moederschap (Isa's en Eva's pups)

Eva is een totaal andere moeder dan haar dochter Isabel. Eva is een moderne meid. Bevallen doe je even tussendoor, vindt ze. Als ze een mensenmoeder was, had ze een carrière, een buggy en skeelers, een baan, een mobieltje vooral, want Eva is erg graag op de hoogte van alles. Ze zou op haar skeelers door het Vondelpark scheuren, met buggy en mobieltje en al. Wat zou ze voor beroep hebben gehad, journaliste? Bij een eetmagazine dan waarschijnlijk, want eten doet Eva ook erg graag. Tja.
Isabel vindt haar moeder duidelijk een beetje een flodder. Had ze er een gehad, Isabel zou acuut haar baan hebben opgezegd. Isabel doet de dingen namelijk allemaal met 200%. Voor haar geen buggy of mobieltje, welnee! Het Moederschap is een serieuse zaak.
Er zit maar 5 dagen leeftijdsverschil tussen de kinderen van Eva en die van haar dochter Isabel en de pups staan dan ook met slechts twee meter ertussen naast elkaar in hun werpkist in de woonkamer. Eva ligt er -uiteraard- naast. Eva is een aanhangster van Dr. Spock, vermoed ik. Ze laat haar kinderen rustig een kwartiertje piepen met de vermoedelijke gedachte dat ze daar sterke longen van krijgen. Isabel zit -uiteraard- ín de kist, op de enige plek waar een moeder kan zijn, bij haar kinderen dus. Ze voedt haar achtling zittend en kijkt onderwijl hoofdschuddend naar de overkant, waar de pups van haar moeder (haar broers en zussen feitelijk) piepen dat het een lieve lust is. Eva ligt languit en doet af en toe een oog open, maar blijkbaar is het nog niet ernstig genoeg allemaal, want ze blijft lekker liggen.
Isabel kan hier geen begrip voor opbrengen, maar ze kan ook niets doen, want haar kinderen slapen nog niet allemaal en ze kan dus niet weg. Als dat eindelijk wel het geval is stapt ze heel voorzichtig uit de kist en gaat kijken bij Eva's kinderen. Ze tuurt bezorgd naar de schreeuwende pups en dat is dan eindelijk de reden voor Eva om overeind te komen en ze zelf te gaan voeden. Je vraagt je af of Isabel doorheeft dat Eva telkens haar kinderen gaat verzorgen nadat zij er bezorgde blikken op heeft geworpen. Als Eva niet telkens tussenbeide kwam zou Isabel zelf de kist instappen om ze eens lekker te verzorgen en te voeden, maar dat gaat zelfs Eva te ver. Je zou haast denken dat Isabel dat door heeft. Maar nee, een dergelijke motivatie kan een hond niet hebben, en toch... Isabel is inmiddels weer heel voorzichtig bij haar kinderen gaan liggen. Bij háár worden ze niet wakker als moeder komt of gaat. En zij is toch zelf opgevoed door diezelfde flodder die nu een doorn in haar oog lijkt te zijn. Zou Isabel soms een jeugdtrauma hebben? Dat ze dacht: Als ik later kinderen heb, dan doe ik het ánders...! Het zou toch kunnen? Wie weet wat een hond denkt, diep van binnen. Isabel is inmiddels een tukje gaan doen. Bij haar kinderen uiteraard. Eva is ook klaar met voeden en gaat ook weer even slapen. Nee, niet in de kist natuurlijk, maar ernaast. Ach, kinderen, lijkt ze te denken, ik maak me niet druk.
Nou ja, met Isabel is het tenslotte ook helemaal goed gekomen.