broers en zussen (Eva's pups)

Het leuke van pups is dat de ontwikkeling in een nest zo snel gaat dat er een miniatuurmaatschappijtje in slechts 8 weken voor je ogen tot volle bloei komt. Eva's pups zijn nu groot genoeg om min of meer zelfstandig uit de kist te komen, al hebben ze nog geen flauw idee waar ze dan heengaan. Als ze hun eten ophebben gaan ze weer een beetje makkelijker dan gisteren op verkenning. Onderweg ontdekken ze niet alleen nieuwe dingen maar ze ontdekken ook elkaar. Dat bewegende ding daar is bijvoorbeeld je zus. Die kun je op haar hoofd meppen en dan gebeurt er iets: ze reageert! Dat is leuk! Soms hapt de geslagene in het wilde weg, soms wordt er teruggemept en soms valt hij of zij gewoon om. Dat is dan weer aanleiding om er bijvoorbeeld bovenop te springen, of op de onbeholpen manier die bij deze leeftijd hoort een sprintje te trekken van wel 20 centimeter, waarna er meestal alsnog wordt omgevallen. Soms ook resulteert zo'n sprintje in een ontdekking van weer iets anders, bijvoorbeeld een stoelpoot, een mand of de voorpoot van je tante Lobke, die groot en nieuwsgierig ligt te wezen aan de andere kant van het hek. Lobke zou dolgraag met alle pups tegelijk willen spelen, maar voorlopig mag ze dat nog niet. Ze weegt in haar eentje meer dan alle 17 pups bij elkaar en is even subtiel als een blok beton. Haar liefde mag dan uit een goed hartje komen maar ze is nu nog iets te veel van het goede, letterlijk en figuurlijk. Dan neemt niet weg dat ze het gekrioel goed in de gaten houdt en ook als de pups veilig in hun werpkist liggen kijkt ze vaak over de rand. En tijdens het spelen van de pups ligt ze steevast vlak naast het hekje te kijken, met haar grote poten tegen de hek aan en naar ik vermoed ook stiekem hopend dat er een pupje aan die grote poot zal komen snuffelen. Nu gebeurt dat en Lobke ligt doodstil en zwaait langzaam met haar krulstaart. Het lijkt of ze nauwelijks adem durft te halen als de allerkleinste van het stel, 2 stippen, recht voor haar poot gaat zitten en dan een miniatuurpootje optilt en daarmee door het hekje heen een tikje op Lobkes poot geeft. Het pootje is ongeveer 1 centimeter breed en blijft op Lobkes poot liggen. Lobke verroert zich niet en kijkt naar dat mini-hondje aan de andere kant van het hekje. Het mini-hondje kijkt terug en zegt dan opeens met een schel stemmetje: Wif! Daar moet Lobke heel erg van kwispelen maar ze durft nog niet te bewegen. Helaas voor haar is de concentratieboog van mini-hondjes niet erg lang en 2 stippen maakt een paar dwaze en half mislukte sprongetjes en verliest daarop direct haar belangstelling. Even later is het alweer bedtijd voor de kleintjes en gaan ze terug naar de werpkist om eens lekker te slapen. Lobke blijft het allemaal nauwlettend volgen tot het klepje dicht is en het feest voorbij. Ze moet er diep van zuchten. Nog een paar weekjes, Lobke, dan mag je ermee spelen!