Naar het bos

Vandaag zijn we naar het bos geweest.

Alle stabijkinders luisteren naar de fluit, dus dat moest kunnen. Rond een uur of zes zou het rustig zijn, hadden we bedacht.

Samen met hulptroepen Peter en Manon alles achterin de auto, de grote honden in een andere auto en op naar de vijver. Daar stond een meneer.

Het bleek dat er om halfacht een openlucht dienst zou worden gehouden aan het water.

Niet getreurd, met veel inspanning kwamen we erlangs, hoewel het wel lastig was alle pups mee te krijgen, want al snel kwamen er nog wat mensen bij om op te bouwen, en dat was natuurlijk enorm interessant!

Maar uiteindelijk, na veel fluiten, belonen, teruglopen en voortdurend tellen waren we met alle honden, pups en mensen bij de waterkant aangekomen.

Willemijn liet meteen zien waar al dat water voor was, iets dat de pups erg raar vonden en zeker nog wat te spannend om mee te doen! Ze stonden als groepjes opstandig jongvolk aan de kant naar hun zwemmende moeder te kijken, je kon ze haast horen mompelen over wat voor flauwekul dat nou weer was!

Aan de overkant van de vijver was inmiddels van lels gaande, maar dat ontgin de pups volledig. Er werden stoelen opgesteld en ook nam er een viertal muzikanten plaats. We konden in elk geval een klarinet en een Engelse hoorn onderscheiden.

Ondertussen raakte alles wat moe van alle indrukken, dus een slokje melk zou best helpen. Willemijn had er geen tijd voor, die vloog heen en weer om alles in de gaten te houden. Tante Rinne Roos was zo gek niet of ze bleef staan voor de kleuters, zodat ze bij haar troost konden zoeken.

Zo stonden op een bepaald moment alle acht kinderen bij haar te drinken.

Peter haalde inmiddels de auto, zodat we niet langs alle mensen straks weer terug hoefden met het kleine grut. Hij had hem nog niet neergezet of we zagen hoe mensen zich begonnen te verzamelen aan de overkant.

En toen... zette de Engelse hoorn in en schalden de eerste tonen van psalm 138 over de vijver.

De pups verstijfden en schoten toen alle kanten op. Enkele doken direct onder de auto, andere schoten de bosjes in en een enkele begon in het wilde weg te rennen.

Gelukkig waren we met drie mensen zodat we het spul vrij snel weer verzameld hadden.

In de auto bleken de kinders absoluut gesloopt, zo moe! Alleen Bommel was wakker en die was het er absoluut niet mee eens dat Mama niet in dezelfde auto zat als zij!

Arme Peter en Manon kwamen thuis aan met tutende oren: als Bommel het ergens niet mee eens is zul je dat weten!

Maar o, wat waren ze moe alle acht... Nadat we er thuis wat eten in hadden gestopt hebben we ze dan ook niet meer gehoord.