het lijden van een moeder (Isa's en Eva's pups)

Eva heeft last van haar zog, zoals dat heet. Ze heeft nog steeds veel melk en al probeert ze wanhopig zelf de zaak wat af te bouwen, wanneer er regelmatig 9 kinderen bij je drinken blijven die verdraaide melkklieren toch maar produceren! Eva is een zorgzame moeder maar niet erg bevlogen, en nu haar kinderen de leeftijd hebben bereikt dat hun tanden doorkomen is dat een reden te meer om het allemaal een beetje vlot af te willen ronden. Helaas denken haar kinderen daar anders over en hoewel Eva zelf eigenlijk niet meer wil voeden, willen haar melkklieren wat anders. En wanneer er teveel melk komt moet je dat toch kwijt. Dus stapt Eva af en toe met de moed der wanhoop de kist in en laat ze zich bespringen door 9 kleine zwartwitte monstertjes, die binnen luttele seconden massaal aan haar hangen. Eva zelf blijft erbij staan en legt haar hoofd op de rand van de bak. Het doet pijn en dat is haar aan te zien. Ze staat er wat gespannen bij en gromt af en toe en na een paar minuten is het mooi geweest en maakt ze dat ze wegkomt. Hèhè, de druk is eraf en je ziet haar bijna opgelucht ademhalen.
De pups van Isabel, die overigens groter zijn dan die van haar moeder, krijgen ook tandjes. Niettemin gaat Isabel nog steeds regelmatig bij haar kinderen liggen hoewel ze tegenwoordig ook vaak zit. Dat heeft niets te maken met afbouwen en alles met ruimte. Isabel is een bevlogen moeder en haar kinderen hebben drie weken lang geen kik gegeven, om de simpele reden dat er zodra ze hun ogen open deden melk voorhanden was. Het is ze aan te zien, ze zijn groot en flink, ze zijn rustig en voldaan. Aan de overkant van de kamer staat Eva haar kroost te voeden en er ontsnappen haar telkens kleine grommetjes. Isabel zit en voedt en kijkt bezorgd. Haar kinderen krijgen ook tanden maar Isabel hoor je niet. Ze heeft krassen op haar buik en rond haar tepels van de scherpe nageltjes, maar Isabel geeft geen kik. Het doet pijn, maar Isabel kijkt sereen. Eva vindt dat flauwekul, want Eva is een extravert meisje en zal nooit last hebben van maagzweren of dat soort zaken. Eva kropt niets op. Als het pijn doet mag iedereen dat horen. Isabel ziet dat duidelijk anders. Het moederschap doet pijn, maar Isabel lijdt in stilte. Ze heeft een kind minder dan Eva maar bij elkaar wegen ze meer, alleen maar door de goede zorgen van Isabel. Zo hoort dat en het is overduidelijk dat Isabel het doodnormaal vindt. Isabel heeft de vervulling van haar leven duidelijk gevonden in het moederschap. Het is ontroerend om te zien. En toch... misschien is een assertiviteitscursus een idee als de kinderen straks het huis uit zijn?