Bal

Zondagmorgen heel vroeg.
We worden wakker van geluid.
Het is een soort bonken, en iets vaags dat lijkt op gerammel, en nog iets anders dat niet direct thuis te brengen is als een bepaald geluid. Het is vroeg, heel erg vroeg. Het is nog niet eens licht, eigenlijk.
Dan klinkt er gepiep, en daar worden we echt wakker van. Dat klinkt als een pup. Een pup die iets wil dat niet lukt.
Daar word je dan dus heel wakker van: wat is er aan de hand? Zit er een pup klem ergens? Hangt er een pup met een poot ergens vast? Zit er een achter de radiator?

Snel de trap af en kijken wat er aan de hand is.
Bij het openen van de deur is daar een bijzonder schouwspel:
Rinne Roos holt door de kamer met haar vetbed in de mond, met achter haar aan, als ware zij de puppenvanger van Balk, een sliert enthousiaste pupjes! Orpa sluit de rij, die fungeert hier zeker als bezemwagen...
Het gepiep is afkomstig van Witte, die als enige nog in de ren zit, niet over het hekje durft en daar absoluut niet over te spreken is: Het is bal en hij wil ook meedoen!

Het duurt even voor het doordringt wat er feitelijk gebeurd is: blijkbaar zat het hekje van de ren niet dicht. Als een pupje dan tegen het deurtje duwt, gaat dat open en de jongelui zijn inmiddels zo groot dat zij met wat moeite over de rand kunnen klimmen.
Rinne Roos wilde al weken spelen met het kleine spul, en zij greep haar kans.
Het moet gezegd: ze is voorzichtig, voor zover een wetter daar toe in staat is. Ze maakt voor haar doen kleine sprongetjes en zwaait het vetbed in de rondte, maar niet met zulke brede zwaaien als normaal.
De pups vinden het geweldig! Ze hangen aan het vetbed en aan de staart van Rinne Roos. Orpa loopt als een bezorgde kloek achter het spul aan en Isabel zit in bevroren ontzetting op de bank. Dit is een ergere chaos dan zij met haar ordelijke aard kan verdragen. Ze kan het duidelijk nauwelijks aanzien.

De pups worden dus gevangen en weer terug in de ren gezet, en nu met het deurtje wel goed dicht.
Ze krijgen wat brokjes om zich mee te amuseren en de volwassen honden krijgen ook maar iets lekkers, voor de schrik. Of als troost, omdat het nu over is. Dan keert de rust langzaam weer.
Het was leuk, we hebben gelachen, lijken ze te denken.
En dan nu maar weer verder slapen.