pups! (Eva's pups)

De pups van Eva zijn nu drie weken oud en hun karakters beginnen zich aardig te ontwikkelen. In dit digitale dagboek doe ik vanaf vandaag regelmatig verslag van hun ontwikkelingen.

De pups hebben voorlopige namen, die gedeeltelijk aan hun uiterlijk zijn ontleend maar ook voor een deel aan hun karaktertje refereren. Neem nou Kees.

Sinds eergisteren krijgen de dames en heren vast voedsel. Om ze daar langzaam aan te laten wennen beginnen we met miniplukjes tartaar. Op dag 1 krijgen ze dat eenmaal daags. Gaat dat goed en krijgen ze geen darmkrampen en andere ongemakken, dan krijgen ze het op dag 2 weer. Vandaag, op dag 3, krijgen ze 2 x daags.
Pups zijn niet dom; zodra ik bij de kist ga zitten ruiken ze het vlees en verdringen ze zich schreeuwend en piepend bij de rand: ETEN!! Als ze vorken en messen hadden zouden ze ermee op de rand van de kist trommelen. Dat wil zeggen: 8 van de 9 zouden dat doen. Niet Kees. Of zeg maar Prins Kees. Prins Kees zit achterin de kist, zijn voorvoetjes nuffig naast elkaar en hij kijkt, voor zover hij dat kan, nuffig naar zijn broer en zusjes. Als je je realiseert hoe weinig hij nog maar kan zien is het des te verbluffender hoe hautain hij kan kijken naar het gekrioel van zijn broer en zusjes. Eén ding spreekt duidelijk uit die nog wat bijziende blik: hij verlaagt zich NIET tot dergelijk gedrag. Ik begin plukjes tartaar in de schreeuwende bekjes te stoppen, maar Prins Kees blijft zitten waar hij zit; hij wil blijkbaar bediend worden! Ik leun dus met gevaar voor de algehele balans over de kist en reik een plukje tartaar naar Kees. Die kijkt me uit de hoogte aan en hapt het dan vinnig van mijn vingers. Hij snapt prima hoe dat moet, niks geen gesabbel: happen moet je! Het is maar goed dat hij nog nauwelijks tandjes heeft. Ik voer de andere pups weer maar Kees blijft zitten waar ie zit: als je eens bediend bent kan het vast nog wel een keer!
Dat wordt me te gek: ik vis hem op en plant hem voorin de kist, tussen het plebs dat zijn broer en zusjes zijn. Hij blijft beledigd zitten en verzet geen pootje, maar hij kijkt wel knorrig om zich heen. Gelukkig krijgt hij nog wat tartaar en word ik vergeven. Als alle pups genoeg hebben gehad wandelt Kees zo nonchalant als zijn onvaste pootjes toelaten weer terug naar achterin de kist waar hij zich, ver van het gekrakeel van zijn nestgenootjes, tevreden te slapen legt. Straks, als ze weer rustig zijn, zal ie er wel weer bij gaan liggen, maar nu nog even niet. Niet zolang ze zich zo gedragen. Die Kees. Een echt prinsje in de dop.