Drukke week!

Het was me de week wel!
Op maandag gingen de jongelui voor het eerst naar buiten. Dat was heel bijzonder, vonden ze zelf, en Orpa vond het ook. Of eigenlijk vond die het maar niks. Wat moet dat kleine spul nou buiten zag je haar denken.
Vooral het feit dat ze niet allemaal tegelijk buiten waren (je kan er maar twee tegelijk dragen tenslotte) baarde haar grote zorgen: de helft binnen en de helft buiten en wie lette er dan op de achterblijvers!?
Nee, Orpa was het er niet mee eens.
Zodra de jongelui in de buitenren zaten, kwam ze aangehold met een pluche beer: die moest erbij. Hadden ze toch nog wat vertrouwds, leek ze te denken.
Daarna ging ze pontificaal naast de ren liggen. Wie naar de kinderen wilde, moest door háár heen, dat was duidelijk.
Na verloop van tijd werden de jongelui moe van al die nieuwigheid, en ze vielen in slaap. Orpa had er toen ook enigszins vrede mee, hoewel ze het nog steeds niet eens is met het heen en weer brengen van de dames en heren.

Op donderdag werd het nog spannender: toen kregen de jongelui voor het eerst vlees.
We hadden bezoek en dat bezoek heeft geholpen de eerste hapjes te geven. Kleine bolletjes tartaar en niet alle pups begrepen direct hoe je zoiets nou naar binnen krijgt. Zuigen? Happen? Kauwen valt ook niet mee, als je dat nog nooit hebt gedaan.
Maar op vrijdag waren ze er al heel aardig aan gewend en hapten ze het vrijelijk uit de hand.
Dat was maar goed ook, want zo konden ze dus op vrijdagavond aan het bezoek laten zien hoe goed ze al konden eten :)
Oom Joppe kwam op bezoek. Hij had zijn verloofde ook bij zich. Maar mama Orpa liet ze er niet in! Haar broer Joppe was nog tot daar aan toe, maar die malle dame die hij bij zich had, daar wilde ze niets van weten. Jammer genoeg vond Isabel het best zolang Famke zich maar gedroeg, en Famke was verstandig: ze gedroeg zich. Ze bleef netjes buiten met haar Joppe en toonde veel respect voor opperhoofd Isabel. En dus kon Orpa niks doen. Behalve dan flemen met de baasjes van broer Joppe en zijn vriendin, en dat deed ze dus maar.

Op zaterdag kwam er weer bezoek. Dit keer was het Orpa's man Kwibus en zijn baasjes, die kwamen kijken hoe de jongelui het deden. Dat viel niet tegen!
Kwibus moest er niks van weten, dat kleine grut. Maar zijn baasjes wel!
's Middags kwam er nog meer bezoek: Aila uit Finland kwam een weekendje over om haar toekomstige pup te bekijken. Welke het gaat worden weten we nog niet, maar dat hoeft ook niet: ze zijn nog erg klein tenslotte.
Orpa vond dat allemaal erg gezellig. Ze was blij Kwibus weer te zien en dat was wederzijds. Het is een goed huwelijk, en Kwibus heeft Orpa zaterdag, maar ook zondag af en toe een kus gebracht.
Rinne Roos vond het ook erg leuk dat Kwibus er was: met hem kan je lekker wild spelen!
De pups hebben van al deze activiteiten niet zoveel besef. Ze weten alleen dat ze veel worden geknuffeld en dat ze veel aandacht krijgen.
Op zondag kregen ze bovendien voor het eerst eten uit een bak!
Dat was enorm spannend, vooral omdat er vandaag ook voor het eerst op de fluit is geblazen tijdens het voeren.
Die methode gebruiken we al heel lang. Op die manier leren we de pups heel jong dat de fluit betekent dat er wat leuks gaat gebeuren en dat je daarvoor bij de baas moet zijn.
Voorlopig begrijpen ze dat fenomeen nog niet: ze wisten nu alleen maar dat er veel herrie was en dat er toen eten kwam. Maar binnen drie dagen zullen de pups reageren op de fluit door naar het geluid toe te rennen, en dat is precies wat we willen!
Straks zullen de baasjes dit alleen hoeven vol te houden om hun hond in de toekomst altijd feilloos bij zich te krijgen.

Kwibus en zijn bazen zijn weer naar huis, Aila is weer op het vliegtuig terug naar Finland en de pups zijn moe.
Voor morgen staan er weer nieuwe dingen op het programma.
Maar dat is morgen, gelukkig :)