Karaktertje (Lobkepups)

Karaktertje
De diverse karakters van de pups worden steeds duidelijker zichtbaar. De grootste haaibaai van de teefjes is Tjitske. Zij is de oudste en misschien speelt dat wel mee in haar gedrag, wie zal het zeggen...? In elk geval is zij vanaf het allereerste begin haantje de voorste geweest. Toen ze een week was lag ze al naast de kist omdat Lobke eruit stapte en Tjitske niet van plan was de tepel los te laten, en zo eindigde ze dus onder luid protest op de vloer van de kamer. Toen ze twee weken was, was ze de eerste die protesteerde en haar bij de ingang van de kist luidkeels zat te roepen als Lobke even de poten ging strekken. Ze was de eerste die begon met het karakteristieke "loeien" zoals Wetterhounen dat doen en door haar gezang, dat ze overigens nog in een kinderlijk hoog falsetstemmetje ten gehore bracht, deden de andere spontaan mee. En toen de dames en heren drie weken waren, begonnen ze al snel de geluiden te herkennen die erop duiden dat er in de keuken eten voor ze wordt bereid. De eerste die het door had was uiteraard Tjitske, wat merkbaar werd door een schelle kreet. Nou doet ze dat wel vaker en dan reageert een mens er niet direct meer op. Want het is een aandachtstrekkertje, ze holt voor de lol heen en weer door de kist terwijl haar broers en zussen haar met verbazing gadeslaan, en onderwijl stoot ze oorlogskreten uit, pakweg drie keer per minuut. Ja, wat moet je ermee? Niks, we zien het maar als stemoefeningen. Toen er dus ditmaal weer zo'n kreet klonk, ging ik rustig door met roeren. Maar bij binnenkomst in de kamer bleek mevrouw het voor elkaar te hebben: ze was uit de kist! Ze moest zich aan de rand van de ingang hebben opgetrokken en vervolgens over diezelfde rand zijn heengeduikeld. Ze was niet geschrokken, alleen maar hoogst beledigd: was ze eindelijk uit die kist, stond er niet eens een bak pap klaar voor de moeite! Ondertussen zaten haar familieleden keurig waar ze hoorden, op een rij in de kist en te wachten op eten, en liep mama Lobke heen en weer, want ja, dat wurm was dan wel in orde maar ze hoorde toch niet uit de kist maar erin en het blijft toch je kind, zoveel was duidelijk. De bak dus maar snel neergezet en de pups er allemaal bij, want Tjitske was best bereid te proberen of ze het misschien allemaal in haar eentje op kon eten. Pas na het eten en het toetje van mama, terug in de kist, was ze over de adrenalinestoot heen die ze blijkbaar toch had gekregen van haar avontuur en viel ze eindelijk in slaap. Die Tjitske. Dat kan nog wat worden als ze groot is!