Eten

Eten is een serieuze zaak.
Eten doe je als pup bij je moeder en als je nagels te lang zijn wordt ze boos.
En dus werden er gisteren 90 nageltjes geknipt. Dat vonden de pups stom, maar dat hun moeder ging snauwen vonden ze ook stom. Het is het een of het ander.
Willemijn is er blij mee, die wil nu best weer voeden.

En als we het toch over eten hebben: het is de hoogste tijd voor echt eten voor de jongelui. En dus mochten ze gisteren, met die anderhalve tand die in die bekkies zit, een hapje tartaar proberen. Nou, daar hadden ze helemaal geen tanden voor nodig, hoor, dat werd zo naar binnen geslokt!
Het viel prima, en zo kregen ze dus vanmorgen weer. Ook dat ging goed, zodat ze daarom vanavond hun echte eerste hapjes KVV krijgen. Gemalen, dat wel, want ja, die tanden, he ;)

Het jongvolk groeit uitstekend kortom, het worden al echt hondjes! Ze spelen, vallen om, happen in alles wat uitsteekt en hebben als ze wakker zijn van alles te ontdekken. De stembanden beginnen ook al aardig te werken: klonken ze eerst als een zwerm zeemeeuwen, nu komt er af en toe al een geluid uit dat op een blafje lijkt. Ze beginnen al te reageren als er mensen binnenkomen, als het licht aangaat, of juist uit natuurlijk, als het hekje opengaat (mamma?) en de stofzuiger, hebben ze gezamenlijk besloten, is een heel eng monster. Hoera moet er vreselijk van gillen, en Anna doet met hem mee. De rest zit met dodelijk serieuze kopjes in een hoek te wachten of dit enge ding ze wellicht gaat verslinden, ook al klinkt het veraf. Hun instinct vertelt ze dat je het nooit weet, en zo is dat.
Ze zullen vanzelf gaan leren dat dit geen eng geval is, zeker met een moeder als Willemijn.
Zij is namelijk degene die zich voor de stofzuiger op de grond laat vallen om van top tot teen gezogen te worden... Die les zullen ze vast en zeker nog krijgen binnenkort!