Groei

Het groeit allemaal zo hard hier!
Het weer zit mee de laatste dagen dus de stabijkinderen zijn alweer een paar dagen veel buiten. Dat vinden ze spannend: daar gebeurt zoveel!

Zo is er een grote struik weggehaald. Dat betekende mannen met zagen en kruiwagens, een elektrische snoeischaar en allerlei enorme stukken struik die langskwamen.

En grote werkmanshanden die kleine puppenhoofdjes aaiden... want ook grote tuinmeneren smelten voor die zwartwitte hummels.

Verder werd eindelijk het gras gemaaid, iets dat door de regen aldoor niet kon.

Dat was reden tot grote paniek, maar het wende al snel.

En alle bezoek is ook reden om moe te worden, want dat is ook al spannend.

De pups zelf doen ook dingen.

Zo raakte Brinta gisteren klem onder het buitenhokje. Ze hoort er uiteraard helemaal niet onder te kruipen maar ze deed het toch. En toen zat ze vast, zodat het hele hok opgetild moest worden, en terwijl Brinta er onder vandaan werd gevist, kropen de anderen er natuurlijk snel onder.

Uiteindelijk waren ze allemaal weg en kon het hok weer worden neergezet.

Brinta vond het maar stom.

Bonbon heeft ontdekt dat het buiten de ren erg leuk is, reden dus voor allerlei ontsnappingspogingen, die overigens niet lukken. Daar wordt Bonbon dan weer erg boos om, en dat helpt ook al niet. Gelukkig heeft ze een vrolijke natuur, dus ze legt zich er makkelijk bij neer.

Verder lopen de jongelui ook af en toe op het gras, ook al spannend. Het leven is dus vol van nieuwe dingen.

Bij de wetterkinderen gebeurt ook steeds meer.

Fien heeft zich ontpopt tot supernanny: ze ligt bij de pups als ze de kans krijgt en slaapt er dwars voor.

Wie aan de krullenkinderen wil komen moet door Fien heen!

In de kist ligt sinds een dag nog maar voor de helft vetbed en de rest is kranten, zodat een begin kan worden gemaakt met zindelijkheid. Fien ligt uiteraard op het vetbed en dat ze dus dichter bij de pups ligt vindt ze een gelukkig toeval ;)

Vandaag hebben de krullenbollen voor het eerst een speeltje gekregen, een vlecht van fleece-stof. Cantate was degene die het eerste begon te spelen, en ook Cotillon vond het een leuk ding.

Je kunt er aan trekken, erop kauwen, je kunt het vangen en er met je poten tegen aan trappen... mogelijkheden genoeg!

De verschillende karakters in deze pups worden ook steeds duidelijker zichtbaar, er leuk om te zien!

Daarover volgende keer meer.

Eigenaardigheden

Bommel heeft wat geks. Ze slaapt het liefst met haar hoofd onder de verwarming. De rest ligt er dan buiten, gewoon zomaar in de weg.

De andere pups vinden he maar raar: loop je gewoon door de ren, ligt daar opeens een lijf! Er zit wel een kop aan maar die zie je niet. Mal toch?

Eerst dachten we dat het toeval was, maar nee, zodra ze moe is schuift ze heel bewust haar hoofd onder de verwarming en binnen een paar tellen is ze vertrokken.

Bommel vindt het lekker liggen blijkbaar, ze slaapt altijd zo. Tot het moment komt dat het niet meer past, dan raakt ze waarschijnlijk klem. Dus hopelijk vindt ze een andere favoriete manier van slapen voor ze zo groot is.

Pups hebben wel vaker gekke dingen.

Zo slaapt Basta het liefst alleen. Ze houdt van rust blijkbaar. Ze gaat rustig aan de andere kant van de ren liggen, niet op de kussen of het dekentje dus maar op het koude zeil, en als ze wel bij de andere pups ligt duwt ze net zolang tot ze tussen een kussen en een dekentje ligt. Niet erop dus, maar ertussen: op het koude zeil.

Bij de wetterkinderen zie je nog niet van dit soort dingen, die zijn er nog te klein voor. Ze liggen nog voortdurend op en tegen elkaar, lekker knus.

Die zijn nog niet grappig voorlopig, ze zijn voornamelijk erg schattig.

Fluit

Wij trainen alle puppenkleuters hier op de fluit.

Fluit is leuk, fluit is hierkomen, fluit is iets lekkers!

Hoe leer je dat aan? Simpel.

Als je de kleuters eten geeft. blaas je eerst op die fluit en dan schuif je de bak onder de neusjes.

Dat wil zeggen: als er neusjes te bekennen zijn.

Dinsdag zijn we begonnen. De Willemijn-kinders krijgen vast voedsel en daar kan dus gefloten worden.

Het hele spul zat buiten, er was een bak met voer en er was een fluit.

Ik floot. En alle pups bevroren. Hun oogjes puilden uit hun hoofdjes en ze verroerden geen millimeter, gewoon helemaal niet.

De bak voer ging op de grond, de pups werden eromheen geschoven en ja, dat was wel lekker.

Maar je zág de oortjes bijna tuiten van deze nieuwigheid.

De tweede en derde keer ging al beter. Zodra de fluit klonk hieven de jongelui de kopjes omhoog, maar dat ze in de benen moesten en richting de voerbak, dat was nog niet helemaal duidelijk.

Vandaag kregen de kinders drie maal eten. De eerste keer gingen de kopjes omhoog maar moesten ze toch wel bij de bak gezet worden.

De tweede voederronde kwamen er zowaar twee pups tevoorschijn, Bellefleur en Basta.

De derde rond waren er vijf en vertoonden Basta en Bellefleur al het kenmerkende gedrag dat hier normaal is als de fluit gehoord wordt: ze zetten er voor zover hun wiebelpootjes het toelieten al flink de sokken in (volkomen ongericht trouwens), want die fluit betekent iets: eten!

Brinta en Bravo hebben het nog niet helemaal door. Bravo omdat hij te diep sliep, Brinta omdat ze een erg zachtaardig hondje is dat geneigd is wat afwachtend te reageren. Ze wilde best gaan kijken, maar pas als de ergste drukte achter de rug was, wat niet handig is als het om eten gaat. Die hebben we dus allebei maar een handje geholpen.

Broccoli was, zoals wel vaker, de laatste die het hele verhaal doorhad. Hij is een schoolvoorbeeld van een jongetje: hij is met alles net iets later dan die pientere zussen van hem en moest uit het slaaphokje gevist worden omdat hij zich duidelijk zat af te vragen wat er nou eigenlijk aan de hand was....

Gelukkig was er voor hem ook nog wat over.

Allemaal oogjes en andere nieuwigheid

Kleine Coda was de eerste die één oog opendeed. Cantabile was de tweede. En grappig genoeg was dikzakje Chaconne de laatste, maar nu hebben alle kinderen van het Rinne Roos Consort hun oogjes open!

Niet dat ze er veel mee zien, maar dat komt nog wel.
Ze beginnen nu ook te reageren door naar hun moeder toe te tijgeren als ze in de kist komt en ze lijken al heel aardig te kunnen bepalen waar ze is.

Rinne Roos wordt wat meer ontspannen nu: ze ligt regelmatig buiten de kist en hadden we eerst 's nachts een hekje om haar afdeling, nu hoeft dat niet meer.
Orpa blijft er - heel verstandig - verre van en Willemijn neemt af en toe wel een kijkje, maar Rinne Roos houdt keurig de wacht en ligt voor de ingang als ze slaapt. Wel erbuiten, lekker koel op het zeil.

De kinderen van Willemijn zijn inmiddels al een hele dag buiten geweest. In het begin vonden ze dat maar niks, maar het went al aardig.

In hun afdeling is de werpkist weggehaald en er staat nu een mand. Niet dat ze erin liggen: een mand is om achter te liggen.
De knuffels die er ook liggen, dát is om op te slapen. Lekker zacht!

Hun deurtje staat nog steeds de hele dag en nacht open, maar we hebben het iets verhoogd met een plankje, want enkele jongelui hebben door dat er aan de andere kant van het hekje een wereld is. En daar willen ze best een heen!

Er wordt tegenwoordig ook gespeeld bij de B-tjes. met veel gegrom en gekef oefenen ze hun capaciteiten en aangezien de tandjes al heel aardig doorkomen, komt daar ook af en toe behoorlijke gillen bij! Zo leren ze van elkaar dat bijten niet altijd leuk is en dat hárd bijten niet mag: als je te hard bijt wil de ander niet meer spelen...

Het leven is voor de B-tjes aan het veranderen van een grote slaap- en drinkperiode in een periode van nieuwe dingen en leren.

Hoe vermoeiend dat is, is duidelijk te zien: na een kwartiertje valt alle weer als een blok in slaap.

Groot worden is hard werken!

Een enerverend dagje!

Vandaag was het een enerverend dagje.

Eerst kwamen er bezoekers voor een van de pupjes van Willemijn.

Bezoek is al spannend, maar toen mochten de pups voor het eerst echt eten!
Dat viel nog niet mee.

Een voor een kregen ze wat hapjes tartaar, en die bekjes snappen nog niet zo goed wat je moet doen met iets dat niet uit een tepel komt. Happen, hoe moet dat?

Balsemien snapte het niet erg en moest echt geholpen worden, Basta had het wel meteen door; die hapte de vingers er bijna bij op! Bellefleur was ook erg vlot van begrip, Bommel was wat trager.

Bonbon en Brinta vonden het ook lastig en voor Brinta moest echt geholpen worden.

De twee heren waren het minst snel van begrip. Vooral Bravo likte en likte, maar hoe je moest happen was een groot raadsel voor hem.

Maar als de eerste hap eenmaal binnen was, viel het kwartje opeens heel snel bij allemaal. Want tartaar, dát is toch wel erg lekker!

En na al die inspanning vielen de dames en heren al vrij snel weer in slaap.

Na een paar uur wilde Fien graag in de ren. Ze wilde dat al zo lang, dus nu mocht het.

Bommel vond het geweldig! Ze heeft uitgebreid gespeeld met Fien, die opeens héél groot leek! Bommel maakte zelfs al spelbuigingen, al viel ze daar bijna van om ;) Ook allemaal heel spannend dus.

En toen kwam aan het einde van de middag de zon door. Dat is zeldzaam momenteel, dus snel een kleine ren opgezet buiten in een hoekje uit de wind, mand erin en de pupjes erin.

Dat was enorm spannend, want op zulke nieuwe dingen reageren alle pups hetzelfde: ze hadden geen idéé dat de hemel zo hoog was en de wereld zo wijds!

Ze zaten dus met z'n achten in de mand en waren niet van plan eruit te komen. Een dergelijk uitzicht is zo overweldigend de eerste keer dat ze geen poot verzetten.

Toen het na een half uurtje betrok en ze weer naar binnen moesten waren ze alle acht helemaal gesloopt.

Wát een dag!

De wereld groeit!

De wereld wordt steeds groter voor de stabijkinderen.

Zo mochten ze vandaag uit de kist, op het kleed dat er nu nog ligt. Dat kleed is het favoriete kleed van mama Willemijn, en het gaat straks de vuilnisbak in, maar nu ligt het er nog. Het rook dus vertrouwd en dat was fijn voor de kleuters, want dat de wereld zo groot was, dat wisten ze niet!

Het was al te verwachten natuurlijk dat Basta degene was die direct de kist uit klauterde zodra het deurtje weg was. Ze stond wankelend en blèrend op het kleed en besloot dat ze niet bang was. Vervolgens moest ze toch maar even gaan zitten om te bekomen van de afmetingen die de wereld opeens had.

Broer Bravo had direct al door dat er iets structureel anders was aan zijn omgeving. Hij wandelde naar de zijkant van de kist waar hij het nijlpaard aantrof, en daar ging ie lekker op liggen. Ook weer geregeld, vond hij. Broccoli dacht er anders over, die wilde eerst op onderzoek, maar na een meter vond hij dat het alweer genoeg was. Gelukkig was daar ook nog een stukje nijlpaard, zodat hij ook lekker kon liggen.

Bommel inmiddels was alweer terug in de kist, samen met Bonbon. Bommel houdt niet van gedoe namelijk, dat is niet aan haar besteed.

Brinta was lekker tegen het nijlpaard aan gaan liggen. Dat nijlpaard is een enorm rood pluche beest dat Willemijns moeder Orpa indertijd heeft gekregen voor de geboorte van haar kinderen, van papa Kwibus. Het wordt tot de dag van vandaag gretig gekoesterd!

Balsemien was ook al snel terug in de kist waar ze lekker bij haar zussen ging liggen, terwijl Bellefleur buiten op het kleed net zo hard als zus Basta stond te tetteren.

Oma Orpa kwam er helemaal van kijken wat er in vredesnaam aan de hand was! Niemand kan voor pups zorgen zoals zij, en dat was bij deze bewezen, vond ze. Ze bleef trouw op wacht, terwijl die ontaarde dochter van haar niet eens kwam kijken!

Fien kwam aan de andere kant van het hekje kijken naar de pups. Fien vindt het allemaal reuze spannend maar erbij durft ze écht nog niet!

Ze neusde wel door het hekje heen met Basta en ging toen gezellig liggen kijken naar alle drukte.

Mama Willemijn kwam eens kijken of het wel goed ging allemaal en toen ze zag dat er maar drie kinderen in de kist lagen, stapte ze er zelf ook in en ging eens lekker liggen. Drie kinderen in plaats van acht, dat beviel haar wel!

Basta was de laatste die nog op en wakker was, maar ook zij viel uiteindelijk in slaap.

En zo ligt het hele spul nu uitgeput te slapen.

Dat je als pupje toch zo moe kunt worden van een wandeling van nog geen twee meter!

En ook hier zit de groei erin!

Het was even spannend, maar de groei zit erin bij de dames en heren van het C-nest.

Rinne Roos moest echt wennen aan haar moederrol, en haar melk kam niet direct goed op gang omdat ze zich erg druk maakte om van alles en nog wat. Ze had echt wat moeite haar rust te vinden.

Over Capriccio en Coda maakten we ons wat zorgen, maar die gaan nu lekker, en de rest ging al goed. Kortom: de groei zit erin!

Die uitdrukking is een understatement als je naar de kinders van het B-nest kijkt: wat een dikzakjes! Ze hebben duidelijk nog steeds ruimschoots genoeg aan de melk van hun moeder.

Over een paar dagen gaan we ze toch maar eens op vaste voeding zetten zodat Willemijntje het harde werken kan afbouwen. Dan kan ze over van voeden naar opvoeden!

Ook hard werken maar toch denk ik dat ze daar minstens zoveel plezier aan zal beleven.

Als het weer wat meewerkt kunnen de jongelui binnenkort ook een uurtje naar buiten.

En voor je het weet zijn het straks echte hondjes...

Even geen bezoek

Rinne Roos is een bevlogen moeder. Ze wil het zo verschrikkelijk graag goed doen allemaal, het is ontroerend om te zien.

Uiteindelijk valt ze dan van uitputting in slaap maar ze blijft volledig bezig met haar kinderen.

Langzaam komt ze tot rust na de best pittige bevalling. Ze eet, ze drinkt, ze is al even heel kort naar het bos geweest en dan wil ze hard hollend weer terug naar haar kroost.

Ze is duidelijk niet zo laconiek als Willemijn en daarom hebben we even een stop gezet op het bezoek. Even rust voor Rinne Roos, zodat ze op haar gemak kan wennen aan haar nieuwe rol!

De B-kinderen doen het intussen uitstekend. Ze groeien als kool en zijn, op Bonbonnetje na, allemaal al boven de kilo in gewicht. Vandaag zijn hun nageltjes geknipt, want mama Willemijn krijgt al aardig rode plekken op haar buik van al dat puppengeweld!

De jongelui beginnen zoetjesaan te lopen, dat wil zeggen, ze verheffen zich op hun pootjes en vallen even hard weer om, en het ziet eruit alsof ze zwaar aan de drank zijn, maar: ze lopen!

Ze beginnen ook te reageren op hun omgeving, wat betekent dat de oortjes open beginnen te gaan.

Ze beginnen kortom al echt op hondjes te lijken, inclusief de kefgeluidjes die daarbij horen.

Willemijn doet het allemaal fluitend, ze maakt zelf het hekje van de ren open om naar de kinderen toe te gaan, en ze regelt de zaken zo nonchalant alsof dit haar tiende nest is in plaats van haar eerste. Een prima moeder, die ook al heeft gekeken naar de kinderen van Rinne Roos en volledig bereid lijkt daar ook nog even voor te zorgen als het nodig is.

Maar dat doen we nog maar even niet.

Misschien als ze groter zijn, want beide moeders vertrouwen elkaar volledig, maar eerst maar even geen bezoek, zelfs niet van Willemijn.

De eindstand

Om een uur of een besloten we te gaan slapen. Er misten nog twee nageboortes, maar Rinne Roos was rustig. En om kwart over een daalde er rust neer in huis.

Maar om kwart voor twee schoot Rinne Roos omhoog: weeën!

Nageboortes, dacht ik. Maar na voelen bleek er wel degelijk nog een pup in de bekkenopening te liggen.

Drinkende pups aan de kant geschoven, want Rinne Roos wilde écht niet opstaan! Maar toen haar kinderen opeens verhuisden kwam ze overeind, er volgde een perswee en daar kwam, om 1.55 uur, een teefje!

Dit laatste pupje was een klein ding, 324 gram was ze, voor een wetterpupje niet groot.

Maar levendig was ze wel en ze doet het prima.

De eindstand is dus twee reutjes en zes teefjes, net als bij Willemijn! Zou het aan de naam van de vader liggen?

Rinne Roos is nu helemaal rustig, de nageboortes zijn er inmiddels uitgekomen en alle kinders drinken goed. Er is nu al verschil in temperament zichtbaar bij de jongelui!

Willemijn maakte zich gedurende de hele bevalling ernstig zorgen over Rinne Roos, die tenslotte altijd haar steun en toeverlaat is. Ze mag nog niet kijken naar de pups, maar als ze beginnen te piepen, schiet bij Willemijn de melk, zodat haar eigen kinderen opeens nog ruimer dan anders gevoed worden!

De rust keert langzaam weer hier.

Orpa en Fien kijken voorzichtig om een hoekje en Orpa wil deze kinderen ook wel verzorgen.
We hebben er alle vertrouwen in dat het straks super gaat tussen alle hondendames hier!

Ze worden geboren!

11.00 uur.
Vannacht hebben we nog lekker samen op de bank geslapen, al was Rinne Roos erg onrustig. Vanmorgen wilde ze naar de tuin. Toch maar wel. Toch maar niet. Binnen zag ik opeens een perswee. En ze wilde weer naar de tuin.
Nouja, vooruit maar.
En om 10.53 werd de eerste pup geboren, onder de vlier! Een zwartbonte teef.
Dat wordt vast een buitenhondje ;)

11.58: de tweede is geboren, weer een teef, zwartbont.

12.43: de derde is er, een reutje, zwartbont.

14.36: de vierde, nog een reu, zwartbont.

17.29: de vijfde, nog een teef, deze keer bruinbont!

18:05: de zesde, een teefje, weer zwartbont.

20:52: zevende pupje, teefje, heeft het niet gered helaas. zwartbont.

22:01: achtste pup, reutje, zwartbont, ook niet gered. vlies gebroken tijdens geboorte.

22.59: negende pup, een flinke teef van 415 gram, zwartbont

Het Grote Graven is begonnen

Donderdag, 1400 uur.

Rinne Roos is al dagen onrustig, ze is ook zo ontzettend zwaar!
Gisteravond begon ze in de tuin te graven. Een wingerd moest het ontgelden en voor de klimroos is ook verpleging nodig.
Vannacht was ze alleen maar bezig met koelte zoeken en op de tegels in de bijkeuken liggen, en vanmorgen holde ze de tuin in en begon ze haar darmen te legen.
Mir was onverwachts vrij, die stond dus om halftwaalf weer op de stoep hier, en nu zitten Rinne Roos en zij samen achterin de tuin.
Mir op een stoeltje met laptop op schoot, Rinne Roos in een grote kuil naast haar, onder een struik.
Ze wil niet meer eten inmiddels en er rommelt duidelijk van alles in die buik.
Er staat dus wat te gebeuren!

22.00 uur
Rinne Roos neemt de tijd. Rond een uur of zes kwam ze naar binnen en installeerde ze zich in de werpkist. Daar heeft ze een paar uur gezeten en nu ligt ze weer onder tafel, te slapen.
ze heeft duidelijk weeën, maar nog geen persweeën. Ze doet het rustig aan en gelijk heeft ze. Er is nog niets aan de hand verder, vandaag is dag 60, helemaal veilig dus.
De pups bewegen ook nog flink, daarbinnen gaat alles prima dus.
We gaan zo maar rustig de nacht in, wie weet gaat het vannacht toch al los!

De groei zit erin

Omdat de pups zo goed groeien wegen we niet meer elke dag. Vandaag wogen we wel en alle pups zijn nu in gewicht verdubbeld!
Uiteraard was Broccoli de eerste, de hongerlap. Maar zijn zus Balsemien doet hem flink concurrentie aan! Zij is niet alleen de zwaarste van de dames nu, ze is tevens de eerste van de jongelui die haar oogjes open heeft. Niet dat ze heel veel ziet natuurlijk, de wereld is nog vaag voor haar. Maar ze zijn open, die oogjes!

Willemijn is nog steeds een prima moeder. Ze ligt de hele nacht bij haar kinderen en als ze niet drinken ligt ze, ontspannen als vanouds, te slapen op haar rug. Ze geniet met volle teugen van het moederschap en doet het met een fantastische natuurlijke vanzelfsprekendheid. Het enige waar ze last van heeft is honger: ze eet alles wat los en vast zit.
Begrijpelijk natuurlijk, aangezien alles wat haar kinderen aankomen direct uit haar komt.

Rinne Roos heeft ook nog steeds best trek. Ze heeft ook weinig lucht. Ze is dan wel de 10e uitgerekend maar we twijfelen er sterk aan of ze dat gaat halen. Ze wil ook absoluut niet alleen zijn dus dat proberen we zoveel mogelijk te vermijden.
Ze is erg zwaar en wordt nu ook behoorlijk traag. Maar ze eet nog prima, en vrolijk is ze ook.
We wachten dus rustig af.

Verdraaid!

Orpa wil de pupjes van Willemijn zoooo graag hebben!
Dat mag ze niet.
We zijn er heel voorzichtig mee, want een paar jaar geleden was ze met de pups van haar moeder Isabel niet erg aardig, zacht uitgedrukt. Dat ze die iets zou aandoen durfden we toen niet uit te sluiten; ze vond het indringers!
We waren dus erg benieuwd hoe ze hierop zou reageren.

Willemijn is een uitermate zacht hondje dat zeker haar kinderen zou laten afpakken, dus Orpa mag er niet bij.
Maar eigenlijk gaat het al dagen prima; Orpa gaat niet in de ren, Willemijn doet niet lelijk en dan wordt je wat makkelijker met opletten. De ren staat wel om de kist maar Willemijn wil graag zelf aangeven of ze erbij gaat en wanneer ze naar buiten wil, vindt ze het vervelend als dat niet gewoon kán. Deurtje open dus.
Dat ging prima en Orpa gaat af en toe wel kijken maar als ze geroepen wordt komt ze netjes terug. Verder dan een neus in de ren gaat ze niet.
Tot net.

Ik hoorde achter me hoe Willemijn in de kist stapte en hoorde hoe de pups naar haar toe scharrelden. Ik hoorde hoe ze begonnen te drinken en genoeglijke geluidjes maakten.
En ik hoorde... er was iets waardoor ik me omdraaide.
Willemijn zat in de hoek van de kist met zeven kinderen. Ze keek enigszins ongerust naar de hoek tegenover zich.
En in die hoek zat Orpa. Met een houding alsof ze daar, op die plek, doodgewoon thuishoorde zat ze, heel onschuldig. Te likken aan een pupje. En dat pupje hing aan een tepel!
Omdat ik geen idee had wat ze zou doen stapte ik snel en voorzichtig in de ren en bukte me. Orpa keek een beetje schuldig uit haar ooghoek maar bleef het pupje likken. Het kind had vieze billen dus ja, wat doen je dan, leek ze te zeggen.
Het kind - het was Bonbonnetje - zat klemvast vacuüm gezogen aan de tepel en het kostte nog even moeite haar los te krijgen. Orpa keek hevig teleurgesteld en met zachte drang stapte ze uit de kist.
Willemijn kwam direct overeind en begon alle kinderen te controleren, inclusief de ontrouwe Bonbonnetje.
Blijkbaar kon het wel haar goedkeuring wegdragen want ze ging weer terug naar haar eigen hoekje en het hele spul mocht weer drinken.
Orpa zit nu een beetje teleurgesteld maar berustend op haar eigen plekje.
Ik hoef me geen zorgen meer te maken dat ze deze pups kwaad zal doen in elk geval.
Hoewel het maar wél goed is dat ze geen paspoort heeft, anders zou ze ze waarschijnlijk alle acht direct ontvoeren!