Persoonlijkheidjes

De pups worden groter en hun persoonlijkheidjes gaan zich steeds duidelijker ontwikkelen. Ze gaan en staan rechter op hun pootjes en ze beginnen steeds meer hun eigen specifieke karaktertrekjes te tonen.

Klavertjedrie bijvoorbeeld is een stoere vent. Hij loopt graag voorop als de rest in de buurt is, maar als hij alleen is blijkt hij een stuk bescheidener te zijn. Hij is kalm en evenwichtig aan het worden en hoewel hij graag steun heeft bij zijn ondernemingen, verwachten we eigenlijk wel dat hij een baasgericht ventje wordt dat bij voorkeur de dingen samen doet. Tegelijk gaat deze jongeman graag zijn eigen gang: hij slaapt het liefst alleen en kan zich alleen ook best vermaken.

Ringetje en Tertius, zijn broertjes, zijn heel anders. Ze zijn dol op mensen en maken graag contact. Ze doen erg hun best aandacht te krijgen van iedereen die in de buurt komt, en vooral Ringetje vindt eigenlijk alles leuk. Tertius is wat bescheidener, die houdt zich vaak enigszins op de achtergrond. Dat betekent niet dat hij verlegen is, integendeel, Tertius is een zelfverzekerde jongen. Hij vindt aandacht gewoon niet altijd nodig, terwijl Ringetje een echt gezelligheidsdier aan het worden is.

Isorpa, de laatstgeborene, is bepaald niet de minst opvallende van de kinders. Als zij iets wil, laat ze dat luid en duidelijk horen. Dat deed ze al toen ze een week was en ze doet het nog steeds. Isorpa is een enorm feestnummer: altijd in voor nieuwe dingen en heel nieuwsgierig. Als er gegeten wordt, gebruikt Isorpa de wandeltechniek: ze stort zich als een geroutineerde stage-diver op de massa en wandelt over de andere pups naar het midden, en laat zich vervolgens vanaf de ruggen van haar broers en zussen naar beneden zakken: zo komt ze altijd midden in het eten terecht. Isorpa redt zich wel, dat zie je zo.

Strikje is de kleinste van het stel, ze is vrij tenger van bouw en wordt daardoor nog wel eens naar achteren geduwd. Maar wie niet sterk is moet slim zijn, en dat is Strikje wel! Ze grijpt een flinke hap vlees en trekt zich vervolgens terug uit de groep. Die pluk vlees is veel te groot om in één keer op te eten, maar dat doet Strikje ook niet: ze gaat apart zitten, spuugt de zaak uit en eet het vervolgens op haar gemakje op. Een slimme dame!

Dubbelplaat doet dat niet, die heeft meer van een bulldozer. Gewoon doorduwen, lijkt ze te denken. Dubbelplaat is een erg gezellig hondje dat graag contact maakt en ook dol is op spelen. Ze is erg energiek: meestal is ze de eerste die wakker is en de laatste die gaat slapen! Ze was één van de eerste die echt inging op spelpogingen van mensen. Een slim meisje dat goed weet wat ze wil.

Hartenstaart is wat verlegen en valt niet zo erg op. Ze is zacht van aard en erg aanhankelijk, en hoewel ze zich prima staande houdt in de groep, heeft ze als ze alleen is wel wat aanmoediging nodig. Ze is bepaald niet bang, maar wel bescheiden.
Als ze alleen is, is ze heel gezellig en erg nieuwsgierig naar alles om haar heen.

De laatste is Belle Noire, de eerstgeborene. Belle Noire is een pittig meisje, dat zich niet door de rest omver laat lopen en goed weet wat ze wil. Ze gaat een beetje haar eigen gang en is een zelfstandig meisje. Ze heeft graag aandacht, maar redt zich tot nog toe ook prima in haar eentje. Ze weet heel duidelijk wat ze wil en wat niet en kan daar erg hardnekkig in zijn: zo heeft ze haar favoriete plekjes om te liggen en daar krijgt niemand haar vanaf.

Al met al een gevarieerd gezelschap, waarin de verschillend eigenschappen zich steeds duidelijker gaan aftekenen. Nog even en we gaan zien hoe de dames en heren zich in de buitenwereld staande houden. Op naar de volgende stap!

Drukke week!

Het was me de week wel!
Op maandag gingen de jongelui voor het eerst naar buiten. Dat was heel bijzonder, vonden ze zelf, en Orpa vond het ook. Of eigenlijk vond die het maar niks. Wat moet dat kleine spul nou buiten zag je haar denken.
Vooral het feit dat ze niet allemaal tegelijk buiten waren (je kan er maar twee tegelijk dragen tenslotte) baarde haar grote zorgen: de helft binnen en de helft buiten en wie lette er dan op de achterblijvers!?
Nee, Orpa was het er niet mee eens.
Zodra de jongelui in de buitenren zaten, kwam ze aangehold met een pluche beer: die moest erbij. Hadden ze toch nog wat vertrouwds, leek ze te denken.
Daarna ging ze pontificaal naast de ren liggen. Wie naar de kinderen wilde, moest door háár heen, dat was duidelijk.
Na verloop van tijd werden de jongelui moe van al die nieuwigheid, en ze vielen in slaap. Orpa had er toen ook enigszins vrede mee, hoewel ze het nog steeds niet eens is met het heen en weer brengen van de dames en heren.

Op donderdag werd het nog spannender: toen kregen de jongelui voor het eerst vlees.
We hadden bezoek en dat bezoek heeft geholpen de eerste hapjes te geven. Kleine bolletjes tartaar en niet alle pups begrepen direct hoe je zoiets nou naar binnen krijgt. Zuigen? Happen? Kauwen valt ook niet mee, als je dat nog nooit hebt gedaan.
Maar op vrijdag waren ze er al heel aardig aan gewend en hapten ze het vrijelijk uit de hand.
Dat was maar goed ook, want zo konden ze dus op vrijdagavond aan het bezoek laten zien hoe goed ze al konden eten :)
Oom Joppe kwam op bezoek. Hij had zijn verloofde ook bij zich. Maar mama Orpa liet ze er niet in! Haar broer Joppe was nog tot daar aan toe, maar die malle dame die hij bij zich had, daar wilde ze niets van weten. Jammer genoeg vond Isabel het best zolang Famke zich maar gedroeg, en Famke was verstandig: ze gedroeg zich. Ze bleef netjes buiten met haar Joppe en toonde veel respect voor opperhoofd Isabel. En dus kon Orpa niks doen. Behalve dan flemen met de baasjes van broer Joppe en zijn vriendin, en dat deed ze dus maar.

Op zaterdag kwam er weer bezoek. Dit keer was het Orpa's man Kwibus en zijn baasjes, die kwamen kijken hoe de jongelui het deden. Dat viel niet tegen!
Kwibus moest er niks van weten, dat kleine grut. Maar zijn baasjes wel!
's Middags kwam er nog meer bezoek: Aila uit Finland kwam een weekendje over om haar toekomstige pup te bekijken. Welke het gaat worden weten we nog niet, maar dat hoeft ook niet: ze zijn nog erg klein tenslotte.
Orpa vond dat allemaal erg gezellig. Ze was blij Kwibus weer te zien en dat was wederzijds. Het is een goed huwelijk, en Kwibus heeft Orpa zaterdag, maar ook zondag af en toe een kus gebracht.
Rinne Roos vond het ook erg leuk dat Kwibus er was: met hem kan je lekker wild spelen!
De pups hebben van al deze activiteiten niet zoveel besef. Ze weten alleen dat ze veel worden geknuffeld en dat ze veel aandacht krijgen.
Op zondag kregen ze bovendien voor het eerst eten uit een bak!
Dat was enorm spannend, vooral omdat er vandaag ook voor het eerst op de fluit is geblazen tijdens het voeren.
Die methode gebruiken we al heel lang. Op die manier leren we de pups heel jong dat de fluit betekent dat er wat leuks gaat gebeuren en dat je daarvoor bij de baas moet zijn.
Voorlopig begrijpen ze dat fenomeen nog niet: ze wisten nu alleen maar dat er veel herrie was en dat er toen eten kwam. Maar binnen drie dagen zullen de pups reageren op de fluit door naar het geluid toe te rennen, en dat is precies wat we willen!
Straks zullen de baasjes dit alleen hoeven vol te houden om hun hond in de toekomst altijd feilloos bij zich te krijgen.

Kwibus en zijn bazen zijn weer naar huis, Aila is weer op het vliegtuig terug naar Finland en de pups zijn moe.
Voor morgen staan er weer nieuwe dingen op het programma.
Maar dat is morgen, gelukkig :)

Enerverend weekend

Wat een enerverend weekend was het voor de jongelui!
Op zaterdag kwam er bezoek. Een van de dames gaat naar Limburg en die familie kwam dus hun toekomstige kind bekijken. Tim van elf is een natuurtalent en de pups die hij op schoot kreeg voelden zich daar dan ook prima thuis.
Nils van zeven was wat voorzichtiger maar was toch ook erg enthousiast. En gelukkig waren hun ouders dat ook!
Nils had bovendien een prachtig plakwerk gemaakt dat de doekjes van papa Kwibus voorstelde. Dat hebben we boven de kist gehangen :)

Op zondag kwam er ook bezoek, ditmaal voor de heren. Pepijn van drieëneenhalf was vooral erg gecharmeerd van Isorpa, maar vond gelukkig de andere pups ook erg lief. En weer mochten er pups op schoot, en dat dat regelmatig gebeurt is duidelijk merkbaar: ze reageren steeds meer ontspannen. Natuurlijk zien de jongelui nog niet zo goed, maar ook dat gaat steeds beter, en ze schrikken steeds minder als ze worden opgepakt, omdat ze het steeds beter aan zien komen.

En vanmorgen stond de derde grote gebeurtenis op til: de bedekking in de werpkist is veranderd. Hadden de pups eerst in de hele werpkist een heerlijk vetbed liggen, nu ligt dat er tot de helft en is de andere helft kranten.
Het eerste stukje zindelijkheidstraining is daarmee begonnen.
En hoewel de pups het eerst raar vonden,begrepen ze vrijwel meteen dat je op kranten dus niet gaat liggen als je ook kunt kiezen voor een zacht en warm vetbed.
Omdat dit natuurlijk wel een overgang van belang was, heeft mama Orpa haar supergrote nijlpaard bij de pups gelegd. Dat heeft ze vorig jaar van Kwibus gekregen voor moederdag (want de liefde van Kwibus zit diep en duurt al heel lang!), en het is natuurlijk erg passend om dat nijlpaard nu bij de kinderen van Kwibus te legen.
De pups vonden het een goed idee. Groot, zacht en warm, heerlijk om tegen aan te liggen.
Wat wil je als pup nog meer?

Ogen en oren

De dames en heren van Orpa en Kwibus hebben alweer een tijdje hun ogen open en ook hun oren beginnen aardig te werken.
Tijd dus om lawaai te gaan maken, om ze zo te wennen aan de wereld om hen heen.
Zo wordt dagelijks de stofzuiger gehanteerd, en die herrie blijkt niet te betekenen dat de wereld vergaat!
Het zicht wil nog niet erg goed, de wereld is er wel maar bestaat nog uit donkere en lichte vlekken en schimmen. Als er iets nadert zien de pups dat dus niet duidelijk en daardoor schrikken ze soms wel. Even tegen de wand van de kist tikken helpt daarbij, dan gaan de kopjes meteen in de richting van het geluid en proberen ze te zien wat daar gebeurt.
Geluiden zijn reden om te reageren.
Blaft je moeder, dan maak je dat je op een kluitje met de rest in een hoekje zit!
Komt er iemand binnen, dan is dat aanleiding overeind te komen en piepend en joelend door de bak te gaan hobbelen.
Maar vandaag gebeurde er iets héél spannends!
De pianostemmer kwam.

De pianostemmer is een enthousiaste man die dol is op dieren, dus eerst werd er uitgebreid in de bak gekeken, maar al snel ging de koffer open, werd de klep en de voorkant van de piano opengemaakt en sloeg de stemmer de eerste toon aan.
Alle pups schoten overeind!

De stemmer speeltje een deuntje. Alle kopjes draaiden richting piano.

Toen begon hij met stemmen en dat was de pups te veel: ze begonnen mee te zingen. Strikje blijkt een mooi en loepzuiver sopraantje te hebben waarmee ze een fraaie lange toon kan zingen, zo weten we nu.
De andere pups keften vooral, die zijn duidelijk minder muzikaal.

Na verloop van tijd zakte de belangstelling; als je nog zo klein bent als deze jongelui ben je ook snel moe tenslotte. En na een kwartier zei de stemmer vertederd: ik heb ze allemaal in slaap gestemd!
In elk geval zijn de pupjes inmiddels dus aardig piano-proef! :)