Hekjes (Lobkepups)

Vandaag hebben we de ren geplaatst. De dames en heren aten al buiten de werpkist en begonnen steeds meer belangstelling te krijgen voor de rest van de wereld. Een mens kan geen tien pups tegelijk in de gaten houden, dus de ren werd opgezet, om de wereld die zo spannend is tenminste enigszins af te bakenen.
De ren plaatsen betekent dat de kamer voor ons wat kleiner wordt zodat de ruimte voor de pups wat groter wordt, maar dat is niet erg. Tenslotte zijn zij wel met z'n tienen! Toen de hekjes eenmaal stonden mocht de opening van de kist definitief open, zodat de pups naar believen in en uit kunnen wandelen. Nou ja, wandelen is een groot woord. De pootjes doen nog niet helemaal wat de pups in gedachten hebben, maar vooruit komen ze wel en vaak met verbluffende snelheden! Maar dat geldt niet voor allemaal. Dikke Bertha wandelt gewoon de kist uit alsof ze dat haar hele leven al doet, maar Gilet vertrouwt de zaak niet. Hij doet voorzichtig aan en kijkt goed rond, voor zover zijn nog niet goed ontwikkelde oogjes dat toelaten. En ja, na een meter heeft hij het al door: er staat een hek! Terwijl Moby gezellig een dansje doet met de Witte reu, komen alle zorgen van de wereld duidelijk op Gilets schouders neer, hij is als enige op de hoogte van dit vreemde ding! Gelukkig komt Witneus eraan en ook die ontdekt nu dat er Iets staat tussen hem en de rest van de wereld. Dat is gek! Witneus loopt eens rechtdoor, maar helaas, dat gaat niet. Gilet zit te kijken; hij wist dit al maar ja, niemand luistert weer naar hem! Het is zijn lot, lijkt hij te denken, hij ziet van alles en dat stelletje losbollen speelt maar raak of er niks aan de hand is! Witneus heeft tenslotte geconstateerd dat dit weliswaar een raar ding is, maar als je er maar niet hard tegenaan loopt valt het wel mee. Hij houdt het voor gezien en loopt weg. Er is nog genoeg te ontdekken, zoals een waterbak, een mand waar je met heel veel in kan, een touw om mee te spelen, o, van alles en nog wat! Hij heeft het maar druk. Gilet niet. Die kijkt nog steeds naar het hek. Hij wil dóór het hek. Maar helaas, dat gaat niet. En terwijl de rest speelt gaat Gilet slapen. Bij het hek. Want je weet maar nooit.

Karaktertje (Lobkepups)

Karaktertje
De diverse karakters van de pups worden steeds duidelijker zichtbaar. De grootste haaibaai van de teefjes is Tjitske. Zij is de oudste en misschien speelt dat wel mee in haar gedrag, wie zal het zeggen...? In elk geval is zij vanaf het allereerste begin haantje de voorste geweest. Toen ze een week was lag ze al naast de kist omdat Lobke eruit stapte en Tjitske niet van plan was de tepel los te laten, en zo eindigde ze dus onder luid protest op de vloer van de kamer. Toen ze twee weken was, was ze de eerste die protesteerde en haar bij de ingang van de kist luidkeels zat te roepen als Lobke even de poten ging strekken. Ze was de eerste die begon met het karakteristieke "loeien" zoals Wetterhounen dat doen en door haar gezang, dat ze overigens nog in een kinderlijk hoog falsetstemmetje ten gehore bracht, deden de andere spontaan mee. En toen de dames en heren drie weken waren, begonnen ze al snel de geluiden te herkennen die erop duiden dat er in de keuken eten voor ze wordt bereid. De eerste die het door had was uiteraard Tjitske, wat merkbaar werd door een schelle kreet. Nou doet ze dat wel vaker en dan reageert een mens er niet direct meer op. Want het is een aandachtstrekkertje, ze holt voor de lol heen en weer door de kist terwijl haar broers en zussen haar met verbazing gadeslaan, en onderwijl stoot ze oorlogskreten uit, pakweg drie keer per minuut. Ja, wat moet je ermee? Niks, we zien het maar als stemoefeningen. Toen er dus ditmaal weer zo'n kreet klonk, ging ik rustig door met roeren. Maar bij binnenkomst in de kamer bleek mevrouw het voor elkaar te hebben: ze was uit de kist! Ze moest zich aan de rand van de ingang hebben opgetrokken en vervolgens over diezelfde rand zijn heengeduikeld. Ze was niet geschrokken, alleen maar hoogst beledigd: was ze eindelijk uit die kist, stond er niet eens een bak pap klaar voor de moeite! Ondertussen zaten haar familieleden keurig waar ze hoorden, op een rij in de kist en te wachten op eten, en liep mama Lobke heen en weer, want ja, dat wurm was dan wel in orde maar ze hoorde toch niet uit de kist maar erin en het blijft toch je kind, zoveel was duidelijk. De bak dus maar snel neergezet en de pups er allemaal bij, want Tjitske was best bereid te proberen of ze het misschien allemaal in haar eentje op kon eten. Pas na het eten en het toetje van mama, terug in de kist, was ze over de adrenalinestoot heen die ze blijkbaar toch had gekregen van haar avontuur en viel ze eindelijk in slaap. Die Tjitske. Dat kan nog wat worden als ze groot is!

Pap! (Lobkepups)

Op 3 september beviel Lobke fan Smahusum, onze Wetterhoun, van een tiental kinderen. Vanaf heden hier regelmatig verslag van het verloop van de jongelui.

Pap!
Lobkes pups zijn nu drie weken oud. Lobke is een prima moeder en hoewel haar melk wat moeilijk op gang kwam gaat het nu allemaal uitstekend. De pups beginnen allemaal eigen karakters te ontwikkelen en daar zie je steeds meer van! Daarom ook van dit nest van deze plaats regelmatig een verslag van de wetterkinderen van Lobke.
Omdat Lobkes melk wat moeizaam op gang kwam hebben de 5 dames en 5 heren van Lobke in hun eerste week bijvoeding genoten. Inmiddels zijn ze echte hondjes met duidelijk eigen karakters geworden. Sinds drie dagen zijn we begonnen met de jongelui te wennen aan vast voedsel en we beginnen dan altijd met vlees. Dat ging goed en dus kregen ze vandaag voor de eerste maal pap. Dat was even wennen.
Wordt je als klein wurm uit je veilige kist gehaald en op de grond gezet, zomaar tussen de mensen, staat daar een rond ding met spul... Dat ruikt dan lekker maar ja, hoe moet je als wetterkind weten dat je moet likken, slobberen, happen? Het viel dus niet mee voor de meeste.
Dikke Bertha, die zo heet omdat ze de grootste en de dikste van allemaal is, begreep er helemaal niks van. Ze blééf maar aan de zijkant van de bak snuffelen en snapte niet hoe je er nou ín kwam! Klein teefje, die toevallig wel kleiner is dan de rest maar bepaald niet dommer, snapte het meteen. Ze dook in de bak en kwam er pas uit toen er niks meer te halen was. Teefje domino vond het allemaal erg duidelijk en Tjitske, het oudste teefje, snapte het ook meteen.De heren waren wat minder snel maar hadden het ook vrij vlot door. Het Vijfde reutje zat gewoon in de bak zelf en at zich helemaal vol. Daarna waren de pups allemaal moe. Ze mochten dus weer naar huis en dat vonden ze een goed plan. Lobke niet, want die vond dat ze nog lang niet schoon waren en stapte dus ook in de bak. Dat vinden haar kinderen dan weer een uitstekend idee, want ze kregen een toetje aan huis! Je zou denken dat er geen ruimte meer was, maar dat bleek reuze mee te vallen! Lobke legde zich er maar bij neer, ze heeft momenteel zoveel melk dat ze heus wel van de druk af wil en liet ze dus hun gang gaan. Daarna viel het hele spul als een blok in slaap. Prima geregeld, vond Lob. Zo komt een moeder ook nog eens aan zichzelf toe!

Jutte en haar tiental (Juttepups)

Jutte woont bij Margreet in de achterhoek en heeft als Eenhoornleijn-teefje een nest gekregen op 22 september.
Hier het verslag van de bevalling:

De pups zouden geboren worden op 24 september, maar omdat Jutte zo zwaar was (19 sept. 5,7 kg. aangekomen!) hielden we er rekening mee, dat het eerder zou zijn. Woensdagavond begon ze te hijgen en werd ze heel onrustig. De flanken vielen in en ‘s nachts wilde ze steeds naar buiten. Zo ook om 4.15 uur. Toen wilde ze ook steeds de bosjes in. Weer in huis ging ze mee naar de slaapkamer en na enig aandringen wilde ze wel in de mand. Plotseling een kreet en ze ging het vetbed aflikken. .Ik zat nog op de rand van het bed en zag opeens iets glimmends onder de staart. Ja hoor, de eerste pup (Jutte junior) was geboren, stuitligging, in de mand in het bijna donker en in de kou. Jutte had de uitstraling van “hè, hè, dat lucht op”. Het was 4.35 uur.
Op naar de kamer, kachel en licht aan ,(alles met een pup + moederkoek in de hand!) en een truc bedenken om Jutte mee te krijgen. Gelukkig begon de pup geluiden te maken. Toen ik ten einde raad aan de mand begon te trekken, kwam er beweging in moeder en ging ze zelfs in de werpkist en zich bemoeien, op de goede manier, met haar jong. Tijd om een trui aan te trekken.
Gauw de rest organiseren, alles met een scheef oog op de kist en daar kwam nr. 2 (Bles) om 5.15 uur., snel gevolgd door nr. 3 (YinYang) om 5.30 uur. Jutte hielp nu dapper mee, maar het werd toch wel hectisch. Het werd tijd om een vriendin te bellen. Mijn kreet: “Er zijn er al drie!!!” wekte haar ruw uit haar dromen en ze snelde naar mij toe. Ondertussen kwam nr. 4 (Topje) om 5.43 uur. Even pauze om koffie te zetten en daar was nr. 5 (Bandje) om 6.21 uur. Om 6.45 kwam pup 6 (Appel) en toen vond Jutte het wel genoeg. Ze nam pauze en Appel banjerde met moederkoek en al door de kist op zoek naar melk. Te langen leste heb ik de navelstreng maar doorgeknipt, want nr. 7 (Kleintje) diende zich aan (7.19 uur).
We begonnen ons wel af te vragen of het verschil tussen een teef en een reu wel goed te zien zou zijn. Wij zagen eigenlijk geen verschillen, maar het konden toch niet allemaal teven zijn? Om 7.37 uur werd dit probleem opgelost. Toen kwam nr. 8 (Stippen) en dat was heel duidelijk een reu! De rest waren dus allemaal teven, ongelooflijk.
Jutte, die gelukkig weer goed meegeholpen had, ging zich in de hoek van de kist zitten wassen. Dit zou dan wel de laatste zijn.
Even na 8.00 uur de dierenarts gebeld i.v.m. wolfsklauwtjes. “Jutte heeft 8 pups en alles gaat prima“. Ondertussen hoorde ik mijn vriendin tellen en opeens een kreet: “Het zijn er 9, hier 7 en daar tussen de achterpoten liggen er 2”.Conclusie: Jutte was zich niet aan het wassen, maar had pup 9 (Hansop) op de wereld gezet en keurig helemaal schoon gemaakt.
Wat een moeder! Tussen 4.30 en 8.00 uur 9 pups krijgen; het leek ons een prestatie van formaat. Ze ging er dan ook lekker bij liggen en de pups dronken en werden nog eens goed gewassen. Om 9.17 uur moesten we weer in actie komen met zeil e.d. want pup 10 (Schimmel) meldde zich, de 2de reu. Toen konden we echt de boel opruimen, 10, ’t was genoeg geweest, wat een nacht!