goede zorgen

Eva mag dan een flodder van een moeder zijn op veel gebieden, maar ze heeft ook oerdrangen. Eén van die oerdrangen is voedselverstrekking. Geen verstrekking van melk, die tijd is voor haar voorbij, de kinderen zijn 5 weken, hooguit eens per dag dus nog een slokje maar niet meer. Maar er is wel degelijk een drang om het nageslacht te voorzien van eten. Als Eva zelf net heeft gegeten staat ze te piepen bij het hekje. Zou ze dan naar binnen mogen, dan gaf ze haar hele maaltijd op voor haar kinderen. Dat mag ze dus niet, want ze moet zelf ook eten tenslotte.
Maar er zijn meer mogelijkheden natuurlijk. Zo krijgen Isabel en Eva onder de middag een paar boterhammen. Normaal gaan ze daarmee naar hun mand en eten ze die op, maar niet vandaag. Eva griste het brood uit mijn hand en snelde naar het hekje, waar ze een zeer specifiek jankend geluidje begon te maken. Hoewel haar kinderen dit geluid nog nooit gehoord hadden, wisten ze instinctief wat het betekende. Ze stormden massaal de kist uit en verdrongen zich aan de andere kant van het hekje. Eva klauwde aan het deurtje, het was duidelijk, hier was geen houden aan. Als ik haar niet bij de pups zou laten zou ze over een uur nog steeds met het brood in haar bek bij het hekje staan janken. Dus liet ik haar bij de pups. Ze holde met brood en al de kist in en werd achtervolgd door een zwartwitte golf van pups. In de kist liet ze het brood vallen en scheurde het aan stukken, terwijl de pups in eerste instantie bij haar begonnen te drinken. Maar ze hadden al snel door dat dát vandaag niet de bedoeling was, en ze lieten haar los en stortten zich op het brood. Eva holde de kist weer uit, sprong door het hekje en was tevreden. Haar kinderen waren zeker tien minuten zoet met het brood van hun moeder. De tweede boterham die ze kreeg at ze gewoon zelf op. Aan de drang was gehoor gegeven, ze kon weer verder met het dagelijks bestaan.