Ziek

Rinne Roos is ziek, en niet zo'n beetje. Vanmorgen naar de dierenarts geweest, ze had ruim 40 graden koorts. Eten doet ze niet, ze is misselijk. Het is een akelig virus dat rondgaat en haar helaas getroffen heeft.
Willemijn is er ook akelig van en heeft ook gespuugd. Die mocht dus ook mee.
Ze hebben beiden een prik tegen de misselijkheid gekregen en Rinne Roos heeft een kuur, want die is akelig mager en at en dronk helemaal niets.
De medicijnen slaan goed aan, ze eet nu hele kleine beetjes en drinkt weer wat. Willemijn ook, die eet wat beter. Rijst en gekookte kip en vis, dat is het voorlopig even.
Willemijn blijft van ellende weg bij haar kinderen, die gelukkig al prima zelfstandig eten. Ze is echt beroerd en ligt alleen maar stijf opgekruld te slapen. Bij de dierenarts bleek dat ze nog maar 17 kilo weegt, niet erg veel dus. Een té goede moeder is ze.
Omdat we niet weten of de pups dit ook gaan krijgen en omdat in dat geval een vaccinatie veel te heftig is, hebben we in overleg met onze dierenarts besloten het enten een week uit te stellen.
De pups doen het gelukkig prima, ze zijn tierig en spelen liefst de hele dag buiten.
Laten we duimen dat Rinne Roos gauw weer beter is en dat deze beker aan de pups voorbij zal gaan. Die kennelhoest was wel even genoeg!

Het ontwormen, dat we aldoor hadden uitgesteld vanwege diezelfde kennelhoest, dat hebben we vandaag wel gedaan. Dat is in elk geval geregeld nu.
Nu de enting en de chip nog.
Deze pups zullen hier in elk geval met extra versterkte weerstand vandaan gaan!

Aandoenlijk

Omdat het weer best goed is mogen de pups veel naar buiten. Als het regent gaan ze in het hondenhuisje en dat vinden ze allemaal knus. Past ook best, vinden ze. Er wordt druk gestapeld maar ach, zo krijgen ze het in elk geval niet koud.
Ze vinden het heerlijk, buiten zijn. Lekker rommelen, spelen met alles wat ze vinden (véél!) en vooral lekker rondhollen en onderzoeken. En als het regent is dat ook niet erg, vinden ze. Ze kunnen onder tafel en in het huisje. Onder de plantenbak kan niet meer, daar zijn ze inmiddels te dik voor.
In het huisje wordt het steeds drukker.  Ze liggen op en tegen elkaar, dat vinden pups heerlijk. Later gaat dat over en willen ze alleen liggen, maar nu nog niet.
Soms valt er een pupje uit. Meestal is dat Koos; die is geneigd als laatste naar binnen te klimmen en ligt dan overdwars over zijn broers en zussen heen. Als ze dat zat zijn duwen ze hem eruit. Koos zit er niet zo mee, die gaat gewoon weer terug.
Sofie valt er ook soms uit, die ligt graag met haar neus helemaal buiten. Bang dat ze iets mist, waarschijnlijk ;)
Maar over het algemeen slapen ze erg harmonieus met z'n negenen. Aandoenlijk, toch?

Karaktertjes

Koos is niet de allersnelste. Ook vandaag lag hij nog breeduit te snurken toen de rest zich al verdrong omdat er karnemelk aankwam! Koos is wel enorm lief en aanhankelijk. Het heeft iets aandoenlijks, zo'n grote, brede jongen die telkens als laatste merkt wat er aan de hand is.
Zijn zus Sofie is het tegenovergestelde: die staat overal vooraan en is er altijd als de kippen bij. 
Piet is het meest ondernemend maar heeft allang door dat mensen het leukste zijn van alles. 
Henk is wat bescheidener maar zeker bereid van alles te ondernemen. Zolang je maar geen haast maakt, daar houdt Henk niet zo van. 
Hoera doet zijn naam eer aan: leve de lol, en op eten is ie ook nogal gesteld.

Van de dames is Marie de meest beschaafde. Ze is wel ondernemend maar ook voorzichtig.
Lola is meer een straatkind, die vindt alles leuk en doet eerst voor ze denkt.
Vlinder is een keurig meisje dat graag haar zin heeft, Anna tenslotte is een prinses. Dat vindt ze zelf tenminste ;) En prinsessen vinden dat ze van alles mogen... Dat wordt een bijzonder kind, die Anna!
En zo zit er ook in dit nest weer enorm veel variatie, hoewel ze allemaal ook echte stabijtjes zijn.

Zorgjes

Ongeveer tien dagen geleden bleek Chaconne, ons wettermeisje van 16 maanden, kennelhoest te hebben. Dat was schrikken: als ze eenmaal gaan hoesten is de besmettingsperiode al voorbij. De vraag was dus: wie heeft ze allemaal besmet?
Je kunt erover in paniek raken maar dat is natuurlijk zinloos. We vestigden ons vertrouwen dus maar in de prima gezondheid van mama Willemijn en het feit dat zij haar weerstand doorgeeft aan de pups via de moedermelk.

Chaconne is inmiddels weer beter, maar zaterdagavond hoorden we tot onze schrik een van de pups hoesten. Dus toch!
Direct contact opgenomen met de dierenarts, waar we meteen langs konden voor medicatie.
Tot nog toe is alleen Marie besmet. Ze krijgt antibiotica en hoestdrank, tweemaal daags. De pilletjes gaan er prima in, in een balletje vlees. De hoestdrank krijgt ze via een spuitje en dat drinkt ze heel zoet leeg.
Ondanks de besmetting komt Marie prima aan: ruim 250 gram in drie dagen. Ze is tierig en speelt net als anders en ze voelt zich dus niet ziek.
We hopen dat ze snel herstelt en dat er niet teveel andere pups zijn besmet.
Gelukkig waren we er snel bij en de pups die besmet zijn zullen hier zeker niets aan overhouden. Maar vervelend is het wel, zo'n hummel die zo moet hoesten.
Gelukkig zijn ze niet zo heel erg klein meer en verder in prima conditie, dus het komt weer helemaal goed!

Groei!

Sinds een paar dagen geven we vlees. Gewoon omdat de groei er wat uit ging en het eigenlijk wel tijd was.
De meeste pups beginnen het door te krijgen, al voeren we nog wel uit de hand; niet alle pups zouden evenveel binnenkrijgen als we niet goed opletten.
Dat komt vooral omdat er een paar pups nogal voorlijk zijn. Op deze leeftijd is het normaal dat pups nog niet goed kunnen happen: hun fysiek is nog volledig ingesteld op zuigen. Happen moeten ze echt leren en dat valt vaak niet mee. Deze specifieke motoriek ontwikkelt vanzelf rond de 4e week, maar als je eerder gaat bijvoeren snappen nog niet alle pus het direct.
Piet, die toch de kleinste is van het stel snapt al prima dat er eten op de grond kan liggen en hij kan het ook al pakken. Dat is vlot voor deze leeftijd! Zijn broer Henk is niet zo vlot. Ook Koos, die toch verder behoorlijk voorlijk is, snapt niet altijd heel snel waar het over gaat.  Hoera heeft een erg simpele oplossing: als hij eten ruikt zet hij zijn persoonlijke sirene aan. Werkt altijd!

Bij de dames zijn twee voorlijke types: Sofie en Lola snappen prima waar het om gaat. Ze kunnen al happen en Sofie heeft vanavond al een bakje geprobeerd uit te likken.
Anna is wat minder vlot en Vlinder en marie hebben blijkbaar alle energie gestopt in groeien en wat minder in de hersentjes: die zitten wat dommig te wachten tot er eten langskomt en dan hopelijk zelf hun bekje invliegt...
Toch is er vooruitgang, want ze reageren nu allemaal op geluiden en proberen ook contact te maken. De oogjes zij natuurlijk nog niet goed ontwikkeld dus het lijkt vaak min of eer gokken, maar ze beginnen al heel redelijk te zien waar ze hun blik moeten richten.

Koos en Hoera zijn buiten het eten behoorlijk vooruitstrevend en doen al dappere pogingen de bak uit te klimmen. De bovenste klep zit dus op het deurtje 's nachts, wan Willemijn slaapt in de ren en het is niet de bedoeling dat er een pup over de rand heen kukelt natuurlijk.
Het is een kwestie van dagen voor ze overdag los in de ren kunnen lopen. De tijd vliegt!

Eten

Eten is een serieuze zaak.
Eten doe je als pup bij je moeder en als je nagels te lang zijn wordt ze boos.
En dus werden er gisteren 90 nageltjes geknipt. Dat vonden de pups stom, maar dat hun moeder ging snauwen vonden ze ook stom. Het is het een of het ander.
Willemijn is er blij mee, die wil nu best weer voeden.

En als we het toch over eten hebben: het is de hoogste tijd voor echt eten voor de jongelui. En dus mochten ze gisteren, met die anderhalve tand die in die bekkies zit, een hapje tartaar proberen. Nou, daar hadden ze helemaal geen tanden voor nodig, hoor, dat werd zo naar binnen geslokt!
Het viel prima, en zo kregen ze dus vanmorgen weer. Ook dat ging goed, zodat ze daarom vanavond hun echte eerste hapjes KVV krijgen. Gemalen, dat wel, want ja, die tanden, he ;)

Het jongvolk groeit uitstekend kortom, het worden al echt hondjes! Ze spelen, vallen om, happen in alles wat uitsteekt en hebben als ze wakker zijn van alles te ontdekken. De stembanden beginnen ook al aardig te werken: klonken ze eerst als een zwerm zeemeeuwen, nu komt er af en toe al een geluid uit dat op een blafje lijkt. Ze beginnen al te reageren als er mensen binnenkomen, als het licht aangaat, of juist uit natuurlijk, als het hekje opengaat (mamma?) en de stofzuiger, hebben ze gezamenlijk besloten, is een heel eng monster. Hoera moet er vreselijk van gillen, en Anna doet met hem mee. De rest zit met dodelijk serieuze kopjes in een hoek te wachten of dit enge ding ze wellicht gaat verslinden, ook al klinkt het veraf. Hun instinct vertelt ze dat je het nooit weet, en zo is dat.
Ze zullen vanzelf gaan leren dat dit geen eng geval is, zeker met een moeder als Willemijn.
Zij is namelijk degene die zich voor de stofzuiger op de grond laat vallen om van top tot teen gezogen te worden... Die les zullen ze vast en zeker nog krijgen binnenkort!

Melk en ogen

Eindelijk hebben alle pups hun ogen open! Ze beginnen zich bewuster te worden van de wereld en reageren ook wat meer op hun omgeving. Ze richten zich op en proberen te zien wat de wereld zoal behelst. Dat lukt nog niet zo goed; ze zien alleen nog licht en donker en schrikken enorm als je ze aanraakt en ze zien het niet aankomen. Maar ze onderzoeken steeds meer en hobbelen onbeholpen door de kist, op zoek naar de wereld ;)
Intussen heeft Willemijn het zwaar: ze heeft enorm veel melk, de pups krijgen het niet weggedronken. De uiers staan strakgespannen en zijn pijnlijk door de druk. En daardoor wil Willemijn liever niet dat ze drinken, waardoor de druk nog hoger wordt.We halen nu tweemaal daags de melk uit de achterste uiers om ontsteking te voorkomen.
Het is een familieding; haar moeder had het ook. Zoveel melk dat het eruit loopt als de pups gaan piepen...
De nagels van die ukken zijn ook erg scherp, zodat we die gaan knippen om het wat makkelijker te maken.
En toch doet Willemijn enorm haar best. Ze is erg trots en blij en zorgt heel goed voor haar negenling.
Die groeien als kool en zijn allemaal al boven de kilo. Allemaal al driemaal hun geboortegewicht.
Goed gedaan, Mijntje!