Bos

En als er nog maar twee pups zijn, kunnen ze best een keer mee met de grote dames, als we naar het bos gaan.
Het bos dat wij dagelijks bewandelen is een oerbos: erg groot en goed bereikbaar met de auto.
De dames zijn dit gewend, maar de twee jongens vonden het maar niks, in die auto.
Het bos was echter andere koek: Dat was even leuk!

Ze begonnen dan ook meteen, als rasechte kwajongens, rondjes te hollen. Dat kan Rinne Roos ook, en die is veel groter en lomper natuurlijk.
Ze holde rondjes en kwakte daarbij een paar maal bijna de heren tegen de vlakte. Die zaten er niet echt mee. Dit bos was een reuze spannend bos, met bomen, struiken, een zandpad en een heus meer.
Voor die ukkepukjes moet het een enorme watervlakte zijn, en ze waagden zich dan ook alleen heel erg voorzichtig aan de rand ervan. Rinne Roos deed het even voor: plons erin, plons eruit, en dan is iedereen die in de buurt staat nat!
Dat hadden de jongelui snel door.
Plons erin betekende dus maken dat je wegkwam, zodat je veilig onder een struik zat als plons eruit kwam.
Die struiken bleken trouwens toch erg leuk te zijn: daar kun je onder zitten, je kunt aan de takken hangen en je kunt er woest doorheen hollen: zo ben je er, en zo ben je weg!
Wat een lol kunnen kleine pupjes hebben op zo'n beperkt oppervlak. Ze waagden zich al snel wel twintig meter uit de buurt, maar zodra er gefloten werd, renden ze meteen naar ons toe: de fluit, dat kennen ze!
De fluit betekent lekkers, en dus moet je dan maken dat je bij je baasje komt.
Ze deden het als volleerde honden en gingen zelfs keurig zitten als ze waren gearriveerd.

Na een halfuurtje spelen en gek doen gingen we weer naar huis.
En thuisgekomen vielen de heren allebei pardoes in slaap. Doodop waren ze.
Maar ja, wat wil je. Wandelen in een echt oerbos, als je pas acht weken bent, als dat niet vermoeiend is!