De pups van de Eenhoornleijn

In dit digitale dagboek vindt u de beschrijvingen van hoe de pups van de Eenhoornleijn opgroeien tot ze naar hun nieuwe bazen gaan. Voor uitgebreide fotoseries van het jonge spul kunt u op de website kijken. Veel plezier!

21 februari 2005

dokter

Als pupjes 6 weken zijn krijgen ze hun eerste prik. De dierenarts komt daarvoor aan huis, wat wel zo gemakkelijk is. Het is al emotioneel genoeg, want er hoort een volledige body-check bij. Omdat de pups maar 5 dagen schelen hadden we een dag gekozen die tussen de beide dagen in lag dat de pups 6 weken zouden zijn. Vandaag was het zover. Eerst mochten de pups van Eva. Omdat de hondenwereld niet zo geemancipeerd is, waren de jongens het eerste aan de beurt. Kees vond het een beetje genant allemaal. Die prik is nog tot daar aan toe, en dat in je ogen, oren en mond kijken, vooruit maar, maar toen werd er ook gekeken op er wel twee balletjes waren. Kees schaamde zich dood over deze ongewenste intimiteit en deed gauw zijn ogen dicht. "Deze is compleet", zei de dierenarts en ook dat leek Kees niet te kunnen waarderen. Waarschijnlijk had hij er zelf geen seconde aan getwijfeld. Kootje onderging het allemaal heel ontspannen, maar bij de dames was er wat meer protest. Halfje had helemaal geen tijd voor dit soort onzin, Floddertje gilde als enige de hele boel bij elkaar, Drie Stippen wilde naar huis en wel nĂș, Witje en Twee Stippen waren beheerst als echte dames en Ornamentje vond het allemaal maar stom. Humpy moest van de hele zaak alleen maar heel hard kwispelen.
Daarna was het nest van Isabel aan de beurt. Ook hier weer eerst de heren. Evert vond het allemaal dolgezellig en kon niet stoppen met kwispelen, Leffert had net als Halfje helemaal geen tijd, Bolletje vond het ook heel knus en gezellig en Donkerbontje was zo ontspannen dat hij bijna in slaap viel. De dames deden het al even prima. Bandje was wild-enthousiast en kwispelde en likte dat het een lieve lust was, ze merkte niet eens dat ze geprikt werd, Twee Links had het veel te druk met op mijn vingers te knagen om ergens wat van te merken, Schimmeltje vond het alleen maar een beetje raar en Sneeuwwitje was als enige lastig, omdat ze nog van alles te doen had en eigenlijk niet langer dan 5 seconden kon vrijmaken. Dat was helaas voor haar niet voldoende, maar er staat tegenover dat er wel geconstateerd kon worden dat haar spierontwikkeling pico bello in orde is. Dat wist Sneeuwwitje natuurlijk al, want ze traint elke dag voor... tja, dat weet ze zelf niet, maar je weet niet waar je terecht komt en dus houdt ze blijkbaar met alles rekening. Al met al een enerverende middag voor de kinderen, maar vijf minuten later waren ze het gelukkig allemaal weer vergeten.