Ze zijn er!

De hele maandag was Orpa al onrustig.
's Ochtends was ze nog een keer gewogen: 24 kilo.
Behoorljk zwaar, en het zat haar ook in de weg.
De hele dracht wilde ze al niet veel, en dat werd steeds minder.
En maandag hield ze op met eten. Drinken wilde ze ook niet. Ze kreeg die typische in zichzelf gekeerde blik van vrouwen die moeten bevallen, en terecht, wat dat was ze ook: een vrouw die moest bevallen.

De eerste weeën begonnen 's morgens, maar ze waren niet erg heftig. 's Middags werd het iets meer, en 's avonds werd het nog meer. Ze begon rondjes te draaien, wilde aldoor naar buiten en leegde haar darmen terwijl die allang leeg waren.
Mirjam ging slapen, ik bleef wakker.
Toen eindelijk, om een uur of één 's nachts, kreeg Orpa een perswee.
Ze schrok ervan en keek met een wilde blik naar mij: doe er wat aan!!!

Helaas, dat kon ik niet.

Ze draaide rondjes en rondjes, ze ging zitten en staan, ze klom in dingen, op dingen en onder dngen. Maar het hielp niet. Toen werden de persweeën heftiger.
Ik riep Mirjam erbij en samen manouvreerden we Orpa in de werpkist.
Dat wilde ze niet, maar wij wel. Uiteindelijk lukte het.

Rine Roos en Isabel waren inmiddels onzichtbaar: Isa uit ervaring en Rinne Roos uit onzekerheid: wat het ook was dat daar gebeurde, je moest maken dat je er uit de buurt bleef.

Eenmaal in de kist werd Orpa overvallen door een serie heftige weeën en daar viel ze letterlijk van om. Ik voelde hoe de pup in het bekken terechtkwam en door de weeën naar buiten werd geperst. Op hetzelfde moment begon Orpa te schreeuwen, het soort oerschreeuw dat bij bevallingen hoort, maar dat we nooit verwacht hadden van een lief en zacht hondje als Orpa. Ze schopte en trapte en probeerde in haar buik te bijten, en had vervolgens mijn hand te pakken.
Toen was daar de pup: een prachtig bont teefje.
Orpa dook er op af in een roes van instinct: ze moest alle schrik en stress kwijt en begon als een dwaas te likken. En daardoor belandde ze met een klap op de wereld: de pup piepte en er gebeurde iets in het koppie van Orpa. Je zag het bijna klikken: dit snapte ze. Dit wist ze. Dit kwam uit een oerbron naar boven geborreld en ze wist het: dit was haar kind.

Het duurde bijna een uur voor de tweede pup zich aandiende. Orpa wist nu wat haar te wachten stond en ze gaf een enkele piep, toen was daar haar tweede dochter.

In het kwartier erna kwamen de twee nageboortes en na een half uur ging het opeens snel: met tussenpozen van tien minuten kwamen er nog twee reuen en twee teven op de wereld, allemaal inclusief nageboortes.
Allemaal grote en stevige pups.

Orpa is klaar, Orpa is tevreden. Ze heeft de zin van het bestaan gevonden: ze is moeder.