitte golf van pups. In de kist liet ze het brood vallen en scheurde het aan stukken, terwijl de pups in eerste instantie bij haar begonnen te drinken. Maar ze hadden al snel door dat dát vandaag niet de bedoeling was, en ze lieten haar los en stortten zich op het brood. Eva holde de kist weer uit, sprong door het hekje en was tevreden. Haar kinderen waren zeker tien minuten zoet met het brood van hun moeder. De tweede boterham die ze kreeg at ze gewoon zelf op. Aan de drang was gehoor gegeven, ze kon weer verder met het dagelijks bestaan.

14 februari 2005

virus

Er waart een virus rond. Geen computervirus, was het maar zo simpel, nee, het is een hondengriepvirus. Op zich onschuldig, de honden hebben een dagje geen trek en zijn misselijk, dan hebben ze een dag diarree en dan is het over het algemeen over. Behalve als je een pupje bent, want pupjes, zeker als ze zo klein zijn als die van Eva en Isabel, hebben nog niet zoveel weerstand. Zij doen er dus twee tot drie keer zo lang over.
Dit soort dingen is niet tegen te houden, want iedereen kan het meenemen en virussen zijn slimme beesten, die vinden altijd wel een gasthuis. Eerst begonnen Eva en Isabel met niet lekker te zijn, daarna Mien en nu Lobke. Lobke is Zielig, ze wil niet eten en hangt op de bank. Gelukkig krijgt ze door de pillen al snel weer normale ontlasting, maar eten wil ze even niet. Dat is erg verstandig want dan krijgen de darmen rust. De puppen hebben ook bijna allemaal hetzelfde virus en dus diarree. Ook zij krijgen medicijnen want zo'n mini-hondje is zomaar uitgedroogd, en verder schreef de dierenarts een dagje bijna-vasten voor. Dat dagje was gisteren en vandaag.
De eerste helft van de dag, gistermiddag en -avond dus, viel het nog wel mee. De kinderen hadden niet zoveel trek, dus dat er per pup maar een paar brokjes waren was geen probleem. Vanmorgen was de stemming al behoorlijk omgeslagen. De kinderen zijn namelijk totaal niet ziek, ze hebben alleen diarree, en dus is er alle reden om stevig te protesteren tegen dat bijna-vasten. Met name Halfje vindt het volkomen belachelijk en stelt een algehele actie voor. Ze zit bij het hekje en protesteert luid en duidelijk. Mamma moet komen met melk! Maar Eva kijkt wel uit, ze wordt bijna levend opgevreten door de kleine monstertjes en blijft lekker aan de andere kant van het hek. Bij de buren valt de actie wel mee. Zij krijgen nog regelmatig melk en hebben zulke dikke buiken dat ze pas aan het einde van de bijna-vastenperiode doorhebben dat ze bijna-gevast hebben. Daar krijgt Halfje de pootjes dus niet op elkaar, maar aan haar eigen kant van het hekje wel. Witje is het er ook niet mee eens en springt eensgezind met Halfje over de rand als het hekje even openstaat. Ze gaan direct op zoek naar eten in de vorm van een willekeurige stabijmamma met melk. Natuurlijk worden ze al even snel weer gearresteerd en naar huis gebracht, en daar krijgen ze steun van Drie Stippen, Kootje en Humpy. Zelfs Ornamentje, die toch zo'n zachtaardig meisje is, protesteert een beetje. Kees doet aan dergelijke stemmingmakerij niet mee, hij zit achteraf en kijkt prinselijk smekend en als dat niet helpt gaat hij slapen. Twee Stippen en Floddertje waren zo ontzagwekkend mager dat ze tijdelijk bij de buren mochten gaan wonen, want Isabel voedt nog steeds regelmatig en daardoor zijn haar kinderen rond en rustig. En daardoor kunnen Twee Stippen en Floddertje dan weer meer slapen dan thuis, waar voortdurend wilde acties worden gevoerd en de kinderen af en aan rennen. De rust van de buren doet de twee dames goed en ze zien er na een dag al een stuk beter uit. Floddertje is zowaar niet zo heel erg verkreukeld, wat natuurlijk geheel aan de goede zorgen van Isabel te danken is, en Twee Stippen krijgt zelfs een beetje een buikje. De ontlasting wordt wat beter en daarom mochten de kinderen vanavond allemaal wat brood. Zelfs kieskeurige Kees at en er hapje van mee. Het gaat hier de goede kant weer uit. En dat is maar goed ook, want virussen beletten Halfje niet te groeien en wilde stakingen uit te roepen. Gelukkig mogen ze morgen voorzichtig aan weer wat gewoon eten. De hoogste tijd, voor hier de deuren gebarricadeerd zouden worden onder leiding van een zeker stabijen-pupje.

13 februari 2005

avontuur

Sneeuwwitje is de witte dochter van Isabel. Ze ziet er heel erg schattig uit en dat weet ze zelf opperbest. Ze weet hoe ze met haar kopje scheef moet zitten kijken zodat iedereen zegt: Wat een schatje! Ze weet ook precies hoe ze aandacht moet trekken van alles en iedereen waar ze aandacht van wil. Ze is op en top een meisje en heeft alle maniertjes die daarbij horen. Ze zit bij het hekje en kijkt de kamer in en tikt met een sneeuwwit handje op de rand tot de buurkinderen komen kijken en dan holt ze gauw weg en gaat zitten kijken hoe die ordinaire buren zich aanstellen om aandacht van haar te krijgen. Moeder Isabel is niet zo gesteld op dat gedoe, maar die kan niet altijd alles in de gaten houden. En zo kan het dus gebeuren dat Sneeuwwitje zich te buiten gaat aan schandelijk gedrag. Zoals laatst, toen iedereen lag te slapen. Er verscheen een wit hondje in de ren van Eva's kinderen en dat hondje kuierde naar de krant en deed daar keurig een plasje. Braaf, hoor. Alleen viel er iets op aan dat hondje: ze was heel erg wit. In de ren van Eva's kinderen woont ook een wit hondje, Witje geheten, maar die heeft allemaal schimmelvlekjes in haar vacht. Dit hondje had die vlekjes niet, ze was sneeuwwit. Sneeuwwit? Jazeker, geen vlekje te zien. Verdraaid, dat hondje was niet Witje, het was Sneeuwwitje! Hoe kwam die daar nou? Tja, bij de verwarming zich een kleine opening waar je net langs kunt als je een klein hondje bent. En zo liep daar een hondje in de ren van de buren, diezelfde buren waar ze zo vaak naar had zitten roepen door het hekje heen. Nou, het was een leuke ren, maar iedereen sliep, dus dan maar een plasje op de krant. Net zulke kranten als thuis, saai hoor! Ja, en toen wist ze het niet meer want ze was verdwaald. Ze zag best waar ze woonde maar er zat opeens een hekje tussen, zo gek! Dus werd Sneeuwwitje uit de ren gevist en vervolgens helemaal geinspecteerd door haar moeder, die constateerde dat dit echt een kind van haar was en wat dééd die daar? Isabel was er hevig beledigd over dat haar kind daar zomaar aan het lopen was, in de verkeerde ren en zij wist van niks! Kind dus teruggebracht naar huis, waar ze erg met zichzelf ingenomen gewoon de bak instapte en lekker ging slapen. Ze had wel mooi een avontuur beleefd, helemaal alleen, stoer hoor! Isabel lag ontstemd bij het hekje en keek bezorgd. Ze vindt duidelijk niet dat zulke avonturen bij een goede opvoeding horen. Maar ze kan er weinig aan doen, want ze beginnen groot te worden, de kinderen. Isa moet er van zuchten en houdt ze nog maar eens extra goed in de gaten.

12 februari 2005

de mand van prins Kees

Prins Kees heeft een mand. Eigenlijk is die mand van iedereen, maar hij is min of mee opgeeist van hogerhand. Prins Kees vindt het namelijk zijn mand. Als er is gegeten gaat iedereen spelen, maar Kees gaat naar zijn mand. Daar liggen speelgoedbeesten en een lekker dekentje en daar is het dus goed toeven. Soms krijgt Kees bezoek van zijn broer, Kootje. Dat vindt Kees maar niks, want Kootje vecht met de deken en dan kun je als prinsje natuurlijk niet lekker rustig liggen. En rustig liggen en kijken is nou net wat Kees het liefste doet. Meestal werkt hij Kootje er dan ook snel weer uit. Dat doet hij zeer prinselijk, hij speelt namelijk gewoon niet mee. Kootje vindt er dan al snel niks meer aan en gaat zijn zusjes pesten. Maar vandaag kreeg Kees een andere bezoeker in de mand, namelijk zijn zus Drie Stippen. Kees is een echt prinsje en Drie Stippen is een echt meisje. Ze kent allerlei meisjestruukjes en daar zijn prinsjes niet tegen opgewassen. Drie Stippen klom de mand in en ging eerst eens lekker tegen haar broertje keffen. Daar houden prinsjes niet van en Kees ging dan ook pontificaal met zijn rug naar die druktemaakster toezitten. Maar Drie Stippen was er niet van onder de indruk. Ze sprong op Kees' rug en begon aan zijn oren te trekken. Kees verborg zich vervolgens achter een speelgoedbeest, maar daar kan je natuurlijk ook aan trekken, dus dat hielp niet. Dus ging Kees liggen en deed of ie sliep. Maar daar trapte zijn zusje niet in, ze sprong bovenop hem en beet hem in zijn poot. Kees werd een beetje wanhopig van dit gedoe en beet wat halfslachtig terug, waarop Drie Stippen hem enthousiast begon af te likken. En dat vond Kees dan weer zo lief dat hij zomaar terug begon te likken. Hij sloeg zijn kleine pootjes om Drie Stippens nekje en omhelsde haar en voor hij begreep wat er gebeurde trappelde hij met zijn achterpootjes tegen haar aan en waren ze aan het spelen! Toen hij besefte wat hij deed was hij zo verbouwereert dat hij er direct weer mee ophield, maar Drie Stippen had hem toen al waar ze wilde: hij kon spelen en spelen zou hij!
Kees gaat nu niet meer in de mand als de anderen het zien. Hij speelt braaf mee en gaat dan gauw terug naar huis en in de mand gaat ie alleen nog maar als de anderen het zo druk hebben dat ze hem niet zien gaan. Kees hoopt dat hij straks een baas krijgt waar hij een mand voor zich alleen zal hebben. Waar hij zich prinselijk terug kan trekken en prinsheerlijk alleen in kan slapen. Soms ligt hij naar de anderen te kijken en zie je hem denken: Wacht maar tot ik groot ben, dan ga ik op kamers en heb ik een mand voor mij alleen!

11 februari 2005

Evert pannenkoek

Evert is een pannenkoek. Een soort grote, ronde pannenkoek met pootjes. Evert heeft altijd honger. Hij is naar zijn oma Eva genoemd omdat hij net zo getekend is maar hij lijkt meer op haar dan alleen aan de buitenkant. Evert houdt namelijk erg van eten, net als oma Eva. Evert heeft het nogal getroffen met zijn moeder, want die is erg zorgzaam en vindt dat de kinderen vooral veel en vaak moeten eten, want daar worden ze groot en sterk van. Evert is een perfect voorbeeld van dat groot en sterk. Hij ligt het liefste languit te slapen en gaat er vanuit dat zijn moeder regelmatig langskomt om hem van voedsel te voorzien. Hij is natuurlijk wel verwend met een moeder als Isabel, want als hij zijn ogen opendoet is ze vrijwel altijd daar waar hij haar verwacht: vlakbij en met een tepel met heerlijke melk binnen bereik. Evert heeft zo'n dikke buik dat hij brokjes eigenlijk flauwekul vindt. Wat moet je nou met brokjes als je moeder Isabel is? Hij komt dan ook vaak als allerlaatste kijken als er eten in een bak wordt gebracht, want Evert heeft een duidelijke voorkeur voor zijn moeder. Dat is veel makkelijker namelijk. Altijd binnen bereik, je hoeft niet te kauwen en als je zo groot en dik bent als Evert kost het ook nauwelijks moeite om als eerste aan de beurt te zijn, want je loopt gewoon rechtdoor en alle broers en zussen die in de weg staan loop je omver. Ja, dat is Evert prima toevertrouwd! Toch moet hij gewoon eten leren eten, want zelfs Isabel zal hem niet levenslang willen blijven voeden. Dat vindt Evert wel een beetje jammer, maar het is niet anders. Dus gedraagt hij zich tegenwoordig bij het eten uit een bak net zoals bij het eten bij zijn moeder: hij loopt gewoon rechtdoor en alles wat er in de weg staat loopt hij omver. Gaat prima en doordat hij groot en zwaar is krijgt hij alweer het meeste. Isabel bekijkt hem tevreden. Hij wordt groot en sterk en dat is de bedoeling. De laatste tijd doet het toch wat meer pijn, dat voeden. Als je ziet hoe rood en gekrast haar buik is, is dat ook nogal logisch. Ze gaat daardoor blijkbaar toch langzaam overwegen de kinderen ooit op kamers te laten gaan. Evert is er al haast klaar voor, vindt hij zelf. Isabel vindt nog van niet, maar dat komt wel. En als Evert dan op kamers woont zal hij het prima naar zijn zin hebben, want dan heeft hij de hele voerbak voor zichzelf alleen. Dat is een mooi vooruitzicht voor iemand als Evert pannenkoek. Nou maar hopen dat hij zijn luie lijf ook zal willen verheffen voor wat hondsere dingen als spelen en wandelen. Dan krijgt ie naast zijn bourgondische karakter vast nog een goed figuur ook.

10 februari 2005

manieren

Alles went natuurlijk en ook het feit dat er buren zijn hoort daarbij. Vandaag mochten de kinderen van Isabel voor het eerst wat langer opblijven na hun maaltijd en bleef de deur van de slaapkamer oftewel de klep van de werpkist overdag open. Dat was ingewikkeld. Je moest er dus zelf weer in en je kon er ook weer uit, maar als je eruit was viel het niet mee om dan de ingang weer te vinden! Isabel bedacht dat ze gewoon in de kist kon gaan liggen, maar na vijf minuten kreeg ze een beetje een Piet Snot-gevoel. De kinderen waren nog steeds buiten terwijl zij klaarlag met het toetje! Daarom kregen de kinderen maar wat hulp. Ze dwaalden toch wat verloren rond, want de buurkinderen waren al naar huis om een tukje te doen en dus liepen zij als een soort jongeren zonder hangplek te lummelen en vroegen zich duidelijk af wat ze nu geacht werden te doen. Dat mama thuis bleek te zijn was een opluchting en al snel waren de kinderen alle acht tevreden en in slaap.
Het openblijven van de deur was iets wat Isabels goedkeuring niet kon wegdragen. Ze moest telkens controleren of de kinderen er nog wel waren. Dat ze nou pap krijgen is allemaal leuk maar een verantwoordelijke moeder wil toch niet dat ze rondlopen zonder toezicht. Maar Isabel begreep vrij snel dat hier geen houden aan was en ging daarom over op streng toezicht van achter het hekje. Eva's kinderen hebben totaal geen manieren, dat wist Isabel allang. Die hollen maar rond en zitten in de mand en vechten met speelgoedbeesten, en dat allemaal met kabaal en gegrom, Isabel vindt dat maar niks. Haar kinderen spelen ook, maar heel beschaafd en rustig. Je merkt nauwelijks dat ze spelen omdat er geen grommetje te horen valt. Maar nu de kinderen buiten mogen spelen, ontdekken ze dat de buurkinderen keffen. Bandje vindt dat een spannend iets en ontdekt dat zij het ook kan. Bij het eerste kefje haast Isabel zich de ren in om haar kind te bestraffen, is ze nou helemaal! Maar aan de andere kant van het hekje zit Halfje - net haar moeder - en voert een gesprek met Bandje. Bandje is goed opgevoed en geeft dus antwoord. Isabel zou Halfje wel op haar kop willen geven maar het hekje zit ertussen en bovendien wil Halfje telkens als ze Isabel ziet bij haar drinken, wat een goede reden voor Isa is om ver uit Halfjes buurt te blijven. Het is net of Halfje dat doorheeft, want ze holt vrolijk achter Isabel aan en die corrigeert haar niet, maar weet niet hoe snel ze zich uit de voeten moet maken van dat eeuwig hongerige monstertje! Halfje kan dus veilig keffen en Isabel doet niks. Gelukkig voor haar wordt Bandje moe en wil ze slapen en zo keert de rust weer. Isabel krijgt het nog zwaar als ze haar kinderen in het gareel wil houden met die van hiernaast zo vlakbij!

9 februari 2005

buren!

De kinderen van Isabel eten pap. Gisteren was de eerste keer en dat was heel vermoeiend, vandaag begon het al wat te wennen. Na de pap kuierden de dames en heren wat rond en constateerden vol verbazing wat gisteren al door de buren was gezien: er liepen aan de andere kant van het hek nog meer van die kleine zwartwitte beesten rond. Beesten net zoals zij. Er waren er dus meer van hun soort! Kijkend naar deze ontdekkingsreis begint je te begrijpen hoe ruimtereizigers zich zouden moeten voelen als ze op een wildvreemde planeet sporen van mensen tegenkomen. De eerste blikken zijn wat vaag, er loopt daar iets maar er zijn zoveel indrukken dat het niet direct doordringt wat, en dan opeens is er zichtbaar dat besef: Hee! Wie zijn dat? Die zien er net zo uit als wij! Dat is het moment dat de opwinding over deze ontdekking toeslaat. Natuurlijk is de eerste die door het hekje heen staat te neuzen Kleine blauwe, die met de dag rommeliger wordt en daarom is omgedoopt tot Floddertje. Aan Isabels kant komt Schimmeltje dapper kijken wat dat voor een wezen is. Nou heeft Floddertje wel iets buitenaards, ze is even rommelig als anders en heeft uiteraard overal pap zitten. Floddertje Maar ze is heel voorzichtig en steekt een zwart handje door het hekje. Gastvrijheid heeft zijn grenzen en Schimmeltje deinst achteruit, maar Donkerbontje, die er ook bij is gekomen, gaat er eens rustig voor zitten en lijkt het allemaal wel geinig te vinden. Aan de andere kant staat Humpy naast Floddertje maar zij verliest snel haar aandacht. Die nieuwe buren doen helemaal niks en dan is het voor Humpy al snel niet meer interessant. Humpy weet niet dat de vijf dagen die zij ouder is dan de buren erg veel verschil maken op deze leeftijd. De buren zijn danig onder de indruk van al die buren die zo woest rondhollen en spelen. Daarom mogen Isabels kinderen weer naar huis en naar bed. Humpy was vijf dagen geleden ook zo snel van dingen onder de indruk maar er zijn van die zaken die zomaar onwerkelijk lijken en dit is er een van.

8 februari 2005

nette kinderen

Vandaag was het dan zover: de pups van Isabel mochten aan de pap!
Voorlopig staan er hekjes tussen de beide kinderscharen, want zolang ze nog niet hetzelfde eten en hetzelfde ritme hebben kunnen ze nog niet bij elkaar. Vijf dagen is veel op deze leeftijd!
We beginnen met eenmaal daags en die eerste keer kregen de beide nesten wel tegelijk hun eten, omdat ze elkaar kunnen horen en het anders een kabaal van jewelste zou worden. De pups van Eva stortten zich met woest gekef op de bak met eten en veroorzaakten daarbij de puinhoop die inmiddels gewoon begint te worden. Zodra ze bezig waren werd de bak met pap voor Isabels kinderen neergezet. De eerste keer in de grote wereld, dat valt niet mee, dus ze kregen wat hulp. Ze werden bij de pap gezet en het was te verwachten wat er toen gebeurde: ze zaten keurig rond de bak en aten keurig uit de bak. Ze gingen er niet in zitten, ze liepen er niet doorheen, ze gedroegen zich kortom wat onwennig maar toch keurig opgevoed.
Aan de andere kant van het hekje liepen inmiddels acht pups met pap tot achter hun oren, de negende was prins Kees, die zich dapper staande en redelijk schoon weet te houden tussen de losgeslagen bende wilden die zijn nestgenoten zijn.
De kinderen van Isabel inmiddels aten keurig netjes en hadden weliswaar pap aan hun koppies en hun voorpootjes, maar zo'n eerste keer valt niet mee tenslotte. Isabel mocht de ren in zodra de pap op was en begin direct ijverig met schoonmaken, eerst de kinderen, toen de bak. Aan de andere kant van het hekje was Eva bezig, eerst de bak, toen de kinderen. Door deze volgorde stond er een in pap gehuld klein blauw meisje met piekhaar aan het hekje dat naar haar broers en zussen piepte: Kijk nou eens! We hebben buren!!!
Die buren begaven zich wat onwennig naar het hekje en vroegen zich duidelijk af wie dat rare wezen was dat daar zo'n herrie stond te maken. Maar al snel kwam moeder Isabel ze weghalen want ze waren duidelijk nog niet schoon genoeg. Het rare meisje met piekhaar zat tien minuten later nog steeds onder de pap terwijl Isabels kinderen toen alweer schoongewassen in hun bedje lagen. Vermoeiend, zo'n eerste keer in de grote wereld, maar ze hadden het aangepakt zoals hun moeder ze had geleerd: netjes en beheerst. Isabel was tevreden met het verloop en controleerde nog even of ze allemaal wel goed schoon waren. Eva lag allang weer buiten de ren. Ze had even vlotjes gedweild en de kinderen wasten bij elkaar de plekken die zij gemist had. Twee tevreden moeders, een nest vol keurige kinderen en een nest dat willekeurig neergesmeten lijkt. Wat zou de wereld saai zijn als iedereen hetzelfde was!

7 februari 2005

bijna paptijd

Isabels kinderen zijn bijna vier weken. Normaal gesproken begin ik rond de drie weken met bijvoeding en krijgen de dames en heren dan op deze leeftijd hun eerste echte eten. Maar bij de kinderen van Isabel is dat niet zo makkelijk te realiseren. Telkens als ik met tartaar in de aanslag naar haar nageslacht wil, zit zij pontificaal de oermoeder uit te hangen. Isabel voedt haar pups niet af en toe maar regelmatig. Nog steeds. Iedere twee uur zit ze erbij en niet drie minuutjes, zoals Eva, nee, minstens een kwartier. Ze wacht geduldig tot de laatste in slaap is gesukkeld en beweegt dan voorzichtig. Is die beweging aanleiding voor een van de kinderen om het mondje weer stevig om de tepel te sluiten, dan blijft ze zitten. Haar kinderen zijn groot en weldoorvoed. Toch moeten ze aan het echte eten. Ze kunnen toch moeilijk straks allemaal hier blijven omdat Isabel ze nog steeds aan de borst heeft! Dus krijgen ze toch tartaar. Isabel vindt het duidelijk niet nodig, maar het is niet anders, ze zijn vier weken! Ze hebben tandjes en scherpe nageltjes en ze spelen en kunnen al redelijk lopen. De tartaar gaat er vlot in, hoewel ze niet zo gretig zijn als Eva's kinderen. Logisch, want ze hebben allemaal goed gevulde buiken. En nu worden de afzonderlijke karaktertjes ook duidelijker. Leffert bijvoorbeeld had het erg moeilijk bij de geboorte, maar dat heeft hij helemaal ingehaald. Hij heeft hard gewerkt aan zijn aaibaarheidsgehalte en is erg goed in het schattige jongetje uithangen. Donkerbontje is veel bescheidener dan zijn broer, hij is gewoon een vriendelijk ventje. Sneeuwwitje begint zich te ontwikkelen tot een behoorlijke druktemaakster en Bandje is een beetje dommig. Als ze het vlees ruikt begint ze rondjes te hollen zonder te begrijpen waar ze heen moet, terwijl Leffert gewoon bovenop zijn broers en zussen klimt om er maar zo snel mogelijk bij te zijn. Bolletje begint het ook allemaal door te krijgen en Evert is een soort tank, hij gaat gewoon rechtdoor, of er nou broers en zussen in de weg zitten of niet. Ze doen het allemaal prima al heeft Isabel er duidelijk moeite mee dat ik me met de voeding van haar kinderen bemoei. Morgen mogen ze voor het eerst pap. Isabel zal eraan moeten wennen dat haar kinderen zonder haar ook kunnen eten. Eva heeft er totaal geen moeite mee zolang zij maar de bak mag uitlikken. Dan wast ze en passant ook haar kinderen even en gaan ze redelijk schoon weer naar bed. Of Isabel dat ook gaat doen moeten we afwachten. Waarschijnlijk vindt ze het maar niks dat ze straks op de grond lopen. Ach ja, de volgende fase in het moederschap bestaat uit opvoeden en loslaten. Vooral met het laatste hebben moeders van het type van Isabel de meeste moeite.

6 februari 2005

over modder en schone voeten

Prins Kees is een echt prinsje. Als zijn broer en zusjes aan het spelen zijn, wil hij wel meedoen, maar alleen als ze niet wild doen. Daar houden prinsjes niet van. Als Kees groot is, is hij vast zo'n hondje dat zich niet vuil maakt. Zo'n type dat om de plassen heen loopt. Zijn halfzus Isabel is ook zo, zij wordt niet vies. Kees weet het nog niet, maar hij is waarschijnlijk erfelijk belast op dit vlak. Isabel speelt ook niet wild, al toen ze een klein pupje was hield ze zich verre van woeste spelletjes en ze bleef altijd keurig schoon en netjes. Isabel loopt niet door de modder, ze houdt van schone voeten. Bij Kees zijn nu al de tekenen te zien van dezelfde eigenschappen. Als er gespeeld wordt doet hij mee, als de meute wild gaat grommen en aan elkaar gaat sjorren doet hij keurig een stapje achteruit en gaat hij enigszins afkeurend zit kijken. Niks voor hem, dat woeste gedoe.
Kees heeft nestgenoten die heel anders zijn. Kleine blauwe bijvoorbeeld ziet er altijd smoezelig uit. Feitelijk was ze al smoezelig toen ze werd geboren en het is tot op heden niet meer overgegaan. Dat komt doordat ze maar wat aanrommelt. Zo gaat dat met hondjes die alles leuk vinden, je doet er niks aan. Kleine blauwe stort zich vol overgave in alle nieuwe dingen, meestal letterlijk ook nog. Ze heeft altijd lol en haar haren zitten constant in de war. Je snapt niet hoe ze het voor elkaar krijgt, want zoveel haar heeft ze nog niet, maar toch lukt het haar. Als de pups eten zit Kleine blauwe middenin de voerbak. Kees niet, die zit ernaast en eet met zijn mond. Hij blijft keurig schoon, nu al. Kleine blauwe zit binnen drie happen van top tot teen onder de pap en als ze klaar is met eten holt ze met papvoeten in de rondte. Kees beziet het met afkeuring. Hij lijkt zich af te vragen wat dit rommelige wezen in zijn wereld doet. Als hij rondwandelt en per ongeluk in een plasje trapt, tilt hij vol afschuw het natte pootje op en blijft stokstijf staan. Dan loopt hij achteruit en gaat dit probleem zitten overdenken. Kleine blauwe huppelt ondertussen vrolijk rond en holt met papvoeten en al dwars door hetzelfde plasje. Ze is een soort Pippi Langkous, de pret straalt er vanaf. Kees wil niks weten van dergelijk gedrag. Als hij moe is loopt hij voorzichtig terug naar huis en gaat met een zucht van opluchting op het schone vetbed liggen. Hij houdt duidelijk van schone voeten. Het is maar goed dat hij nog niet weet hoeveel regenplassen en modder hij nog zal tegenkomen als hij groot is. Hij zou vast geen oog meer dichtdoen.

boevenstreken (Eva's pups)

Eva's pups beginnen duidelijk hun eigen karaktertjes te ontwikkelen.
Er zijn lolbroeken, ondernemertjes, kattenkopjes en bescheiden typjes. Neem nou Halfje. Zij heeft energie voor tien. Ruim voor etenstijd is ze al helemaal wakker en klaar voor aktie. Ze probeert of ze uit de werpkist kan komen en als eerste trekt ze zich zover op aan de rand dat ze er inderdaad bijna overheen kukelt. Dat kan natuurlijk niet dus er gaat een plankje op, zeer tot haar ongenoegen. Maar gelukkig is het dan etenstijd en mag ze eruit. Eindelijk! Ze stort zich op de pap en gaat daarna meteen op onderzoek uit. Nestgenoten zijn om aan hun oren te trekken, je grote zus heeft ook melk en die ontdekking kost haar bijna zelf een oor, maar Halfje trekt zich er niks van aan. Mag het niet? Dan probeer je het toch lekker nog een keertje! Ze ontdekt een snipper papier en daar kun je mee rondhollen, ook leuk. Halfje is overal tegelijk en vindt de wereld helemaal geweldig! Tegen de tijd dat de andere pups alweer moe worden is Halfje nog klaarwakker. Ze wil dingen doen! Maar helaas moet ook zij naar bed en daarom gaat ze dan maar in de kist lekker keten. De rest wil nog wel even meespelen maar zoveel energie als hun grote dikke zus hebben ze niet meer. Logisch ook, ze hebben allemaal dikke ronde buikjes en ze willen slapen! Halfje niet, zij verveelt zich. Ze gaat dus maar rechtop zitten en begint te piepen. Dat houdt ze rustig een paar minuten vol, tot moeder Eva komt kijken wat er allemaal aan de hand is. Niks natuurlijk, maar Eva's hoofd over de rand is voor Halfje aanleiding genoeg om enthousiast tegen de rand op te springen: Ha, mám!! Ma heeft helemaal geen zin in die flauwekul. Ze springt in de kist, voert een snelle inspectie uit en constateert dat alle kinderen nog heel zijn en functioneren, en vervolgens springt ze de kist weer uit. Halfje is niet zo snel teleurgesteld, ze gaat gewoon wat anders doen. Maar iedereen wil nu slapen en dus gaat ze in haar eentje liggen rollen en gek doen. Om de rest wat rust te gunnen halen we haar maar even uit de kist en mag ze nog even spelen. Dat is leuk, ze holt meteen in de rondte en onderzoekt van alles. Maar zelfs Halfje wordt uiteindelijk moe en dus mag ze weer naar huis. En dan eindelijk zit ze toch te knikkebollen en gaat ze liggen. Hèhè... dat was leuk. Even een kort tukje dan maar. Ze zal straks weer eerder dan de rest wakker zijn en er een dolle boel van maken. Waar ze straks gaat wonen weten we nog niet, maar in elk geval moeten het mensen zijn met geduld en gevoel voor humor. En hebben ze die humor niet, dan leert Halfje ze wel hoe leuk het leven is. Dat kun je haar met een gerust hart toevertrouwen.

4 februari 2005

het lijden van een moeder (Isa's en Eva's pups)

Eva heeft last van haar zog, zoals dat heet. Ze heeft nog steeds veel melk en al probeert ze wanhopig zelf de zaak wat af te bouwen, wanneer er regelmatig 9 kinderen bij je drinken blijven die verdraaide melkklieren toch maar produceren! Eva is een zorgzame moeder maar niet erg bevlogen, en nu haar kinderen de leeftijd hebben bereikt dat hun tanden doorkomen is dat een reden te meer om het allemaal een beetje vlot af te willen ronden. Helaas denken haar kinderen daar anders over en hoewel Eva zelf eigenlijk niet meer wil voeden, willen haar melkklieren wat anders. En wanneer er teveel melk komt moet je dat toch kwijt. Dus stapt Eva af en toe met de moed der wanhoop de kist in en laat ze zich bespringen door 9 kleine zwartwitte monstertjes, die binnen luttele seconden massaal aan haar hangen. Eva zelf blijft erbij staan en legt haar hoofd op de rand van de bak. Het doet pijn en dat is haar aan te zien. Ze staat er wat gespannen bij en gromt af en toe en na een paar minuten is het mooi geweest en maakt ze dat ze wegkomt. Hèhè, de druk is eraf en je ziet haar bijna opgelucht ademhalen.
De pups van Isabel, die overigens groter zijn dan die van haar moeder, krijgen ook tandjes. Niettemin gaat Isabel nog steeds regelmatig bij haar kinderen liggen hoewel ze tegenwoordig ook vaak zit. Dat heeft niets te maken met afbouwen en alles met ruimte. Isabel is een bevlogen moeder en haar kinderen hebben drie weken lang geen kik gegeven, om de simpele reden dat er zodra ze hun ogen open deden melk voorhanden was. Het is ze aan te zien, ze zijn groot en flink, ze zijn rustig en voldaan. Aan de overkant van de kamer staat Eva haar kroost te voeden en er ontsnappen haar telkens kleine grommetjes. Isabel zit en voedt en kijkt bezorgd. Haar kinderen krijgen ook tanden maar Isabel hoor je niet. Ze heeft krassen op haar buik en rond haar tepels van de scherpe nageltjes, maar Isabel geeft geen kik. Het doet pijn, maar Isabel kijkt sereen. Eva vindt dat flauwekul, want Eva is een extravert meisje en zal nooit last hebben van maagzweren of dat soort zaken. Eva kropt niets op. Als het pijn doet mag iedereen dat horen. Isabel ziet dat duidelijk anders. Het moederschap doet pijn, maar Isabel lijdt in stilte. Ze heeft een kind minder dan Eva maar bij elkaar wegen ze meer, alleen maar door de goede zorgen van Isabel. Zo hoort dat en het is overduidelijk dat Isabel het doodnormaal vindt. Isabel heeft de vervulling van haar leven duidelijk gevonden in het moederschap. Het is ontroerend om te zien. En toch... misschien is een assertiviteitscursus een idee als de kinderen straks het huis uit zijn?

broers en zussen (Eva's pups)

Het leuke van pups is dat de ontwikkeling in een nest zo snel gaat dat er een miniatuurmaatschappijtje in slechts 8 weken voor je ogen tot volle bloei komt. Eva's pups zijn nu groot genoeg om min of meer zelfstandig uit de kist te komen, al hebben ze nog geen flauw idee waar ze dan heengaan. Als ze hun eten ophebben gaan ze weer een beetje makkelijker dan gisteren op verkenning. Onderweg ontdekken ze niet alleen nieuwe dingen maar ze ontdekken ook elkaar. Dat bewegende ding daar is bijvoorbeeld je zus. Die kun je op haar hoofd meppen en dan gebeurt er iets: ze reageert! Dat is leuk! Soms hapt de geslagene in het wilde weg, soms wordt er teruggemept en soms valt hij of zij gewoon om. Dat is dan weer aanleiding om er bijvoorbeeld bovenop te springen, of op de onbeholpen manier die bij deze leeftijd hoort een sprintje te trekken van wel 20 centimeter, waarna er meestal alsnog wordt omgevallen. Soms ook resulteert zo'n sprintje in een ontdekking van weer iets anders, bijvoorbeeld een stoelpoot, een mand of de voorpoot van je tante Lobke, die groot en nieuwsgierig ligt te wezen aan de andere kant van het hek. Lobke zou dolgraag met alle pups tegelijk willen spelen, maar voorlopig mag ze dat nog niet. Ze weegt in haar eentje meer dan alle 17 pups bij elkaar en is even subtiel als een blok beton. Haar liefde mag dan uit een goed hartje komen maar ze is nu nog iets te veel van het goede, letterlijk en figuurlijk. Dan neemt niet weg dat ze het gekrioel goed in de gaten houdt en ook als de pups veilig in hun werpkist liggen kijkt ze vaak over de rand. En tijdens het spelen van de pups ligt ze steevast vlak naast het hekje te kijken, met haar grote poten tegen de hek aan en naar ik vermoed ook stiekem hopend dat er een pupje aan die grote poot zal komen snuffelen. Nu gebeurt dat en Lobke ligt doodstil en zwaait langzaam met haar krulstaart. Het lijkt of ze nauwelijks adem durft te halen als de allerkleinste van het stel, 2 stippen, recht voor haar poot gaat zitten en dan een miniatuurpootje optilt en daarmee door het hekje heen een tikje op Lobkes poot geeft. Het pootje is ongeveer 1 centimeter breed en blijft op Lobkes poot liggen. Lobke verroert zich niet en kijkt naar dat mini-hondje aan de andere kant van het hekje. Het mini-hondje kijkt terug en zegt dan opeens met een schel stemmetje: Wif! Daar moet Lobke heel erg van kwispelen maar ze durft nog niet te bewegen. Helaas voor haar is de concentratieboog van mini-hondjes niet erg lang en 2 stippen maakt een paar dwaze en half mislukte sprongetjes en verliest daarop direct haar belangstelling. Even later is het alweer bedtijd voor de kleintjes en gaan ze terug naar de werpkist om eens lekker te slapen. Lobke blijft het allemaal nauwlettend volgen tot het klepje dicht is en het feest voorbij. Ze moet er diep van zuchten. Nog een paar weekjes, Lobke, dan mag je ermee spelen!

3 februari 2005

de ontdekking van de wereld (Eva's pups)

Eva's pups zijn nu groot genoeg om zelf eens een poging te wagen uit de kist te klauteren. Daarvoor hebben we een afstapje, dat door iedereen glijbaan wordt genoemd. Dat valt wel mee hoor, dat glijden, want de bovenkant heeft een rubberen laag waardoor een beetje beheerste pup er gewoon af kan wandelen. Als ze dat door hebben tenminste. Vandaag hebben we de eerste poging gewaagd en dat was een succes. Vooral voor mij, want ik was het publiek. Het schuifje ging weg en daar was ie dan: de wereld! Al snel kwam de eerste pup eens even kijken waarom er opeens een gat in de wand van de wereld zat.
Het bleek iets te zijn waar je op kan staan en dappere pup deed dat ook meteen. Maar na drie stappen keek pup eens om zich heen en je zag haar denken: Tjeempie!!! Ze draaide zich acuut om en was weer heel snel terug tussen de veilige wanden van de vertrouwde wereld waarbinnen ze geboren was... Andere pups zagen het aan en bedachten dat er blijkbaar iets wás, daar... Het hele gebeuren herhaalde zich vrijwel identiek: drie stappen en dan die verbijsterde blik: wat gróót is het daar!! En hoewel ze allemaal kwamen kijken wilde er niet een uit, veel te groot daarbuiten! Maar de jongelui moesten er toch uit want moeder Eva stond ongeduldig achter het hek, met natuurlijk als enige motivatie dat er een puppybar vol pap stond waar haar kinderen blijkbaar geen belangstelling voor hadden en zij duidelijk wel. Dus de puppenkinderen werden handmatig naar de bak getransporteerd waar zij meteen vergaten dat de wereld groot was en zich volledig concentreerden op de pap, die erg lekker bleek te zijn. Daarna was de wereld nog even groot als eerder en doordat de jongelui al wat groter worden besloten ze zomaar spontaan de boel eens te gaan verkennen. Al snel werd de volgende ontdekking gerapporteerd: er is een hek! Dat was raar. Je kan erdoorheen kijken dus er is niks, maar als je dan doorloopt gaat het toch niet. Al snel werden er broers en zussen bijgeroepen en die vonden het ook maar gek. Staat je moeder daar aan de andere kant en je kan haar aanraken met je neus, maar verder kun je niet! Gelukkig kunnen pups zich niet zo erg lang concentreren dus de aandacht was al snel verslapt en de verkenning ging verder. Ornamentje ontdekte waar de pap uitkwam, wat ook bijster spannend bleek, want het was een hol! Ze likte aan de rand maar de pap zat ook aan de muur en dus rekte ze zich uit, en vervolgens ontdekte ze dat het ook helemaal achterin zat, dus ze zette een pootje in het hol en verdween al likkend half naar binnen.
Uit opwinding gaf ze zelfs een kefje maar dat klonk zo gek dat ze haar hoofd stootte en bijna door het hol werd aangevallen! Dat wekte natuurlijk weer de aandacht van de andere pups die meteen kwamen kijken wat hun zusje daar allemaal deed. Maar het nieuws was er snel weer af want er bleek toch wel voldoende consternatie geweest te zijn voor deze keer. Zelfstandig de bak weer in presteerde maar één van de negen kinderen en enige handhulp was gewenst. Eva mocht toen eindelijk de ren in, wierp een snelle blik op haar kroost en concentreerde zich toen op de belangrijke zaken, namelijk de resten van het eten. Het kon haar kinderen allemaal niks schelen, die waren alle negen allang in dromenland.

1 februari 2005

en dan nu: pap! Eva's pups)

Na een aantal dagen rustig opbouwen met kleine hapjes tartaar blijken de darmpjes van Eva's kinderen het vaste voedsel prima te verdragen. We gaan nu dus een stapje verder: pap.
Als ik in de keuken bezig ben met het pannetje, en de garde weet Eva al precies wat er gaat komen. Ik verdenk haar er sterk van dat ze dit nou juist het leukste vindt aan al die pups: het extra eten! En ja hoor, als ik binnenkom met de "puppybar" en de pap geeft ze een staaltje circuswerk weg: ze loopt op haar achterpoten met me mee! Helaas voor haar mag ze niet mee de ren in. Ik doe de pap in de bak en zet de pups erbij. Nou, daar hebben ze niet veel uitleg voor nodig! Ze vallen aan of ze in dagen niks hebben gehad en het is dus een kwestie van tijd voor ze van top tot teen onder de pap zitten. Pups hebben de gewoonte om achteruit te kruipen als ze op geur iets zoeken en ik moet dan ook meerdere malen de jongelui weer terug bij de bak zetten, maar dan hebben ze het ook door! Je kan pap likken, happen, erin gaan zitten, het van je broer of zus aflikken en verdraaid! het zit ook op de grond! Ze hebben het er maar druk mee. Als de bak min of meer leeg is mag Eva dan eindelijk ook de ren in. Denk nou niet dat ze haar kinderen gaat verzorgen, welnee, ze gaat de bak uitlikken. Dat er onderwijl aldoor pups aan haar tepels gaan hangen neemt ze voor lief, die pap moet eerst allemaal op. De pups gaan van de weeromstuit weer meedoen en klimmen in de bak, maar daar worden ze direct weer uitgewerkt door hun moeder. Ze worden meteen grondig gewassen, ook al geen moederliefde, want ze zijn bedekt met pap en daar gaat het mams om. Na deze enerverende ervaring mogen ze weer naar huis. Eva stapt ook de kist in, want de kinderen zijn nog lang niet schoon! Terwijl ze gezellig met z'n allen aan hun moeder hangen blijft die bezig met hun wasbeurt. Dan, eindelijk, zijn ze schoon genoeg en stapt Eva de kist uit. De pups storten in van vermoeidheid, het was een hele ervaring! Voldoende om ze enige uren in diepe rust te houden. Eva gaat ook voldaan een tukje doen. Het tijdperk van het vaste voedsel is aangebroken. Ze kijkt al uit naar de volgende maaltijd.