getest, goedgekeurd, en dan naar school

Hallo,

Hier een verhaal van Spiegeltje (zo heet ik niet meer, maar daar kom ik nog wel even op terug).

Vorige week was ineens Marjolein bij ons in Beuningen, om ons te testen. Marjolein kenden we natuurlijk al, die was er ook bij toen we geboren werden. Mirjam was ook meegekomen, en die hadden we nog nooit gezien. Het was blijkbaar belangrijk voor de testen die we moesten doen, dat er iemand bij was die we nog niet kenden. De testen waren behoorlijk indrukwekkend. We moesten 1 voor 1 in de garage komen, deze ruimte kenden we helemaal niet. Daar aangekomen moesten we allerlei moeilijke dingen doen, zoals: achter hekjes vandaan komen / ballen en vachtjes apporteren, en er werd ook nog ineens een paraplu opengedaan, om ons te laten schrikken. Waar dat allemaal goed voor was?? Mirjam deed de testen, en Marjolein schreef allerlei dingen op papier. Nadat dat gebeurd was, werden we nog even goed bekeken, en er werd een officiële foto van ons gemaakt, op de tuintafel. Dit viel niet altijd mee, want we blijven natuurlijk niet stil staan.

Nadat dit allemaal gebeurd was, ging iedereen bij elkaar zitten, en daar werd uitvoerig besproken, wie onze nieuwe baasjes zouden worden (we waren trouwens allemaal geslaagd). Ik ga naar Katwijk, en mijn nieuwe naam wordt Auke. Mijn broertjes en zusjes gaan ook allemaal ver weg, ze gaan naar: Doetinchem (Mantel, nieuwe naam Warber) / Tilburg (Witbil, nieuwe naam Una) / Zoetermeer (Kleintje, nieuwe naam Flo) / Amsterdam (Bonte, nieuwe naam Puck) en Neede (Jas, nieuwe naam Lefka). Alle nieuwe baasjes (behalve die van mij) werden nog dezelfde dag ingelicht, en iedereen was blij met het hondje. Mijn baasjes kwamen toevallig de dag erna op de koffie, en daar duwde Monique mij in de handen van mijn nieuwe vrouwtje, met de woorden: alsjeblieft, dit is Auke. Ineens werd ik dus weer van alle kanten geknuffeld, en dat vind ik prima!!

Na het weekend werd het nog leuker: We moesten met grote groepen mensen in aanraking komen, en de baasjes hadden bedacht dat we bij alle 3 de kinderen op school moesten komen. Op maandag gingen we naar Anne, op dinsdag naar Kirsten, en op woensdag was de klas van Esther aan de beurt. Onze baas had de bench op de bolderkar gebonden, en zo gingen we naar school. Bij Anne in de klas aangekomen, mochten we allemaal uit de bench, en door de klas heen lopen!! Alle kinderen vonden ons fantastisch, wat we natuurlijk ook zijn. Daarna gingen we weer in de bench, en zat het er weer op. Toen we buiten kwamen, ging de school uit, en mijn baas leek toen wel de "Rattenvanger van Hamelen". Hele meutes kinderen verdrongen zich om ons heen, ze wilden ons allemaal zien en aaien. Wij van onze kant vonden dit hartstikke leuk, alleen na een tijdje werden we moe, en toen gingen we lekker liggen pitten in de bench, omring door een heleboel kinderen. Dit ritueel herhaalde zich dinsdag en woensdag, wat wij wel leuk vonden.

Volgende week woensdag gaat de eerste van ons naar zijn nieuwe huis, en zaterdag zijn de laatste 2 hondjes aan de beurt om uit te vliegen. Waarschijnlijk is dit ons laatste blogje. We zijn gegroeid als kool, en we zijn mooie, evenwichtige hondjes geworden, die bijna niet meer kunnen wachten tot we de wijde wereld in kunnen (alhoewel we het ook nog wel een beetje eng vinden...). Esther, Anne en Kirsten zullen ons wel missen, maar die komen we beslist nog wel eens tegen.

Groetjes, Auke (Spiegeltje)