Alleen

En dan is Woppe alleen. Nou ja, alleen, hij heeft natuurlijk zijn moeder en zijn oma en tante Rinne Roos.
Die heeft hem geadopteerd, en dat bevalt Woppe best: hij heeft zijn eigen privé-klimheuvel gevonden in haar. Rinne Roos vindt alles goed wat dit knaapje doet en ze beschermt hem ook: wie buiten in de buurt komt vindt opeens een grote zwartwitte krullenbol op zijn pad en als Woppe te ver weg gaat. stuift Rine Roos erheen en blokkeert het pad: niet te ver, jongeman!
Woppe vindt het best.
Hij mag mee naar het strandje, wat hij geweldig vindt, al wordt tante Rinne Roos er erg lollig van, al dat zand en water.
En hij mag ook mee naar de jachttraining van tante Rinne Roos.
Dat is wel eng: alle honden mogen even kennismaken met Woppe.
Een grote zwarte labrador, een viszla, nog een viszla, een enorme bruine labrador en een Drentse patrijs. Allemaal pubers van een maand of 7, 8, en allemaal enthousiast.
Woppe vindt het eng maar stiekem toch ook wel leuk, al die honden en al die aandacht.
Na tien minuutjes is het genoeg voor de kleine man en laten we Rinne Roos lekker bij de training: Woppe gaat naar huis.
Dapper loopt het ventje door het bos, zelf helemaal het pad af en pas op straat aangekomen wil hij liever gedragen worden. Het is ook een heel eind voor zo'n klein kereltje!
Thuisgekomen eet hij een grote bak eten leeg en valt hij prompt in slaap.
Het leven is vermoeiend als je nog zo klein bent!

Ritse

En dan is het zaterdag 28 juni. De dag dat Ritse naar huis gaat.
Huis is heel erg ver, maar dat weet Ritse niet natuurlijk. Hij gaat helemaal verhuizen naar Zwijndrecht, bij Antwerpen, en dan ben je dus wel even onderweg.
Zijn nieuwe bazen stonden tijdig op de stoep en Ritse vond het geweldig.
Dat ging vrij snel over toen hij in de auto bleek te moeten: de auto is stom.
Dan kun je een mooie mand achterin hebben met knuffels en andere leuke zaken, maar toch is een auto stom.
Na honderd kilometer had Ritse het gezien, meldden zijn baasjes later: toen had ie eens even lekker zijn maag geleegd. Wie niet luisteren wil...

Maar eenmaal aangekomen bleek het halve dorp te zijn uitgelopen voor dit Friese knaapje, en dat bevalt een hondje als Ritse dan weer best: hij houdt erg van gezelligheid en is een heuse bourgondiër. Die zit daar reuze op zijn plek in België!
Wij wensen Luc en Sabine heel erg veel plezier met Ritse.
We horen vast nog van hem!

Bos

En als er nog maar twee pups zijn, kunnen ze best een keer mee met de grote dames, als we naar het bos gaan.
Het bos dat wij dagelijks bewandelen is een oerbos: erg groot en goed bereikbaar met de auto.
De dames zijn dit gewend, maar de twee jongens vonden het maar niks, in die auto.
Het bos was echter andere koek: Dat was even leuk!

Ze begonnen dan ook meteen, als rasechte kwajongens, rondjes te hollen. Dat kan Rinne Roos ook, en die is veel groter en lomper natuurlijk.
Ze holde rondjes en kwakte daarbij een paar maal bijna de heren tegen de vlakte. Die zaten er niet echt mee. Dit bos was een reuze spannend bos, met bomen, struiken, een zandpad en een heus meer.
Voor die ukkepukjes moet het een enorme watervlakte zijn, en ze waagden zich dan ook alleen heel erg voorzichtig aan de rand ervan. Rinne Roos deed het even voor: plons erin, plons eruit, en dan is iedereen die in de buurt staat nat!
Dat hadden de jongelui snel door.
Plons erin betekende dus maken dat je wegkwam, zodat je veilig onder een struik zat als plons eruit kwam.
Die struiken bleken trouwens toch erg leuk te zijn: daar kun je onder zitten, je kunt aan de takken hangen en je kunt er woest doorheen hollen: zo ben je er, en zo ben je weg!
Wat een lol kunnen kleine pupjes hebben op zo'n beperkt oppervlak. Ze waagden zich al snel wel twintig meter uit de buurt, maar zodra er gefloten werd, renden ze meteen naar ons toe: de fluit, dat kennen ze!
De fluit betekent lekkers, en dus moet je dan maken dat je bij je baasje komt.
Ze deden het als volleerde honden en gingen zelfs keurig zitten als ze waren gearriveerd.

Na een halfuurtje spelen en gek doen gingen we weer naar huis.
En thuisgekomen vielen de heren allebei pardoes in slaap. Doodop waren ze.
Maar ja, wat wil je. Wandelen in een echt oerbos, als je pas acht weken bent, als dat niet vermoeiend is!

Jongetjes

En dan zijn er alleen nog de jongetjes.
Want ja, alle meisjes zijn nu verhuisd.

De eerste dagen gaat dat prima en rustig, maar de heren worden steeds brutaler. En na twee nachten hebben ze al besloten dat die ren dus stom is en dat ze daar dus echt niet in gaan zitten!
Overdag mogen ze lekker vrij spelen in de tuin, met mamma Orpa, met Oma Isa en met tante Rinne Roos. En dan 's nachts in die ren? Echt niet!
Ze schoppen dus herrie voor tien en rukken uitgebreid aan het hekje. Dat staat aan één kant vast aan de verwarmingspijpen, en daarom mag het hele huis meegenieten van dit protest. Uiteindelijk, omdat we geen oog meer dicht doen, besluiten we midden in de nacht dat ze vrij in de kamer mogen. We controleren nog even of er geen losligende kabels zijn, en dat is niet het geval. Op hoop van zegen dan maar.
Ritse schuift knus tegen tante Rinne Roos aan en Woppe strekt zich op de grond uit.
En het is meteen stil.

De volgende morgen ligt er alleen een plasje naast de krant, en ook een plasje erop.
Het hele hondenspul wordt meteen naar buiten gelaten en jawel, ze moesten heus wel, maar ze doen het netjes in de tuin. Keurig!

Omdat het prachtig weer is staat de deur de hele dag open, en het gaat voorbeeldig: negen van de tien keer gaan ze netjes naar buiten als er een plas moet worden gedaan.
Eten doen ze buiten, zodat andere zaken ook vanzelf buiten terecht komen.
De hele dag amuseren ze zich prima: ze graven kuilen, hollen rondjes en slepen van alles naar binnen en naar buiten.
De karakterverschillen tussen de heren zijn steeds duidelijker.

Woppe (die in het nest Witte heette) is een bedachtzaam ventje. Hij bekijkt de zaken eerst voor hij een plan maakt.
Ritse, Eendje in het nest, is totaal anders. Hij vindt alles leuk en stort zich dan ook overal in. Als zijn broer nog nadenkt over wat hij zal doen, heeft Ritse het al gedaan, en niet altijd met goede gevolgen: hij valt in kuilen, raakt klem tussen bloempotten en wordt regelmatig afgesnauwd omdat hij niet altijd doorheeft wat je wel en niet kan doen bij je moeder en je oma.

Als Orpa en Rinne Roos spelen, kijkt Woppe toe, maar Ritse wil meedoen. Ritse raakt dus klem tussen wild spelende volwassen honden, vlucht onder een stoel waar hij ook klem raakt en stapt van schrik in de mand bij oma Isa, waar hij vervolgens weer uit wordt gegooid.
Al die tijd zit Woppe op een veilige plek te kijken en je ziet hem bijna denken: Ik doe dat dus niet, ik kijk wel uit!

De jongetjes zijn net een tweeling: ze doen alles samen. Woppe voorop als het veilig is, en Ritse voorop als het roekeloze acties betreft.
Nog een paar dagen en dan verhuist ook Ritse.
Maar voorlopig genieten ze nog volop van elkaar!

Bilstip

Op zondagmorgen 22 juni is het zover: de grote reis van Bilstip vangt aan.
Dat is een behoorlijk grote reis, want Bilstip gaat verhuizen naar het noordelijkste puntje van Denemarken!
Vroeg in de morgen staan de nieuwe baasjes van Bilstip op de stoep, en vanaf dat moment noemen we haar bij haar nieuwe naam: Roosje.
Roosje mag in een reisbench, maar dat is voor haar reden om de paar koekjes die ze die morgen gehad heeft er meteen uit te gooien.
Dan mag ze als troost op schoot bij Stefan, het jongste baasje, en daar valt ze in slaap.
Onderweg drinkt ze wel een beetje maar verder hoeft ze niets: ze kijkt of ze slaapt.
En de reis duurt lang!

Het gevolg van al dat slapen is dat Roosje als enige niet verreisd is als ze aankomt op haar nieuwe plek.
Daar wordt ze opgewacht door Dieuwertje, ook een stabij, en door nog veel meer dieren: haar nieuwe baasjes hebben een melkveebedrijf en nog tekkels en ponies ook.
Maar die bekijkt Roosje niet meteen de eerste dag. Met Dieuwertje maakt ze wel kennis en dat klikt meteen: ze zijn direct vriendinnen.
Roosje gaat een goed leven tegemoet in het verre Denemarken!

Bonte en Driestippen

Op zaterdag is de beurt aan Bonte en Driestippen.
De nieuwe baasjes van Bonte staan al vroeg op de stoep. De kinderen zijn thuisgebleven, voor de broodnodige rust.
Bonte, die voortaan Yenthe heet, vindt het allemaal gezellig. Ze wil best mee en ze wil best een bandje om en eigenlijk wil ze alle andere dingen ook best. Soepel type wel, die Yenthe.
In de auto wil ze dus ook best, en onderweg, zo horen we later, wil ze best een tukje doen. Misselijk wordt ze niet en gezellig vindt ze het wel.
Zo soepel als ze de reis doet, doet ze ook de verhuizing op zich: de speelgoedhond die in haar nieuwe mand ligt wordt enthousiast begroet, al vindt ze het wel jammer dat ie niet echt is. Binnen een dag is Yenthe al lekker vrij in huis, en slapen in de bench wil ze ook best (met de baasjes ernaast, dat wel). Yenthe redt zich prima.

's Middags wordt Driestippen opgehaald. Driestippen gaat Roefke heten en ze komt in een roedeltje van drie, met Roefke meegeteld.
Roefke wordt binnen een halfuur geadopteerd door Imke, de stabij van ruim een jaar waar ze bij gaat wonen. De bejaarde stabijdame van elf is allang blij dat ze van dat gedoe af is, dus die vindt dat een prima idee.
Imke begint al tijdens de reis met de opvoeding en verzorging van Roefke: een meneer die dat lieve pupje wil aaien komt van een koude kermis thuis: het blijkt Imkes pup te zijn!
Over die dames hoeven we ons geen zorgen te maken, dat is nu al twee handen op één buik!

Puzzeltje

En dan is het vrijdag, dan is het 20 juni, en dat is de dag dat Puzzeltje verhuist naar haar nieuwe huis.
Ze gaat in Alphen aan de Rijn wonen, en haar nieuwe baasjes hebben al eerder een Stabij gehad. Dus ze weten waar ze aan beginnen.
Puzzeltje wist nog van niets, en wat is zo'n pupje dan een hummeltje: een bandje om, speeltje mee en dan begint de grote reis!
Dat is toch elke keer weer even moeilijk, al weet je nog zo goed wat een leuke bazen het zullen zijn.

Puzzeltje is een enorm vrolijk en gezellig hondje dat dit avontuur onwetend en onbevangen tegemoet trad, en in Alphen zijn drie grote kinderen, die onmiddelijk weer klein werden bij het zien van zo'n kleine kruimel als Puzzeltje is.
Het eerste dat er gebeurt is dat de kleine meid wordt omgedoopt in Roza.
Zo zal ze voortaan heten en het is een naam die prima bij haar past: een mooi, sierlijk meisje is het waar iedereen voor valt.

De dame heeft de reis glasnrijk doorstaan en ook de eerste nacht, zo vernamen wij, heeft ze achter elkaar doorgeslapen tot halfzeven.
Met een kleutertje erbij heb je ook meteen weer nieuwe vrienden in je wijk, want iedereen wil dat mooie kleine meisje leren kennen!
En ook voor de baasjes is het een goede zaak, zo mochte wij vernemen.
De kinderen constateerden dat zo'n jonge pup bijzndere dinge doet met.. ouders!
En dat geloven wij, louter uit persoonlijke ervaring, direct!

En zo waren er nog vijf pupjes over.
Zaterdag zullen er weer twee vertrekken, en dan gaan we het echt merken, want nu zijn er nog vijf. Vijf pupjes die elkaar aan de oren trekken, kuilen graven en gezellig Rinne Roos lastigvalen en met oma Isabel spelen.
Ze genieten nog enorm van elkaars gezelschap, ze spelen samen en slapen samen.
Ze hebben nog geen idee...

Chips!

Chips? Ja, microchips, om precies te zijn.
Electronische identificatie, zoals dat zo mooi heet.

De "chipper" van onze regio, Sijkje Winter, kwam vandaag rond een uurtje of twaalf de achterdeur in. Orpa bood haar meteen een grote knuffelbeer aan!
Alle papieren werden ingevuld, wat nog een hele klus is met al die stickers en formulieren. En daarna konden de jongelui worden gechipt.

Het ging meteen verkeerd: Eendje stond bij het hek te gillen en die werd dus uit de ren gevist. Hij was als eerste aan de beurt.
Maar toen de chip geplaatst was en de stickers op hun plek zaten, ontdekten we dat Eendje veranderd was in een meisje: het was Driestippen.
Stickers dus verplaatst, en zo kwam het toch weer goed. Gelukkig maar, anders had Driestippen twee chips gehad en Eendje niet een!
En Sijkje zei nog wel: Ach, bij jou kan ik er wel van uitgaan dat het allemaal goed gaat. Gelukkig zijn wij ook maar mensen, en nog gelukkiger dat we er op tijd achterkwamen!

Dus alle jongelui werden opnieuw afgeroepen en kregen hun chip, en daarna werden ze nog een keer gecontroleerd en bleek alles toch te kloppen.
Gelukkig maar!

De kinders hebben geen van alle een kik gegeven, en Driestippen en Bilstip hebben de chipper zelfs heel vriendelijk kusjes zitten geven :)
Het zijn stoere pupjes die niet bepaald ergens bang voor zijn!
Ze hebben dan ook nergens last van.
Orpa lag tijdens het chippen aan de voeten van Sijkje en vond alles goed. Logisch ook wel, want als je kinderen niet piepen is er niets om je druk over te maken :)
Net zo stoer en braaf als hun moeder dus.

Enten!

De pups zijn geprikt door de dokter.
Dat was even spannend natuurlijk, want bij zo'n eerste enting hoort ook een totale controle.
Zijn alle oogkes en oortjes schoon, zijn alle hartjes in orde? Zijn alle pups gezond en levendig?
En als ze dat zijn, dan krijgen ze een prik en een paspoort.

Het moet gezegd: ze gedroegen zich allemaal voorbeeldig.
Eén voor één werden de kinders bekeken en gecontroleerd, en na de controle werd er geprikt. En geen van alle gaven ze een kik.

Alle pups waren tiptop in orde, oogjes en oortjes netjes schoon, hartjes en longetjes klonken prima en over de gewichten was bepaald niet te klagen!
De dierenarts was dan ook zeer te spreken over de jongelui.

Orpa kreeg ook meteen een prik en werd even nagekeken, en die bleek inmiddels weer goed in conditie te zijn. Gelukkig maar, want ze heeft zeldzaam veel melk en daardoor behoorlijk grote en dikke pups!
Maar het heeft haar nauwelijks aangepakt en ze is een vrolijke en gezellige moeder.
De melkproductie is nu gelukkig teruggelopen, want tot vorige week wilde ze haar kinderen nog zoveel voeden, dat het soms letterlijk op de grond lekte als ze de pups hoorde piepen! Maar dat is nu over, hoewel ze nog steeds af en toe mogen drinken.
Orpa zegt nu zelf wanneer ze niet meer wil, en dat is goed voor de opvoeding van de kinderen ook, want zo leren ze hun grenzen kennen.

Al met al was de dierenarts dus over moeder en kinderen zeer te spreken!
Nu de chipper nog, en die komt dinsdag.
En dan nadert het uitvliegen echt.

Bal

Zondagmorgen heel vroeg.
We worden wakker van geluid.
Het is een soort bonken, en iets vaags dat lijkt op gerammel, en nog iets anders dat niet direct thuis te brengen is als een bepaald geluid. Het is vroeg, heel erg vroeg. Het is nog niet eens licht, eigenlijk.
Dan klinkt er gepiep, en daar worden we echt wakker van. Dat klinkt als een pup. Een pup die iets wil dat niet lukt.
Daar word je dan dus heel wakker van: wat is er aan de hand? Zit er een pup klem ergens? Hangt er een pup met een poot ergens vast? Zit er een achter de radiator?

Snel de trap af en kijken wat er aan de hand is.
Bij het openen van de deur is daar een bijzonder schouwspel:
Rinne Roos holt door de kamer met haar vetbed in de mond, met achter haar aan, als ware zij de puppenvanger van Balk, een sliert enthousiaste pupjes! Orpa sluit de rij, die fungeert hier zeker als bezemwagen...
Het gepiep is afkomstig van Witte, die als enige nog in de ren zit, niet over het hekje durft en daar absoluut niet over te spreken is: Het is bal en hij wil ook meedoen!

Het duurt even voor het doordringt wat er feitelijk gebeurd is: blijkbaar zat het hekje van de ren niet dicht. Als een pupje dan tegen het deurtje duwt, gaat dat open en de jongelui zijn inmiddels zo groot dat zij met wat moeite over de rand kunnen klimmen.
Rinne Roos wilde al weken spelen met het kleine spul, en zij greep haar kans.
Het moet gezegd: ze is voorzichtig, voor zover een wetter daar toe in staat is. Ze maakt voor haar doen kleine sprongetjes en zwaait het vetbed in de rondte, maar niet met zulke brede zwaaien als normaal.
De pups vinden het geweldig! Ze hangen aan het vetbed en aan de staart van Rinne Roos. Orpa loopt als een bezorgde kloek achter het spul aan en Isabel zit in bevroren ontzetting op de bank. Dit is een ergere chaos dan zij met haar ordelijke aard kan verdragen. Ze kan het duidelijk nauwelijks aanzien.

De pups worden dus gevangen en weer terug in de ren gezet, en nu met het deurtje wel goed dicht.
Ze krijgen wat brokjes om zich mee te amuseren en de volwassen honden krijgen ook maar iets lekkers, voor de schrik. Of als troost, omdat het nu over is. Dan keert de rust langzaam weer.
Het was leuk, we hebben gelachen, lijken ze te denken.
En dan nu maar weer verder slapen.

Warm!

Het is warm!
De pups vinden dat niet gek, die weten niet beter.
Orpa is ook geboren tijdens een warme zomer, en die weet dus ook niet beter dan dat ze geboren is een een warm land.
Isabel vindt het minder. Ze heeft zich teruggetrokken onder het afdak van de afvalcontainers. Omdat we daar aan het werk zijn en het nu te warm is om te bestraten, ligt ze daar in het koele zand, want de tegels liggen er nog niet in.
In het zand is een goede plek. Lekker koel.
Rinne Roos ligt tussen de bamboe, ook een goede plek.
En Orpa ligt naast de kippenren en daarmee ook naast de ren van haar kinderen, want je moet de boel wel in de gaten houden natuurlijk. Ook al in de schaduw: ze heeft groot gelijk.
De pups mogen pas naar buiten als er schaduw is, want als het warm is in dit land, is het meteen zo heet dat ze er echt last van hebben! Ze eten er zelfs slecht van: veel te warm! Pas 's avonds laat komen ze wat tot leven.

Gelukkig wordt het binnenkort wat koeler, want nu ligt het hele spul alleen maar te slapen van vermoeidheid. Pas als het afkoelt gaan ze wat doen.
En wij ook: we zijn al een week bezig met te trainen op de fluit.
Dat gaat heel aardig: schrokken de jongelui zich eerst een hoedje van dat kabaal, nu staan ze allemaal bij het hekje te dringen als ze de fluit horen: fluiten betekent baasjes en eten en leuke dingen! Over een paar dagen, als het nog iets koeler is, gaan we het oefenen over een wat grotere afstand.

Inmiddels hebben we wel al gemerkt dat Puzzeltje echt de brutaalste en de meest onderzoekende van het stel is, en dat Bilstip weliswaar heel zelfverzekerd is, maar ook voorzichtig: ze gaat pas op onderzoek als ze weet waar ze aan toe is. Ze is buitengewoon zacht van karakter en lijkt daarmee enorm veel op haar broer Eendje. Alleen is ze veel sneller van begrip.
Bilstip had de fluit heel snel door, en Puzzeltje ook. Witte was de laatste die begreep wat de bedoeling was en alle pups liepen Eendje omver: die mag dan de grootste zijn, hij wordt ook regelmatig letterlijk onder de voet gelopen.
Bonte en Driestippen begrepen ook heel vlot de bedoeling. Maar die zijn er altijd als de kippen bij als het over eten gaat, en dat zal ongetwijfeld geholpen hebben in dit leerproces :)

Gras

Als pups naar buiten gaan voor de eerste keer, is daar altijd veel aan af te lezen voor de oplettende fokker.
De reacties zijn over het algemeen erg karakteristiek voor de aanleg van alle pups.
Dus we keken erg goed hoe de jongelui reageerden, zo de eerste keer.

Het rennetje hadden we bewust vrij klein gehouden, want de wereld is al groot genoeg, zo'n eerste keer. We plaatsen dan een ren tegen de ren van de kippen aan, dan is er meteen wat te zien bij de buren ook.
En daarna was het zover: de pups mochten erheen!

De heren reageerden totaal verschillend! Witte is de onverstoorbaarheid zelve. Hij keek uitgebreid rond, ging eten en ging daarna slapen. Simpel.
Maar Eendje is een heel ander ventje: hij vond het niet leuk, zo zonder zijn moeder, en hij liet dat merken ook! Het duurde een aardig tijdje voor hij ervan overtuigd was dat deze ren niet eng was en dat je in dat rare groene spul gewoon een dutje kan doen.
Eendje is een beetje het langzaamste jongetje van de klas: hij heeft vaak als laatste door dat er iets gebeurt en merkt meestal pas als laatste dat er eten aankomt en dat je ergens in of uit kunt. Als er ergens een pupje klem zit is dat meestal Eendje, en hij heeft daarbij een onvoorstelbaar vertederend koppie, waarmee hij zijn hulpeloosheid duidelijk laat zien. Hij kan er niks aan doen, het overkomt, hem, zoals het hele leven hem lijkt te overkomen.

De dames vonden buiten allemaal alleen maar spannend. Nieuwe dingen zijn leuk, hoewel Bilstip het voorzichtig aanpakte: ze is erg zelfverzekerd, maar pas als ze iets kent. Vóór die tijd houdt ze gepast afstand.
Driestippen en Bonte worden steeds voortvarender en storten zich overal in, en Puzzeltje is letterlijk nergens bang voor.
Zij is absoluut de kwajongen van de dames.

Zij begon dan ook meteen enthousiast Eendje te bespringen, lekker vanachter drie grassprieten. Eendje was nog lang niet thuis in deze nieuwe wereld en de springende Puzzeltje overkwam hem dus ook, net als de rest van zijn leven.
Hij liet het gelaten over zich heenkomen, dat wel. De vriendelijkheid zelve, die kleine man.

En uiteindelijk viel het hele spul in slaap.
Frisse lucht is gezond én vermoeiend!