een goede moeder

Wat een goede moeder is, is een kwestie van smaak. Isabel is een goede moeder. Ze laat zich opeten door haar kinderen, ze voedt tot ze erbij neervalt en ze verdedigt ze met haar leven. Eva is ook een goede moeder, maar op een andere manier. Eva neemt eten mee van elders en geeft dat aan haar kinderen. Dat komt natuurlijk doordat ze een carrieremeisje is. Ze zorgt dus voor eten dat van buiten de deur komt. Voeden tot de kinderen uit de luiers zijn is maar slecht voor je figuur, lijkt ze te denken. En daar doet Eva dus niet aan. Ze komt met een mond vol brokken aangehold, wil de ren in en geeft de brokken aan haar kinderen. Terwijl die zich daarop storten, gaat Eva opruimen. Er wordt gedweild en geruimd, terwijl de kinderen met gepast respect achter haar aanhollen als de brokken op zijn. Ze drinken niet bij haar, ze kijken wel uit. Dat krijgen ze namelijk vreselijk op hun kop. Eva is van de Spartaanse school. Geen zachte heelmeesters voor haar, gewoon de zweep erover. Ze loopt grauwend en snauwend door de ren en heeft het druk en als ze klaar is, ziet de boel er spic en span uit. De pups zitten op een beleefde afstand en bekijken dit tafereel. De enige die soms een halfslachtige poging doet om een slokje te pikken is Halfje, maar er worden geen slokjes gepikt, een draai om haar oren kan ze krijgen. En daarna een lik over haar neus.
Hoe anders gaat dat bij Isabel! Isabel is om te beginnen een prinsesje, altijd al geweest. Ze zorgt met overgave voor haar kinderen, maar dweilen doet ze niet. Zodra de eerste hap vast voedsel naar binnen ging, besloot Isabel dat er vanaf nu niet meer geruimd werd. Prinsesjes hebben daar hun personeel voor. Isabel gaat tegenwoordig ongeveer eenmaal per dag de ren in. Dan staat ze zacht en prinsesselijk melodieus te janken bij het hekje en zingt over haar melk, die rijk en overvloedig is. Ze mag er dan in en voedt alle zeventien pups gedurende ongeveer 3 minuten. Daarna gaat het hekje weer open en vlucht ze naar buiten, terwijl bij het verlaten van de ren alle pups er bij het hekje afvallen alsof je een trosje bessen rist. Dan gaat ze in haar mand liggen, wast haar buik en heeft hoofdpijn. Niet zoveel dat ze niet alles in de gaten kan houden, dat niet. Er ontgaat haar niets van wat er in de ren gebeurt en als ze maar even denkt dat er iets fout gaat staat ze hevig bezorgd bij het hekje, maar eigenlijk is ze van mening dat het allemaal gesmeerd gaat. De kinderen worden zindelijk, de kranten worden verschoond (door de baas) en de boel wordt gedweild (door Eva of de baas). Eten krijgen ze op tijd dus dat is allemaal in orde. Isabel vindt het langzamerhand tijd worden om met de kinderen te gaan spelen. Jammer dat ze zo door haar melk geobsedeerd zijn, daarom beperkt ze zich tot het kijken naar hoe de kinderen met elkaar spelen. Ze is een tevreden moeder die begint te begrijpen dat je op tijd je schoonheidsslaapje moet doen en dat doet ze dus ook. Ze gaat er weer wat beter uitzien al is ze nog erg mager. Haar kinderen echter zien eruit als Hollands welvaren en daar was het haar blijkbaar om te doen. Soms komt er één kind tegelijk bij haar liggen in haar mand, dat mag. Als het kind te ruw is wordt hij of zij niet weggescholden, nee, ze pakt het kopje tussen haar kaken en trekt de boosdoener voorzichtig los van de gemartelde tepel. Isabel scheldt namelijk niet. Ze is en blijft een prinsesje.