De pups van de Eenhoornleijn

In dit digitale dagboek vindt u de beschrijvingen van hoe de pups van de Eenhoornleijn opgroeien tot ze naar hun nieuwe bazen gaan. Voor uitgebreide fotoseries van het jonge spul kunt u op de website kijken. Veel plezier!

29 november 2008

Enten

En gisteren was het dan zover: de eerste enting.

Normaal komt de dierenarts bij ons thuis, maar aangezien er maar twee pups zijn, is het prima te doen zelf naar de dierenarts te gaan.
De dames mochten samen met mama achterin de auto.
Dat was even spannend natuurlijk, en toen we er waren, vijf minuten later, zaten ze samen in een hoekje en keken toch wel een beetje benauwd. Mama Isa stond bij de deur: Kom meisjes, we zijn er, we gaan eruit!

En daar gingen we.
De dierenarts was wel eng, maar niet zo erg. Hij was ook al onder de indruk van het formaat van de meisjes, en vond ze beide ook erg mooie kopjes hebben.
Maar belangrijker: hij verklaarde ze beide gezond. Alles erop en eraan, in prima conditie, goede hartjes en longen en oogjes en tandjes, en daarna een prik, en die werd ook zonder problemen doorstaan.

Isabel ging inmiddels even kijken of er misschien ergens voer stond, je weet maar nooit tenslotte ;)
Helaas voor haar was dat niet het geval.
De meisjes kregen intussen heel echte eigen entboekjes en toen mochten we weer weg.
De auto was al iets minder gek, en toen we thuis waren kreeg iedereen wat lekkers: wij koffie en de honden een koekje. En de pups kregen ook iets lekkers, een heerlijk bakje eten.
En daarna vielen ze om en hebben ze de hele morgen geslapen.
Het leven wordt steeds vermoeiender!

Labels:

25 november 2008

Prikjes

Normaal gesproken worden pupjes voor de eerste keer geënt als ze zes weken zijn, maar deze keer wilde de chipper graag komen op die dag.
En omdat we niet willen dat een enting op dezelfde dag wordt gegeven als een chip, moest de prik dus maar even uitgesteld.
Maar ja, een chip is natuurlijk ook een prik.

De chipper kwam keurig op tijd en was gepast onder de indruk van de maat van deze twee dames. Tja, ze hadden het gewicht van een pup van zes weken toen ze vier weken waren. En nu zijn ze zes weken, en wat krijg je dan? Inderdaad, ze hebben nu het gewicht van een pup van acht weken!
Bij erg kleine pups gebeurt het nog wel eens dan een chip geen houvast vindt onderhuids, maar bij deze twee rolmopsjes is daar geen gevaar voor.
Beide dames lieten zich keurig prikken en gaven geen kik.
We hadden al besloten wie welke naam zou gaan krijgen, en daarom hebben de T-dames vanaf heden hun eigen officiële naam:
T-muts heet voortaan Tessa,
T-Ford heet voortaan Tessel.

Daarna werd mama Isabel even gecontroleerd, en ja hoor, ze was nog steeds mama Isabel, bleek uit haar chip.
De chipper is nog nooit zo snel klaar geweest!

En daarna? Daarna vielen de meisjes als een blok in slaap. Want hoe gek het ook mag klinken, dingen als een chip krijgen zijn vermoeiend.
Nou, nog een paar daagjes en dan krijgen de meisjes hun eerste echte enting.
De volgende stap!

Labels:

18 november 2008

Eten

Wat gaat het snel.
Op negen november waren de dames vier weken oud en begonnen we met tartaar. Dat ging erin als de welbekende koek.
Binnen een week aten ze vlees uit bakjes, en vonden ze zichzelf al hele hondjes.
Als je de gewichten bekijkt is dat ook zo, maar niettemin zijn het kleuters.
Als mama Isabel dat nodig vindt, worden de beide meisjes gewoon onder handen genomen en lekker afgesopt.

Rinne Roos heeft zich inmiddels, net als bij het vorige nest, opgeworpen als super-nanny.
Ze vindt niets leuker dan bij de pups in de ren. Ze is uiterst voorzichtig met de kleintjes, maar we blijven goed opletten, want soms is ze erg enthousiast en slaat ze met een grote poot op de grond. Daar moet niet net een pupje onder zitten!
Rinne Roos heeft alle lompheid van een wetterhoun, maar ook alle vriendelijkheid die zo kenmerkend is voor dit ras. De pups kunnen en mogen alles bij haar doen en gebruiken haar dus als klimpaal, als kluif, en als kussen en speelmakker.
Rinne laat zich op haar rug duwen door kleuters die pakweg tien procent van haar eigen gewicht zijn, en vindt alles goed.

En na afloop van zo'n speelkwartier slapen de meisjes als een blok.
Want hoe groot ook, ze zijn nog zo klein :)

Labels:

8 november 2008

Een groot huis!

Omdat de dames steeds beweeglijker worden mochten ze even uit de kist.
In de ren ligt het bed van mama Isabel en dat vinden ze lekker zacht. En naast het bed is zeil, daar kun je lopen. En dan is daar het hekje, en achter het hekje is Rinne Roos. Die ligt plat op de grond te kijken, ze vindt het geweldig!!
Ze wil eigenlijk de pup allebei hebben, zo leuk!
Ze maakt zich dus zo plat als maar kan en ligt enthousiast te kwispelen. Haar grote neus steekt door de spijltjes.
T-Ford ziet haar en loopt naar die rare dop toe en Rinne Roos kwispelt nog harder: ze vindt het geweldig!
Isabel denkt daar anders over: die komt naar haar dochter toe en stuurt haar weer de kist in. T-Ford is een braaf pupje en gaat inderdaad weg.
Maar de interesse voor de buitenwereld is gewekt.
En daarom hebben we vandaag de ren wat groter gemaakt en de kist opengezet. Alleen voor overdag natuurlijk, dat wel.

De dames vinden het prima. Ze hadden in het begin even moeite met de drempel, maar na een paar keer hupten ze er al overheen alsof ze nooit anders gedaan hadden.
Ze wandelen door de ren, kijken door het hekje naar de andere honden en slapen op het bed van hun moeder, als heel stoere, echte hondjes!
Deze nieuwigheid is verdraaid vermoeiend, en daarom slapen ze dan ook véél op het bed van hun moeder! Maar ze lopen ook veel rond, en vinden zelf de weg terug naar de kist. Als mama thuis komt en gaat voeden, gaat ze de kist in en de dames hollen dan achter haar aan. Maar op het bed van mama slapen vinden ze wel veel leuker dan in de kist, want vanaf het bed kun je meer zien.
Ja, het worden al echter peuters!

Labels:

1 november 2008

Drie weken alweer!

De T-dames zijn alweer drie weken De tijd vliegt!
Ze mogen dan voorlijk zijn in hun gewicht, maar verder werkt dat niet erg mee.
De dames liepen netjes op schema: ze hadden hun oogjes open toen ze tien dagen waren en de oortjes begonnen te reageren toen ze ongeveer twee weken waren.
Rond de derde week kwamen de dames dan in de benen, zij het nog wat wankel.
Ze spelen al heel leuk, hoewel het nog nauwelijks op spelen van volwassen honden lijkt: als ze elkaar proberen te raken met een pootje, moeten ze eerst gaan zitten, anders vallen ze om!
Het zicht begint langzaam beter te worden: ze gaan nu gericht af op licht en donker en lopen dus ook tegen de zijkant van de werpkist aan, want die is doorzichtig.
Na een halve meter door de kist wankelen vallen ze dan meteen weer in slaap: hard werken, dat lopen!
Deze dames zijn minder actief dan in grotere nesten, want in grotere nesten is er altijd wel een wakker die dan de andere pups weer wakker maakt, en er is altijd wel een pup die dan wakker wíl worden en in is voor een lolletje.
Maar hier is dat niet zo: als de ene slaapt, gaat de ander dat ook maar doen, want er valt niks te beleven...

En zo kabbelt de tijd voorbij. Er komt bezoek, want ook al zijn er maar twee pups, dat is natuurlijk (bijna) even leuk als een groot nest.
Dus onze oppas komt regelmatig langs en klimt in de werpkist en knuffelt met de pups, en er komt allerlei bezoek de dames bewonderen.
En al doen deze meisjes alles dan op hun gemak, langzaam maar zeker worden ze steeds meer echte hondjes!

Labels: